Hij was degene die op kampeervakanties eindeloos plat op de grond liggend kleine insektenhotelletjes bouwde van takjes en grassen.
Die omgevallen mestkevers, spartelend met vier pootjes in de lucht, op t bospad lagen weer omdraaide. Veeeel werk had hij daaraan. En dan wachten of ze zichzelf weer redden.
Hij ging niet uit maar naar het kikkerbos in de polder.
Hij herkende vogels eerder aan 't geluid dan dat hij ze zag. De ‘Nico de haan vogelgeluiden’ cd’s die wij in de auto eindeloos draaiden hielpen daar zeker aan mee.
Op pad met vrienden naar prachtige sterrenhemels in Duitsland.
Liever naar Anhholter Schweitz dan een pretpark.
Liever de bergen in dan de Spaanse kust.
Hij nam de gevangen muizen, in de bios waar hij bijwerkte, mee in zijn broekzak om ze in de weilanden bij Drielanden weer vrij te laten.
Hij was als eerste en jongste van de kinderen vegan!
Meer kun je niet van dieren houden.
En natuurlijk tussendoor ook wilde dingen hoor.
Geloof me, hij is ‘normaal’.
Maar als er 1 groen kind zich thuis gaat voelen bij van Hall-Larenstein is hij het.
Bijna wordt hij 25 en het lijkt nog maar net geleden dat hij als baby dobberend in een Weleda modderbadje om 12 uur 's nachts, want een slechte slaper, mij aankeek met die vorsende donkerbruine ogen.
Wat ben ik trots op zo'n lieve groene rustige bescheiden dappere Pjotr.
