Dat ik gister per ongeluk een stukje meezong met een mooi liedje was schrikken.
Ik durf nog niet veel muziek aan. Zeker geen populaire. Het moet gedragen muziek zijn.
Iets lichts bij voorkeur. Vivaldi, Handel, Bach... Dat kan net.
Lachen is ook nog 'not done'. Al gebeurt het soms wel.
Stilzitten en niks doen is naar.
Al het zilver is gepoetst, jurkjes hangen op kleur, zolder en schuur opgeruimd, kruidenpotjes op alfabet, verzin het maar.
Alles is op orde. Alleen mijn hoofd nog niet.
Werken is heerlijk.
Al heb ik bij elke collega moeten huilen en zelfs onprofessioneel bij een enkele patiënt.
Ik kan het ook niet tegenhouden
Het moet maar. Ik laat het maar gaan.
Zondag heb ik de bloemen van de begrafenis van haar graf gehaald en vervangen door de bolletjes uit haar eigen tuin.
Het regende en ik huilde knielend bij haar graf tranen met tuiten vermengd met modder.
Het was een perfect drama.
Omdat ik ineens zeker wil weten dat ze het fijn heeft, waar dan ook, overwoog ik eerst zo'n zigeunerdame met een glazen bol op een kermis met fluwelen gordijnen, toen een vage dodenfluisteraar, daarna een lieve spirituele vriend en uiteindelijk haar eigen predikant.
Ik weet dat er geen garanties zijn.
En ik wil met alle liefde voorgelogen worden.
Als ik maar het gevoel heb dat ze ergens daarboven gelukkig is.
Maar haar bloesemboompje is bijna afgeschilderd.
Ik hoorde de 1e merel zingen gisterochtend om half 8.
Stilaan wordt het iets rustiger in me.
Voornemens;
- een echt bloemenzeetje/hemeltuintje van ma s graf maken
- meer genieten
- meer benoemen hoe dierbaar mensen me zijn
- zo' n gouden staafmixer van de lidl kopen
- vaker petit fourtjes van zuidam nemen
- En geen echte saucijsjes maar die vieze van de vegaslager eten.
Het gaat niet snel, maar alles komt goed.
(Toch?)
