On y va

Zomaar heel per ongeluk kwam P. hem tegen.
Eigenlijk wilden we met een oude Franse camperbus op pad, maar liepen tegen allerlei absurde regels aan.
Dit had zo moeten wezen, een mosgroene totaal gereviseerde Russische bus uit 1965.
Daar gebruiken ze hem nog steeds als brandweer, ambulance en/of schoolbus. Maar hier in Nederland nog maar net geïmporteerd en omgebouwd.
'Buchanka' ook wel broodje in het Russisch.
Op de bonnefooi via provinciale wegen (route nationale)  de Franse kust afzakken. Elke avond op een ander plekje met een wijntje en een vers stokbroodje de ondergaande zon in de zee zien zakken.
Wel een stuk minder luxe dan onze 'de Waard'. Maar allez!
Toen kwam ineens de Coronacrisis en afzeggen was geen optie voor ons.
Dus had ik al een mooie route langs de kust van Groningen bedacht.
Van Statenzijl via Hongerige wolf naar Nooitgedacht.
Eigen land is ook prachtig.
Zo pepten we elkaar op.

Toen kwam het nieuws dat de grenzen openingen. En ook erg belangrijk, het sanitair ging open.
En vonden we Groningen ineens bespottelijk.
En gaan we denkelijk toch voor de Franse ondergaande zon.
Of het wijs is?
We hebben nog 3 weken bedenktijd. ;-)



https://steelwheels.nl/

Tobben

Het is vaderdag.
Van een lieve neef die rond deze dag aan me denkt kreeg ik een mooie tekst. Al een paar dagen geleden.
De laatste jaren zette ik het trieste bekroonde filmpje van Dudok  de Wit over de vrouw wiens vader is verdwenen, op social media.
Het vertelde exact waar ik mee worstelde.
Niet wetende of hij een warme stem had, of welke kleur ogen, dezelfde grappen of mankementen. Ik tobde en worstelde er mijn halve leven mee. En zocht in alle hoeken en kieren.
Overigens zonder mijn moeder er mee lastig te vallen. Want haar wilde ik niet kwetsen.
Nu zij dood is valt de vaderdag me nog zwaarder. Ik vind mezelf reuzetriest.
Geen vader en geen moeder.
Een sneue wees.
En iedereen die klaagt over nog levende vaders en moeders en de  futiliteiten daaromheen wordt genadeloos afgeserveerd.
Want ze hebben ze nog of hadden ze in iedergeval.
Ik heb besloten niet meer triest te zijn om mijn vader. Mijn moeder was moeder en vader tegelijk.
En dan nog beter.
Het is zinloos om er nu nog over te treuren.
Van Peters vader kreeg ik vandaag 3 tasjes vol met bloemen.

En ik las bij iemand;
'geluk is een boeket bloemen maken van de bloemen die je nog wél hebt'

Ik ga plukken.

Dormir dormir

Vroeger was de nacht mijn vriend.

Sinds een paar jaar mijn vijand.
Al ga ik doodmoe naar bed, na een uur ben ik weer wakker.
Blijven liggen moet ik.
Leuke dingen denken.
Voor het slapen gaan sprenkel ik lavendelolie en lees een boek of kijk een halve aflevering van Grey 's anatomy, ja dat doet Corona met mij.
En vaste tijden. Tien uur naar boven. Elf uur slapen.
Nou ja, voor kort dan.
Soms als het echt niet lukt sluip ik naar beneden en smeer een beschuitje.
Ik kijk naar buiten en zie in de maneschijn een pad op het gras.
Zit even op mijn stoel, half portje.
En dan weer naar boven.
Terug in het zachte koele dons.
Heerlijk.
Maar slapen, ho maar.
Ja, steeds voor kort. In etappes.
'Goddank weer een klein uurtje verder'. Als ik de vogels hoor zingen, zo rond 5 uur ben ik blij dat de nacht bijna om is.
Slaappillen heb ik. 10 in een doosje voor noodgevallen.  Maar ik durfde nooit.
Bang voor verslaving of nachtmerries.
Of hallucinaties.
Ja, ga nooit bijsluiters lezen.
Enfin, deze week had ik het zomaar heel  druk en stress en triestigheid en deed weer geen oog dicht.
De pilletjes leken vriendelijk en klein.
Mijn wanhoop groot.
Heel luchtig nam ik er een.
Keek nog een halfje Greys, en werd moe.
Ineens was ik in een kaleidoscopische waan beland. Het was prachtig, niet eng.
Omringd door kleine prisma s in de kleuren rood, zwart,  blauw en wit. Heel mal.
De zwarte handen van Dr. Burke, die in een blauwe chirurgenjas bloedig aan het opereren was!
Om half 8 werd ik wakker.
Ongelooflijk lang aan een stuk geslapen.
Maar beroerd, misselijk, sloom en duizelig.
Na een halve dag was het over.

Voor mijn geen slaappil meer.