Goed doen

Tijdens ons eetclubje hadden we het over hoe vreselijk moeilijk het toch is om alles goed te doen.

Ik word natuurlijk regelmatig door mijn kinderen op het rechte pad gewezen.

Maar had na het lezen van een interview met de vegan schrijfster/activiste Carolina Trujillo in de Volkskrant weer een klap voor mijn hoofd gekregen.

Terwijl er net heerlijke (biologische) gehaktballetjes, zalm en dipsausjes voor mijn neus stonden....

Ik kreeg pijn in mijn hart van.

Waarom lukt me het niet. Met name yoghurt en kaas vind ik niet te doen.

En de zuivelindustrie is zo mogelijk nog erger dan vleesindustrie.  

Ik ga geen details geven van de gruwel. Maar het is niet humaan meer.

Daarnaast willen we Amerika/Trump boycotten. 

Dat is dus oa geen Netflix en Spotify.

 'Ik ga maar gewoon in 't bos  naar de vogels kijken en luisteren ipv daarvan' opperde mijn dochter.

Verder kun je oa Lays, de Mac Donald met goed fatsoen niet gebruiken.

Dat is op zich geen moeite. 

Onze Tesla zou subiet moeten verdwijnen, maar dat lukt niet ivm het leasecontract.

Verder zou je geen producten uit Israël moeten kopen omdat die ook niet deugen. Weg met Jaffa-sinaasappels!

Onze Pjotr moeten we ook voortaan Pieter noemen omdat Poetin ook niet deugt

Bloemen kun je enkel nog in een biologische pluktuin halen want het schijnt in de winkel gewoon een bos gif te zijn.  

Zo ook met kruiden en planten.

Zucht

In de ideale wereld zou ik een ieder verplichten een halve dag vrijwilligerswerk te doen. 

Na heel veel jaren AZC, wereldwinkel en nu de ontmoetingtuin heb ik best een groen lintje verdiend. 

Maar dit is dan ook het enige wat ik goed doe.

Na de vakantie ga ik zoveel mogenlijk op de fiets naar de biologische winkel.

Knuppel me maar neer als je me in de AH tegenkomt. 

(Of het moet zijn voor met biologische producten)

Ik ga nog minder kleding kopen. 

Ik ga mijn best doen. 

Van muggen en olifanten

---

 

Of ik soms erge zorgen of stress had vroeg de huisartsondersteuner ( voor senioren met een te hoge bloeddruk).

Nou, 'totaal niet' zei ik met een blij gezicht.

Echt niet. 

Alles is goed.

All is well!

Toch moest ik een zorgen en stressdagboekje bij gaan bijhouden. 

Nu schrijf ik graag en wilde ook bewijzen hoe weinig er sprake was van stress.

Ik kwam er achter dat ik zeker geen ernstige problemen heb.

Behalve zorgen/ stress over de lelijke berichtgeving over de wolf, die uiteindelijk nog weinig schrammen bij mensen heeft veroorzaakt. 

Over de Gazastrook.

Over Trump, Musk, Nethanyahu en Poetin.

Over dat er nog iemand fluitend met een grote jerrycan Round-up voor mij staat bij de kassa van de Karwei en datzelfde met een kilo plofkip bij de AH.

Over een zieke vriend ver weg die hulp nodig heeft en slecht kan krijgen.

Over een klein onuitgepraat 'iets' met een vriendin.

Over de opwarming van de aarde.

Over mijn pensioen dat er veel te snel aankomt.

Over Napoleon, het witte wilde zwijnenjong dat als eerste zal worden afgeschoten door de jager omdat hij niet "past" in het bos.

Over 30 dozen boeken en 5 dozen servies en spulletjes die naar boven moesten worden gesjouwd omdat onze vloer beneden wordt geschuurd.

Over het nieuwe medische patiëntendossier op mijn werk dat ik net bij kan benen qua hip gedoe. 

Over mijn kinderen.

En over dat er in heel Nederland geen rumkogels meer zijn te krijgen.

Maar de allergrootste zorgen maak ik mij over het roodborstennest in de rieten hertenkop onder onze veranda.

Dat staat op uitkomen, wellicht zijn er al jongen. Ik durf niet te kijken maar hoorde zacht gepiep.

Denk ik.

Een deel van onze meubels moet binnenkort onder de veranda staan. 

En er stootte al iemand (niet ik) per ongeluk tegen het nest dat vervolgens naar beneden viel en gelukkig na herstel weer werd bezocht door vader en moeder roodborst. 

Maar die hele meubeltoestand daar maakt mij ongerust. 

Zucht.

Petit-fourtjes

Dat ik tot twee keer toe de mooie lekkere Zuidam petit-fourtjes laat vallen, zodat de chocolade kerstmannetjes en dennenboompjes door het doosje rollen en de torentjes uit model raken.

Zo voel ik me ;-)

Ik 'moet' ze persee kopen met kerst omdat ma ze altijd kocht. 

Maar het kost me moeite. 

Gelukkig begon de banketvrouw over de mannetjessperwer in haar tuin en kon ik ze zonder huilen afrekenen. 

Raar hoe blij en verdrietig elkaar afwisselen deze dagen.

Komt het door de geur van blauwe hyacinten, of door het kerstconcert van Corelli op de radio,  of door haar hanepoten op een briefje dat om de kerstversiering zat, of door de ogen van mijn zoon die op de hare lijken, of door de uitdrukkingen in mijn dochters gezicht die ik herken van haar?

Ik ben oké hoor. Het is aardig klaar.

Maar sommige dagen zijn lastig.

Omdat ze er nog is in zoveel dingen.

En dat is mooi.

Zoef

Sommige mensen zijn gek op autorijden.

Ik niet. 

Ik vind het een knipoog naar de dood.

Haarspeldbochten, overstekende ganzen, gladheid door vorst sneeuw of regen, keilers, padden en spitsmuizen, bumperklevers, linksrijders, snelheidsduivels etc.

Daarbij is verdwalen 'my middlename' .

Al kom je dan vaak op de mooiste plekken.( Kletskoek )

Vakantierijden vind ik ook niks. 

Bij strand Horst ben ik het al zat en heb mijn gesmeerde broodjes ook op.

Zelf ben wel ik ook altijd als eerste weg bij het stoplicht. 

Waag het niet te denken dat je sneller optrekt dan ik.

Zeker niet als je een jochie in een gassende BMW of Audi bent.

Of een grijzende grijnzende vent in een Volvo X90.

Het liefst zou ik rijden in een mosgroene oude sierlijke Snoek, of een hele oude mosgroene volvo stationwagon of in een mosgroene defender jeep. 

Hij moet vooral groen, oud maar wel volledig gereviseerd zijn ;-)

Ooit reden Peter en ik ( geen cent te makken toen) in een oude Citroën visa van Bart en Tiny die eigenlijk naar de sloop moest naar Litouwen. 

Hij kon alleen vooruit.

Niet achteruit. 

Dat lijkt eenvoudig maar viel in de praktijk best tegen.

Alhoewel ieder daar rondreed in een gare bak.

We leerden toen ook niet voorzichtig over gaten in de weg te rijden, maar gewoon er hard overheen te jagen.

Maar we hebben het gered.

Bij thuiskomst reden we hem naar de sloop en sloeg hij bij de Plantagevijver af en startte nooit meer.

Wel moet ik zeggen dat in ons campertje rijden erg leuk is.

Subiet heb ik een vakantiegevoel.

Je zit lekker hoog en dat is enorm overzichtelijk.

En iedereen lacht je toe en laat je voor.

Beter kan het niet.

M. & de wolf

Eens per week rijd ik samen met Margreeth naar schilderles.

Toen zij op les kwam, dacht ik het nog geheim te houden, waar ik woonde (bij haar om de hoek), want ik genoot zo van die prachtige feeërieke tochtjes naar en van de lessen midden in het bos van Elspeet.

Met name het Oude Zwolsewegje. 

Af en toe een aarzelende ree, een majestueus edelhert of een rennend zwijn. 

En zelfs een overstekende das.

Maar na een paar weken kon ik er niet onderuit.

Achter elkaar rijden en dan appen wat we zagen sloeg nergens op.

Margreeth bleek een hele lieve rustige bedachtzame bijrijder. 

Er zijn heel wat tranen gepleegd, 'therapy voor free' ,met name door mij, over mijn moeder, kinderen, man en hond. 

Maar ook enorm gelachen over hetzelfde. 

En roddels, maar met mate.

Maar bovenal heeft Margreeth he-le goede ogen!

Vooral als ik rij. 

Er is werkelijk niets dat wij niet gezien hebben aan wild.

Herten, vossen, uilen, zwijnen, bosmuizen & wolven!

Elke dinsdagavond raak.

Al was het de laatste jaren rustig. Het wild zit dieper in het bos in grotere groepen. 

Uit angst voor.....

Maar gisteren was weer een voorlopig hoogtepunt. 

Op de terugweg, in die hele stille auto, zag Margreeth het het eerst.

Een prachtige weelderige grijzige grote wolf. 

Hij wilde net oversteken maar keerde rap om. Erg schuw.

Ik zag alleen zijn grote staart, nou ja, een puntje.

Maar de stemming zat er goed in.

Voordat er weer een wolvendiscussie losbarst, hier zijn de cijfers:

1,7 miljoen dieren per dag (!) worden er geslacht in Nederland. 

Waarvan 735.000 schapen per jaar. Door de mens.

Duizenden schapen worden door honden gedood per jaar. 

150.000 mensen worden door honden gebeten per jaar.

Dit jaar zijn er 3 mensen gedood door wilde ( Hoogland) koeien.

De wolf heeft dit jaar 267 schapen, 2 kleine hondjes en een paar pony’s gedood.

39 jaar

Die man van mij

'Wat doet hij nu precies dat je het zolang met hem volhoudt?' vroeg S. een lieve vriendin.

Nou, geen bloemen gelukkig, want ik hou niet van nette gifbossen.

Wel van wilde pluktuinboeketten, of blauwe hyacinten en narcisbolletjes. 

Maar die krijg ik ook nooit.

Wel ontbijtjes op bed! 

Met thee, een roggebroodje met kaas, een eitje , een bloem uit de tuin en een gevaarlijk kaarsje.

Verder klust en snoeit hij enorm. 

Is een superpaardenfluisteraar, een kleinewildeteckeltrainer en roodharigevrouwenknuffelaar.

Het is een supervader (vind ik).

Hij snoept enorm, loopt hard op de hei, hij troost en temt mij.

Hij wil heel soms naar musea en 1 keer per jaar naar de Noordermarkt met mij als ik hem omkoop met een verse warme appelpunt.

Hij houdt ook van uilen, paddenstoelen, mooie mosjes,  picknicken, rare woordgrappen en wild camperen.

Hij lacht om al mijn grappen.

Is ook gek van totaal niet culinair hoogstaand eten bij de Griek, 

van flanellen dekbedhoezen, van zeearenden spotten met een vuilniszak om je benen, panacheetjes drinken bij de pizzaoven en samen op de nieuwe groene hoekbank documentaires kijken ( geintje).

We passen gewoon.

38 nietjes

Klaagverhaal over knie.

Al geruime tijd heb ik last van mijn linkerknie. 

Toen ik 60 werd leek het ineens twee keer zo erg.

Dokter, fysio, afvallen, podoloog, dokter, orthopeed, andere fysio, en wéér de orthopeed.

Als een kras op mijn favoriete lp.

Ik moest zo snel mogelijk geopereerd. Een halve nieuwe knie.

Ze schrok namelijk van de nieuwe röntgenfoto's.

Maar ik wilde graag de spuit proberen, want ik, op mijn beurt, schrok van het woord operatie. ( Witte jassen, spuiten, revalidatie....)

Met flinke tegenzin zette ze de spuit. 

En een strenge brief aan mijn huisarts dat mevrouw ( ik) tegen haar (de chirurg) advies toch een spuit wilde. 

Dat op de hoogte was van het feit dat ik dan pas na een half jaar geopereerd kon worden. 

Eerlijk gezegd was het pure angst voor een operatie die mij dat overhaast deed beslissen.

Maar intussen had ik mij neergelegd bij de operatie in de lente. 

Een prachtig jaargetijde voor nieuw leven na die ingreep. 

Als een jonge hinde zou ik weer door het leven huppelen.

Ware het niet dat ik om mij heen enorm verwarrende, verontrustende, angstige (wist je dat ze tegenwoordig niet hechten maar je wonden dicht  n i e t e n ) maar ook wat opbeurende tips en reacties kreeg.

Echter twee weken na de spuit loop ik best wat beter. En heb ik minder pijn.

Vervolgens kwam ik weer terug bij mijn controversiële charmante fysiotherapeut B. Die al eerder opperde dat pijn vooral in je brein zit en mij behalve peptalk de meest merkwaardige oefeningen laat doen.

Huiswerk van vanavond ; kijk naar the ministry of silly walks van Monty phyton. 

En oefen overal silly walks. 

En zet je favoriete dansplaat op, volume op 10 en dans ( sorry buren) tot je erbij neervalt. 

Huppel en marcheer over straat met de hond. 

Fiets over hei en bos alsof de wolf bij-na aan je broekspijp hangt.

En denk niet aan je knie!

( maar stop als het pijn doet)

Wordt vervolgd.