Het is precies 4 weken geleden.
Ik zie ons nog to-taal ontredderd en verbijsterd staan op de eerste hulp.
Vanochtend ging ik naar de juwelier om haar ring voor mij op maat te laten maken en moest daar ineens zo hartverscheurend huilen.
Gewoon gênant.
Ik heb mijn emoties nog niet op de rit helaas. Het voelde ook nog nooit zo erg als nu.
Het wordt steeds definitiever.
En dat voelt zwaar.
Maar morgen ga ik weer werken.
Dat lijkt me heerlijk.
Al hoop ik dat ze niet te empathisch doen.
Mijn hart voelt koud als ik aan haar denk.
Pijn, kille koude pijn.
Terwijl ik alleen maar liefdevolle warme herinneringen heb.
Maar ik moet steeds maar denken aan het gemis en aan hoe ze stierf.
Op zich heb ik er vrede mee.
Maar de manier waarop houdt me uit mijn slaap.
Er is niets meer aan te doen.
Het goede overwint het nare schijnt het.
Daar wacht ik dan maar op.
