De maand december is het ergst.
De dagen voor haar sterfdag.
Daarna valt het weer wat weg.
Dan komen de dagen voor kerst.
De gezelligheid triggert me enorm.
Ik geniet met volle teugen, maar…
Het is een feit dat haar warme huis met altijd een bollig kerstboompje met rode en zelfgemaakte versieringen erin, kaarsen, hyacinten, petit fourtjes, het kerstconcert van Corelli, dat lieve gezicht, die onvoorwaardelijke liefde en steun weg is.
Voorgoed is er niemand meer die van mij houdt zoals zij dat deed.
En de slappe lach hebben om allerlei stomme fratsen.
Weer naar een tuincentrum omdat zij dat zo leuk vond. ‘kind, wat heb ik het fijn zo.’
Met altijd teveel spullen terug.
En er waren ook mindere dingen maar daar heb ik het niet over.
Nu is ze voor mij een grote lichtgevende engelachtige persoon die over 't randje van een wolk naar me zwaait.
Ik snap dat dat niet kan maar ik wil dat het zo is.
En elk roodborstje dat ik zie, dat is zij.
Punt uit.
Ze is nog overal in ons leven.
In Emma, die ook zulke lieve dingen doet en van vogels houdt en net zo gewiekst is en net zo geruststellend met haar ogen knijpt als je dat even nodig hebt.
En in Pjotr’s smalle de Ruiter-gezicht en lengte, de liefde voor de natuur, de grapjes, zijn warmte.
Maar soms is dat niet genoeg.
Dan moet ze gewoon terug zijn.
