Na de lofzang op mijn jongste kan ik niet achterblijven over de oudste.
Daarna houd ik voorgoed mijn mond over ze.
(En heb het enkel nog over Louie).
Over Emma dus, mijn eerstgeborene liefste dochter.
Wat was ze welkom.
Ik zie ons nog zitten op het bankje in haar zachtgele sterrige babykamertje aan de Plantage.
In en vol verwachting op het wonder.
Bovenal is ze stoerder dan Pippi Langkous.
Ze tilt nog net geen paard op, maar ze zou het kunnen!
Als er iets zwaars moet gebeuren staat zij als eerste op. Zeker als iemand zegt, zijn hier een paar sterke mannen?
Toen er zeil moest worden gelegd in de waskamer van haar appartement sneed en legde ze dat gewoon zelf.
(Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan).
Ipv een Chaneltas draagt zij het Makita-boormachine-koffertje van haar opa.
Ze is slim en lief en nooit ga ik vergeten hoe ze trouw mijn moeder bezocht elke week
Ze kookt heerlijk, rijdt max Verstappen er uit op de snelweg.
Ze is attent, bloedfanatiek met spelletjes, houdt van kaarslicht en heeft altijd gelijk.
Ze maakt hele valse grappen (net zoals ik vroeger). En dat wordt me soms teveel. Dan botsen we.
Ze adopteerde Daisy, die ze uit de broodfok vrijkocht. Het herstel koste haar heel veel spaargeld en onnoemelijk geduld.
En dan natuurlijk heeft ze Mae, die ook veel tijd en liefde kost.
Je zou denken dat ze geen tijd heeft om te werken, maar ze heeft een prachtige baan in de jeugdzorg en mag zichzelf sinds kort bachelor noemen.
En dan is er sinds kort een koene "ridder" die zich ook af en toe op haar paard waagt in haar leven.
