Het is vaderdag.
Van een lieve neef die rond deze dag aan me denkt kreeg ik een mooie tekst. Al een paar dagen geleden.
De laatste jaren zette ik het trieste bekroonde filmpje van Dudok de Wit over de vrouw wiens vader is verdwenen, op social media.
Het vertelde exact waar ik mee worstelde.
Niet wetende of hij een warme stem had, of welke kleur ogen, dezelfde grappen of mankementen. Ik tobde en worstelde er mijn halve leven mee. En zocht in alle hoeken en kieren.
Overigens zonder mijn moeder er mee lastig te vallen. Want haar wilde ik niet kwetsen.
Nu zij dood is valt de vaderdag me nog zwaarder. Ik vind mezelf reuzetriest.
Geen vader en geen moeder.
Een sneue wees.
En iedereen die klaagt over nog levende vaders en moeders en de futiliteiten daaromheen wordt genadeloos afgeserveerd.
Want ze hebben ze nog of hadden ze in iedergeval.
Ik heb besloten niet meer triest te zijn om mijn vader. Mijn moeder was moeder en vader tegelijk.
En dan nog beter.
Het is zinloos om er nu nog over te treuren.
Van Peters vader kreeg ik vandaag 3 tasjes vol met bloemen.
En ik las bij iemand;
'geluk is een boeket bloemen maken van de bloemen die je nog wél hebt'
Ik ga plukken.
