Hannah

Ik heb een kennis/vriendin, laten we haar Hannah noemen. We hebben heeel lang samen gecarpoolt naar Tangoles in Amersfoort.

Hannah kon tangodansen als de beste. 

Maar daarnaast was ze ook therapeut. Iets zweverigs. Heel bijzonder. 

Je snapt dat al die jaren samen autorijden ook therapeutisch waren voor mij. 

Ze stelde altijd de mooiste vragen, gaf prachtige tips en mooie conclusies.

Toen Tangoles stopte verwaterde het iets, maar toch zien we elkaar nog regelmatig. 

Vandaag bij haar thuis. 

Ze heeft een weelderige wilde prachtige tuin, ze plukt wild, en maakte speciaal voor mij mooie kokos/bieten/bessentaart zonder suiker en zuivel. 

Met een pompoenkruidentheetje erbij. 

Ze droeg zelf gevilte sokken in haar action-crocs.

Ze zit een uur na en een uur voor zonsopgang buiten, (weer of geen weer) omdat er dan serotine vrijkomt in je hoofd door het bijzondere licht. 

Ze leest boeken over indianen en in haar kamer staan schotels met gedroogde kweepeerappeltjes en ikweetniethoeveel zaden uit eigen tuin en uit de natuur. 

Ze haakt van katoen van de kringloop fantastisch mooie lappendekens en pannelappen. Ze heeft geen sociale media en geeft geen verjaardagscadeau maar een beleving.

Ze consumindert en geeft boeken door.

Wat een inspirerend mens!

Ik had een zware dag op mijn werk en weinig zin, maar ik kwam fluitend bij haar vandaan en plukte spontaan ook nog wat kweepeerappeltjes onderweg.

Voor een vleugje Hannah.

Trouwring weer om

Met het mes op de keel ben ik weer naar de sportschool.

Die hier om de hoek, waar ik ooit fysio kreeg voor mijn knie.

Nu was het opereren of mijn heupen/benen/knieen krachtiger maken.

Voor die operatie ben ik doodsbenauwd dus stel ik het lekker uit door hard te gaan sporten.

En jee, wat bevalt dat goed! 

De endorfinen vliegen door mij heen. 

Fietste ik eerst op de tralalie-stand op mijn fiets, denk ik nu ‘wat is dit voor flauwe toestand’ en ga voor de zwaarste optie. 

Normaliter deed ik een klein slaapje na het middageten, nu ga ik liggen en denk na 4 minuten ‘wat doe ik hier?

De sportschool op zich is ook fijn. 

De helft is net zo kneuzerig als ik. Soms nog erger.

Ik kreeg de eerste 2 lessen een persoonlijk trainer met een idioot strak schema waar ik inmiddels de helft van heb geschrapt. 

Ik roei, fiets, loop en doe 5 zware apparaten voor de bovenbenen. 

Want de rest doet het prima ; -)

Ik moet wel wennen aan de anderen die er zijn. 

Ik wilde eigenlijk gewoon een podcast (Aaf & Lies) luisteren maar het blijkt toch ook een sociaal ding te zijn.

Alsof je leuk kan babbelen terwijl iemand hijgend jouw roeiboot probeert in te halen.

Termen als ‘brandt het al’ of ‘die is droog zeg’ kende ik niet en wil ik ook niet kennen.

Want ik doe rustig aan, zodra ik het iets te warm krijg stop ik.

Zweten vind ik ranzig.

Toch merk ik dat ik steeds zwaardere gewichten instel omdat het te makkelijk gaat.

Het mooist is nog dat er een hoge steile trap naar boven is.

Vorig jaar, met de fysio, kon ik die trap amper op. 

Nu ren ik naar boven en beneden. 

Zonder moeite!

Emma-cipatie

Na de lofzang op mijn jongste kan ik niet achterblijven over de oudste.

Daarna houd ik voorgoed mijn mond over ze.

(En heb het enkel nog over Louie).

Over Emma dus, mijn eerstgeborene liefste dochter. 

Wat was ze welkom. 

Ik zie ons nog zitten op het bankje in haar zachtgele sterrige babykamertje aan de Plantage. 

In en vol verwachting op het wonder.

Bovenal is ze stoerder dan Pippi Langkous. 

Ze tilt nog net geen paard op, maar ze zou het kunnen!

Als er iets zwaars moet gebeuren staat zij als eerste op. Zeker als iemand zegt, zijn hier een paar sterke mannen?

Toen er zeil moest worden gelegd in de waskamer van haar appartement sneed en legde ze dat gewoon zelf.

(Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan).

Ipv een Chaneltas draagt zij het  Makita-boormachine-koffertje van haar opa. 

Ze is slim en lief en nooit ga ik vergeten hoe ze trouw mijn moeder bezocht elke week

Ze kookt heerlijk, rijdt max Verstappen er uit op de snelweg. 

Ze is attent, bloedfanatiek met spelletjes, houdt van kaarslicht en heeft altijd gelijk. 

Ze maakt hele valse grappen (net zoals ik vroeger). En dat wordt me soms teveel. Dan botsen we.

Ze adopteerde Daisy, die ze uit de broodfok vrijkocht. Het herstel koste haar heel veel spaargeld en onnoemelijk geduld. 

En dan natuurlijk heeft ze Mae, die ook veel tijd en liefde kost.

Je zou denken dat ze geen tijd heeft om te werken, maar ze heeft een prachtige baan in de jeugdzorg en mag zichzelf sinds kort bachelor noemen.

En dan is er sinds kort een koene "ridder" die zich ook af en toe op haar paard waagt in haar leven.