Het gaat best. Ik kan er alleen niet over praten. Dat is jammer.
Maar soms ben ik de weer de "oude" Inge.
Om me kort daarna weer te generen dat ik me zo liet gaan.
De vrije dagen zijn lastig. Zelfs het koper is gepoetst.
Ik doe "leuke" dingen met vriendinnen, die ook echt fijn zijn.
Maar eenmaal thuis is het weer.
Ze komt nooit meer terug, definitief niet, echt n o o i t meer.
Dat is altijd als er iemand dood gaat, dat snap ik.
Maar bij mijn moeder voelt dat wel heel erg koud en desolaat.
Het is 7 weken geleden en de pijn is minder scherp. Dat wel.
Ik probeer te denken aan alle mooie dingen die we deden.
Maar ik voel me er niet beter door. Nog niet.
Haar ring zit om mijn vinger, dat voelt een soort van nabij.
Vanmorgen met lood in mijn schoenen en vorst om mijn hart haar steen uitgezocht.
Al weken/dagen voor me uit geschoven.
Ik wilde ook geen huilgedoe daar in die steenhouwerij.
Het ging goed. Een mooi groot hart, roze-blauwig marmer. Met lieve letters.
Die op een sokkeltje prachtig zal staan in haar bloemenzeetje.
Tot mijn verrassing zag ik een kast vol porseleinen grafbloemen staan.
Ik pik ze al jaren op oude Franse kerkhoven bij het afval. De beschadigde halve bloemen.
Maar hier stonden ze glimmend nieuw.
Maar geen campanula, haar favoriet.
Ik ga hem zelf maken. Nog mooier. Dat kan ik.
Alles komt goed.
(Onzin. Het komt nooit meer goed)
