Hannah

Ik heb een kennis/vriendin, laten we haar Hannah noemen. We hebben heeel lang samen gecarpoolt naar Tangoles in Amersfoort.

Hannah kon tangodansen als de beste. 

Maar daarnaast was ze ook therapeut. Iets zweverigs. Heel bijzonder. 

Je snapt dat al die jaren samen autorijden ook therapeutisch waren voor mij. 

Ze stelde altijd de mooiste vragen, gaf prachtige tips en mooie conclusies.

Toen Tangoles stopte verwaterde het iets, maar toch zien we elkaar nog regelmatig. 

Vandaag bij haar thuis. 

Ze heeft een weelderige wilde prachtige tuin, ze plukt wild, en maakte speciaal voor mij mooie kokos/bieten/bessentaart zonder suiker en zuivel. 

Met een pompoenkruidentheetje erbij. 

Ze droeg zelf gevilte sokken in haar action-crocs.

Ze zit een uur na en een uur voor zonsopgang buiten, (weer of geen weer) omdat er dan serotine vrijkomt in je hoofd door het bijzondere licht. 

Ze leest boeken over indianen en in haar kamer staan schotels met gedroogde kweepeerappeltjes en ikweetniethoeveel zaden uit eigen tuin en uit de natuur. 

Ze haakt van katoen van de kringloop fantastisch mooie lappendekens en pannelappen. Ze heeft geen sociale media en geeft geen verjaardagscadeau maar een beleving.

Ze consumindert en geeft boeken door.

Wat een inspirerend mens!

Ik had een zware dag op mijn werk en weinig zin, maar ik kwam fluitend bij haar vandaan en plukte spontaan ook nog wat kweepeerappeltjes onderweg.

Voor een vleugje Hannah.

Trouwring weer om

Met het mes op de keel ben ik weer naar de sportschool.

Die hier om de hoek, waar ik ooit fysio kreeg voor mijn knie.

Nu was het opereren of mijn heupen/benen/knieen krachtiger maken.

Voor die operatie ben ik doodsbenauwd dus stel ik het lekker uit door hard te gaan sporten.

En jee, wat bevalt dat goed! 

De endorfinen vliegen door mij heen. 

Fietste ik eerst op de tralalie-stand op mijn fiets, denk ik nu ‘wat is dit voor flauwe toestand’ en ga voor de zwaarste optie. 

Normaliter deed ik een klein slaapje na het middageten, nu ga ik liggen en denk na 4 minuten ‘wat doe ik hier?

De sportschool op zich is ook fijn. 

De helft is net zo kneuzerig als ik. Soms nog erger.

Ik kreeg de eerste 2 lessen een persoonlijk trainer met een idioot strak schema waar ik inmiddels de helft van heb geschrapt. 

Ik roei, fiets, loop en doe 5 zware apparaten voor de bovenbenen. 

Want de rest doet het prima ; -)

Ik moet wel wennen aan de anderen die er zijn. 

Ik wilde eigenlijk gewoon een podcast (Aaf & Lies) luisteren maar het blijkt toch ook een sociaal ding te zijn.

Alsof je leuk kan babbelen terwijl iemand hijgend jouw roeiboot probeert in te halen.

Termen als ‘brandt het al’ of ‘die is droog zeg’ kende ik niet en wil ik ook niet kennen.

Want ik doe rustig aan, zodra ik het iets te warm krijg stop ik.

Zweten vind ik ranzig.

Toch merk ik dat ik steeds zwaardere gewichten instel omdat het te makkelijk gaat.

Het mooist is nog dat er een hoge steile trap naar boven is.

Vorig jaar, met de fysio, kon ik die trap amper op. 

Nu ren ik naar boven en beneden. 

Zonder moeite!

Emma-cipatie

Na de lofzang op mijn jongste kan ik niet achterblijven over de oudste.

Daarna houd ik voorgoed mijn mond over ze.

(En heb het enkel nog over Louie).

Over Emma dus, mijn eerstgeborene liefste dochter. 

Wat was ze welkom. 

Ik zie ons nog zitten op het bankje in haar zachtgele sterrige babykamertje aan de Plantage. 

In en vol verwachting op het wonder.

Bovenal is ze stoerder dan Pippi Langkous. 

Ze tilt nog net geen paard op, maar ze zou het kunnen!

Als er iets zwaars moet gebeuren staat zij als eerste op. Zeker als iemand zegt, zijn hier een paar sterke mannen?

Toen er zeil moest worden gelegd in de waskamer van haar appartement sneed en legde ze dat gewoon zelf.

(Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan).

Ipv een Chaneltas draagt zij het  Makita-boormachine-koffertje van haar opa. 

Ze is slim en lief en nooit ga ik vergeten hoe ze trouw mijn moeder bezocht elke week

Ze kookt heerlijk, rijdt max Verstappen er uit op de snelweg. 

Ze is attent, bloedfanatiek met spelletjes, houdt van kaarslicht en heeft altijd gelijk. 

Ze maakt hele valse grappen (net zoals ik vroeger). En dat wordt me soms teveel. Dan botsen we.

Ze adopteerde Daisy, die ze uit de broodfok vrijkocht. Het herstel koste haar heel veel spaargeld en onnoemelijk geduld. 

En dan natuurlijk heeft ze Mae, die ook veel tijd en liefde kost.

Je zou denken dat ze geen tijd heeft om te werken, maar ze heeft een prachtige baan in de jeugdzorg en mag zichzelf sinds kort bachelor noemen.

En dan is er sinds kort een koene "ridder" die zich ook af en toe op haar paard waagt in haar leven. 

 

25 jaar Pjotr

Hij was degene die op kampeervakanties eindeloos plat op de grond liggend kleine insektenhotelletjes bouwde van takjes en grassen. 

Die omgevallen mestkevers, spartelend met vier pootjes in de lucht, op t bospad lagen weer omdraaide. Veeeel werk had hij daaraan. En dan wachten of ze zichzelf weer redden.

Hij ging niet uit maar naar het kikkerbos in de polder. 

Hij herkende vogels eerder aan 't geluid dan dat hij ze zag. De ‘Nico de haan vogelgeluiden’ cd’s die wij in de auto eindeloos draaiden hielpen daar zeker aan mee. 

Op pad met vrienden naar prachtige sterrenhemels in Duitsland. 

Liever naar Anhholter Schweitz dan een pretpark. 

Liever de bergen in dan de Spaanse kust.

Hij nam de gevangen muizen, in de bios waar hij bijwerkte, mee in zijn broekzak om ze in de weilanden bij Drielanden weer vrij te laten. 

Hij was als eerste en jongste van de kinderen vegan! 

Meer kun je niet van dieren houden.

En natuurlijk tussendoor ook wilde dingen hoor. 

Geloof me, hij is ‘normaal’.

Maar als er 1 groen kind zich thuis gaat voelen bij van Hall-Larenstein is hij het.

Bijna wordt hij 25 en het lijkt nog maar net geleden dat hij als baby dobberend in een Weleda modderbadje om 12 uur 's nachts, want een slechte slaper, mij aankeek met die vorsende donkerbruine ogen.

Wat ben ik trots op zo'n lieve groene rustige bescheiden dappere Pjotr.

Genezen!

Toen onze Pjotr een heel petit slapeloos babietje was maakte ik voor 't eerst kennis met hem.

Chiropractor monsieur Complou

We waren radeloos van de slapeloze nachten en een vriendin attendeerde ons op hem.

Het was wel een bijzondere man, maar het hielp tegen alles. 

Nou, dat was zacht uitgedrukt.

Communicatie ging echt moeizaam. 

Het is een Fransman met een zwaar Frans dialect.  

Na 25 jaar nog niets verbeterd, wat ik op zich best knap vindt.

Maar in radeloosheid paste ik mij subiet aan.

Pjotr moest op mijn schoot zitten en Complou behandelde mij dmv een activateur.

Met zachte, precieze effectieve bewegingen werd ik behandeld om de energiebalans te herstellen en de botjes op orde te krijgen. 

En ik dacht "wat is dit voor "hokus pokus"?

Maar, diezelfde nacht sliepen zowel ik als Pjotr door!

In de loop van de 25 jaren kwam ik zonodig voor een kneuzerigheid langs.

Sinds dit jaar voor disbalans in de "eupen". 

2 dagen lang daarna is het storm in mijn lijf. 

Je snapt het niet maar het is echt zo. 

Daarna knapt het op.

Mijn vriendin verwent hem met chocolade en leuke praatjes bij elke behandeling. 

Ik neem niks mee en onderga stilzwijgend het gedoe.

Intussen mompelt hij half Frans-Nederlands iets van pliepplaploe en pleudevoe.

Adem ien adem eut. 

Altijd dezelfde volgorde. 

En al-tijd voelt hij, zonder dat ik benoemde waar 't extra pijnlijk was, die plek extra.

Hij behandelt mijn dwarse botjes en energiebanen als Picasso zijn doeken.

Als een ware kunstenaar.

Hij lacht echt nooit, alleen als ik naar elke behandeling roep "Genezen!"

Opaal

Voor de zoveelste keer togen wij naar de Opaalkust.  

Onze favoriete plek. Sainte Cecile. Les Dunes.

Het mooist aan deze camping is zijn woeste ruigheid en de bomen die allemaal naar een kant zijn opgewaaid vanaf de bulderende zee. 

De wind is bijna niet te handelen als je, zoals nu, met een tent bent.  

En te weinig ‘piquets de tente en bois‘ hebt.

Het sanitair is uit het jaar nul. 

De lampen op het terrein doen het niet op 1 na. 

Maar de sterrenhemel is fantastisch!

De baas is een bullebak die elk uur een rondje rijdt over de ‘camping’ in zijn stokoude golfcaddy met daarin ook Bruno zijn prachtige Duitse staande hond met wild draadhaar.

Dit was bijna 40 jaar terug de plek waar we voor ‘t eerst samen op vakantie gingen.

Vandaar het sentiment. 

Al was er ook donder & bliksem.

Na onze week kwamen Emma & Tom. 

Ook zo pril als wij toen.

Dat de wind na 2 dagen was  gaan liggen was erg fijn voor onze tentstress maar was ook aanleiding voor een grote groep vluchtelingen om in een rubberboot naar de overkant, Engeland, proberen te varen. Ondanks dat de gendarmerie hier dag en nacht patrouilleert om ze tegen te houden lukte het ze toch om een stuk de zee op te komen. 

Twee boten van de kustpolitie probeerden ze terug te jagen. 

Op het strand probeerde de gendarmerie de vluchtelingen die er af vielen of net de boot misten op te pakken. Dreigende helicopters boven de boot. 

Aan de rand van de camping staan de vakantiegasten toe te kijken.

Een triest surrealitisch schouwspel.

Het geschreeuw van de vluchtelingen die tot hun oksels in het water staan ging me door merg en been. 

Ik was bang dat ik hier de enige was hier die dit vreselijk vond.

Sinds maandag staan wij met ‘t campertje in Yport tussen de eucalyptusbomen en zeezicht! 

Het de Waard-stokje doorgegeven aan Emma & Tom.

Net daarvoor zagen wij nog een zeehond zwemmen voor ons boulevaardje! 

Dat was bijzonder. 

Nu stadjes, kerkjes en mooie strandjes bezocht, gewandeld en vanochtend voor ‘t eerst regen, dus lezen en proberen een appeltaartje bakken!

Het waren twee heerlijke weken. 

Maar wel met een grote voetnoot. 

Ik besefte me voor de zoveelste keer hoe rijk wij zijn. 

Het voelt beschamend in verhouding met de vluchtelingen die we troffen.

Zij hebben niks en wij zoveel.

Goed doen

Tijdens ons eetclubje hadden we het over hoe vreselijk moeilijk het toch is om alles goed te doen.

Ik word natuurlijk regelmatig door mijn kinderen op het rechte pad gewezen.

Maar had na het lezen van een interview met de vegan schrijfster/activiste Carolina Trujillo in de Volkskrant weer een klap voor mijn hoofd gekregen.

Terwijl er net heerlijke (biologische) gehaktballetjes, zalm en dipsausjes voor mijn neus stonden....

Ik kreeg pijn in mijn hart van.

Waarom lukt me het niet. Met name yoghurt en kaas vind ik niet te doen.

En de zuivelindustrie is zo mogelijk nog erger dan vleesindustrie.  

Ik ga geen details geven van de gruwel. Maar het is niet humaan meer.

Daarnaast willen we Amerika/Trump boycotten. 

Dat is dus oa geen Netflix en Spotify.

 'Ik ga maar gewoon in 't bos  naar de vogels kijken en luisteren ipv daarvan' opperde mijn dochter.

Verder kun je oa Lays, de Mac Donald met goed fatsoen niet gebruiken.

Dat is op zich geen moeite. 

Onze Tesla zou subiet moeten verdwijnen, maar dat lukt niet ivm het leasecontract.

Verder zou je geen producten uit Israël moeten kopen omdat die ook niet deugen. Weg met Jaffa-sinaasappels!

Onze Pjotr moeten we ook voortaan Pieter noemen omdat Poetin ook niet deugt

Bloemen kun je enkel nog in een biologische pluktuin halen want het schijnt in de winkel gewoon een bos gif te zijn.  

Zo ook met kruiden en planten.

Zucht

In de ideale wereld zou ik een ieder verplichten een halve dag vrijwilligerswerk te doen. 

Na heel veel jaren AZC, wereldwinkel en nu de ontmoetingtuin heb ik best een groen lintje verdiend. 

Maar dit is dan ook het enige wat ik goed doe.

Na de vakantie ga ik zoveel mogenlijk op de fiets naar de biologische winkel.

Knuppel me maar neer als je me in de AH tegenkomt. 

(Of het moet zijn voor met biologische producten)

Ik ga nog minder kleding kopen. 

Ik ga mijn best doen.