Of ik soms erge zorgen of stress had vroeg de huisartsondersteuner ( voor senioren met een te hoge bloeddruk).
Nou, 'totaal niet' zei ik met een blij gezicht.
Echt niet.
Alles is goed.
All is well!
Toch moest ik een zorgen en stressdagboekje bij gaan bijhouden.
Nu schrijf ik graag en wilde ook bewijzen hoe weinig er sprake was van stress.
Ik kwam er achter dat ik zeker geen ernstige problemen heb.
Behalve zorgen/ stress over de lelijke berichtgeving over de wolf, die uiteindelijk nog weinig schrammen bij mensen heeft veroorzaakt.
Over de Gazastrook.
Over Trump, Musk, Nethanyahu en Poetin.
Over dat er nog iemand fluitend met een grote jerrycan Round-up voor mij staat bij de kassa van de Karwei en datzelfde met een kilo plofkip bij de AH.
Over een zieke vriend ver weg die hulp nodig heeft en slecht kan krijgen.
Over een klein onuitgepraat 'iets' met een vriendin.
Over de opwarming van de aarde.
Over mijn pensioen dat er veel te snel aankomt.
Over Napoleon, het witte wilde zwijnenjong dat als eerste zal worden afgeschoten door de jager omdat hij niet "past" in het bos.
Over 30 dozen boeken en 5 dozen servies en spulletjes die naar boven moesten worden gesjouwd omdat onze vloer beneden wordt geschuurd.
Over het nieuwe medische patiëntendossier op mijn werk dat ik net bij kan benen qua hip gedoe.
Over mijn kinderen.
En over dat er in heel Nederland geen rumkogels meer zijn te krijgen.
Maar de allergrootste zorgen maak ik mij over het roodborstennest in de rieten hertenkop onder onze veranda.
Dat staat op uitkomen, wellicht zijn er al jongen. Ik durf niet te kijken maar hoorde zacht gepiep.
Denk ik.
Een deel van onze meubels moet binnenkort onder de veranda staan.
En er stootte al iemand (niet ik) per ongeluk tegen het nest dat vervolgens naar beneden viel en gelukkig na herstel weer werd bezocht door vader en moeder roodborst.
Maar die hele meubeltoestand daar maakt mij ongerust.
Zucht.
