Zoet

Ik hou van het bos, van de herfst, van ontbijtopbed, van de lente, van mooie musea, zingende merels, tango, mijn bed met warmhouddeken, van vers brood met kaas, de noordermarkt, van bolletjes, van Bach, van uit eten gaan,  kaarsen, van monchoutaart, earlgreythee met een vleugje suiker,  van de geur van olieverf, geschreven brieven en kaarten, van geld verbrassen, van comtoiseklokken, bonte dahlia's, van lieve vriendinnen, mijn hertenlampje, jurkjes,  bescheiden bloesem en lang luieren.

Niemand hield zoveel van mij als mijn  moeder. Daarom is het wellicht ook zo pijnlijk haar te moet missen. "Kind, wat hou ik van je". Zei ze te pas en te onpas. Veel te vaak. Dikke knuffel erbij. 

Wat een schoonheid als je dat kan.

Ik hield ook veel van haar, maar schreef dat liever. Heeel veel kaartjes.
Ik vond al die kaartjes gebundeld met kleurige strikken in een grote gebloemde doos bij haar nalatenschap.
Dat gaf me zoete rust.

Als de som van ons leven maar liefde is.

Van mijn kinderen hou ik. Heel veel.
Vooral als ze gelukkig ogen en lol hebben. En taart bakken en met de honden wandelen.
En van Peter natuurlijk.
Afgelopen zondag stroomde het van de regen. Ik wilde perse iets met de keitjes bij mijn moeders graf doen. Zonder mokken lag hij daar op zijn knieën in de modder alles perfect te leggen op mijn huilerige aanwijzingen.
Dat was liefde. En ik heb nog nooit zo veel van hem gehouden als toen.

En dan is er Ollie, een andere gradatie van houden van, maar toch.
Wat een zonnetje in mijn leven is dat. En de kippen. Ach al onze dieren eigenlijk.

Gelukkig is er zoveel om van te houden....

Och

Het gaat best. Ik kan er alleen niet over praten. Dat is jammer.
Maar  soms ben ik de weer de "oude" Inge.
Om me kort daarna weer te generen dat ik me zo liet gaan.
De vrije dagen zijn lastig. Zelfs het koper is gepoetst.
Ik doe "leuke" dingen met vriendinnen, die ook echt fijn zijn.
Maar eenmaal thuis is het weer.
Ze komt nooit meer terug, definitief niet, echt  n o o i t  meer.
Dat is altijd als er iemand dood gaat, dat snap ik.
Maar bij mijn moeder voelt dat wel heel erg koud en desolaat.
Het is 7 weken geleden en de pijn is minder scherp. Dat wel.
Ik probeer te denken aan alle  mooie dingen die we deden.
Maar ik voel me er niet beter door. Nog niet.
Haar ring zit om mijn vinger, dat voelt een soort van nabij.
Vanmorgen met lood in mijn schoenen en vorst om mijn hart haar steen uitgezocht.
Al weken/dagen voor me uit geschoven.
 Ik wilde ook geen huilgedoe daar in die steenhouwerij.
Het ging goed. Een mooi groot hart, roze-blauwig marmer. Met lieve letters.
Die op een sokkeltje prachtig zal staan in haar bloemenzeetje.
Tot mijn verrassing zag ik een kast vol porseleinen grafbloemen staan.
Ik pik ze al jaren op oude Franse kerkhoven bij het afval. De beschadigde halve bloemen.
Maar hier stonden ze glimmend nieuw.
Maar geen campanula, haar favoriet.
Ik ga hem zelf maken. Nog mooier. Dat kan ik.

Alles komt goed.
(Onzin. Het komt nooit meer goed)

2019

Dat ik gister per ongeluk een stukje meezong met een mooi liedje was schrikken.

Ik durf nog niet veel muziek aan. Zeker geen populaire. Het moet gedragen muziek zijn.
Iets lichts bij voorkeur. Vivaldi, Handel, Bach... Dat kan net.
Lachen is ook nog 'not done'. Al gebeurt het soms wel.
Stilzitten en niks doen is naar.
Al het zilver is gepoetst,  jurkjes hangen op kleur, zolder en schuur opgeruimd, kruidenpotjes op alfabet, verzin het maar.
Alles is op orde. Alleen mijn hoofd nog niet.
Werken is heerlijk.
Al heb ik bij elke collega moeten huilen en zelfs onprofessioneel bij een enkele patiënt.
Ik kan het ook niet tegenhouden
Het moet maar. Ik laat het maar gaan.
Zondag heb ik de bloemen van de begrafenis van haar graf gehaald en vervangen door de bolletjes uit haar eigen tuin.
Het regende en ik huilde knielend bij haar graf tranen met tuiten vermengd met modder.
Het was een perfect drama.
Omdat ik ineens zeker wil weten dat ze het fijn heeft, waar dan ook, overwoog ik eerst zo'n zigeunerdame met een glazen bol op een kermis met fluwelen gordijnen, toen een vage dodenfluisteraar, daarna een lieve spirituele vriend en uiteindelijk haar eigen predikant.
Ik weet dat er geen garanties zijn.
En ik wil met alle liefde voorgelogen worden.
Als ik maar het gevoel heb dat ze ergens daarboven gelukkig is.

Maar haar bloesemboompje is bijna afgeschilderd.
Ik hoorde de 1e merel zingen gisterochtend om half 8.
Stilaan wordt het iets rustiger in me.

Voornemens;
- een echt bloemenzeetje/hemeltuintje van ma s graf maken
- meer genieten
- meer benoemen hoe dierbaar mensen me zijn
- zo' n gouden staafmixer van de lidl kopen
- vaker petit fourtjes van zuidam nemen
- En geen echte saucijsjes maar die vieze van de vegaslager eten.


Het gaat niet snel, maar alles komt goed.

(Toch?)

Unheimisch

Het is precies 4 weken geleden.
Ik zie ons nog to-taal ontredderd en verbijsterd staan op de eerste hulp.

Vanochtend ging ik naar de juwelier om haar ring voor mij op maat te laten maken en moest daar ineens zo hartverscheurend  huilen.
Gewoon gênant.
Ik heb mijn emoties nog niet op de rit helaas. Het voelde ook nog nooit zo erg als nu.
Het wordt steeds definitiever.
En dat voelt zwaar.

Maar morgen ga ik weer werken.
Dat lijkt me heerlijk.
Al hoop ik dat ze niet te empathisch doen.

Mijn hart voelt koud als ik aan haar denk.
Pijn, kille koude pijn.
Terwijl ik alleen maar liefdevolle warme herinneringen heb.
Maar ik moet steeds maar denken aan het gemis en aan hoe ze stierf.
Op zich heb ik er vrede mee.
Maar de manier waarop houdt me uit mijn slaap.

Er is niets meer aan te doen.
Het goede overwint het nare schijnt het.
Daar wacht ik dan maar op.