Het mooiste van Peters baan is de Ulenpas
Toen hij een kleine 20 jaar geleden zat te twijfelen bij zijn sollicitatie haalde de directeur hem over de grens door hem de week voor kerst in de Ulenpas te laten verblijven.
We wisten toen nog niet half hoe mooi dat was.
Het bedrijf zelf is overigens ook erg fijn, maar dat terzijde.
Zo’n 2 keer per jaar mag de werknemer met vrienden en of familie daar vertoeven.
Het is een prachtig landgoed met drie landhuizen. Waarvan 1 ons favoriet is. Dat huis is oud en sfeervol en heeft de grandeur van Downton Abbey
Er is een echt bordes voor waar je heerlijk kunt uitkijken op het eiland je en de vijvergracht daar omheen. Op het eiland en tuin heeft de welbekende botanicus Lineaus begin van de 18e eeuw ooit alle bomen geplant die er toen bestonden.
We hebben er marters, een vos, een enkele ree, bosuilen, spechten, hagedissen, veel ijsvogels en mooie eenden gespot. En een koor van zangvogels opent de dag.
Er ligt een roeiboot waar je het eiland om mee kan varen.
Werkelijk alles hebben we daar gevierd!
Verjaardagen, familiereünie’s, jubilea, familieweekenden, vrienden mee, de eetclub, schildergroep ( komt nog ) en vaak zelf een paar dagen.
In de beginnende lente staat het landgoed vol sneeuwklokjes, daarna is het purperpaars van de boshyacinten, dan bloeien de gigantische rododendrons.
In de herfst is het fantastisch met een kleurenpalet van de bomen.
En nu is het bijna kaal maar mistig en mysterieus. Met de zelf meegenomen kerstboom en lichtjes is het nog gezelliger. Ooit was er sneeuw en schaatsten we op de vijver.
Kortom een paradijsje voor ons.
Met deze week een scheurtje.
We zijn er een week nu en net toen wij even weg waren stond er ineens een jager in de gang die mededeelde dat ze het wild gingen wegjagen voor de kerst.
Nu heb ik persoonlijk liever iets op mijn bord van de jacht dan uit de bio-industrie.
Maar mijn vegan zoon was er op dat moment met zijn bovenal vegetarisch / vegan vrienden. Dat was flink wringen.
En als het nu in 1 keer pang-dood was, maar nee.
Halfdode spartelende eenden lagen soms al in de telrij.
Ze hebben fantastische jaren gehad op het landgoed met veel bijvoeren.
Maar zo’n einde is dan verre van ok.
Dus zaten we met gemengde gevoelens in de sjieke salon.
Zelfs in het paradijs gebeurt dus wel een wat.
