Met het mes op de keel ben ik weer naar de sportschool.
Die hier om de hoek, waar ik ooit fysio kreeg voor mijn knie.
Nu was het opereren of mijn heupen/benen/knieen krachtiger maken.
Voor die operatie ben ik doodsbenauwd dus stel ik het lekker uit door hard te gaan sporten.
En jee, wat bevalt dat goed!
De endorfinen vliegen door mij heen.
Fietste ik eerst op de tralalie-stand op mijn fiets, denk ik nu ‘wat is dit voor flauwe toestand’ en ga voor de zwaarste optie.
Normaliter deed ik een klein slaapje na het middageten, nu ga ik liggen en denk na 4 minuten ‘wat doe ik hier?
De sportschool op zich is ook fijn.
De helft is net zo kneuzerig als ik. Soms nog erger.
Ik kreeg de eerste 2 lessen een persoonlijk trainer met een idioot strak schema waar ik inmiddels de helft van heb geschrapt.
Ik roei, fiets, loop en doe 5 zware apparaten voor de bovenbenen.
Want de rest doet het prima ; -)
Ik moet wel wennen aan de anderen die er zijn.
Ik wilde eigenlijk gewoon een podcast (Aaf & Lies) luisteren maar het blijkt toch ook een sociaal ding te zijn.
Alsof je leuk kan babbelen terwijl iemand hijgend jouw roeiboot probeert in te halen.
Termen als ‘brandt het al’ of ‘die is droog zeg’ kende ik niet en wil ik ook niet kennen.
Want ik doe rustig aan, zodra ik het iets te warm krijg stop ik.
Zweten vind ik ranzig.
Toch merk ik dat ik steeds zwaardere gewichten instel omdat het te makkelijk gaat.
Het mooist is nog dat er een hoge steile trap naar boven is.
Vorig jaar, met de fysio, kon ik die trap amper op.
Nu ren ik naar boven en beneden.
Zonder moeite!
