Grosje

Toen we 14 jaar geleden op vakantie waren in Normandie wisten we al dat beide kinderen een poesje mochten uitzoeken als we terug kwamen. De dochter van de hoteleigenaar die had een klein poesje en dat heette Gros-Minet, de Franse Sylvester van Tweety, in Frankrijk een hele normale poezenaam. We braken onze tong erover, maar toch ging zijn poesje zo heten besliste Pjotr. We waren amper thuis of er was al een nest gevonden in Doornspijk, een boerderij, ze moesten met spoed weg want diezelfde dag was er al 1 onder de tractor gekomen. We gingen voor een mooie rooie en kwamen thuis met een sprieterige vlooierige zwart/witte. Wel in een streep door naar de dierenarts die hem hoofdschuddend voor 87 euro alle spuiten en bestrijdingsmiddelen toediende die nodig waren. Maar hij was zo lief en aanhankelijk. EN maakte er en gewoonte van om middenin de grote sier-aspergeplant voor het raam te zonnen, ach schattig...

Op een dag, na een week of 3, hoorde ik een enorme klap. Ik liep naar beneden en vond Gros-Minet in een enorme plas bloed, was met pot en al uit de vensterbank gestort. En de pot op hem. Dood dacht ik, zoveel bloed uit zo'n klein beest. Maar opeens zag ik z'n staartje nog trillen, toen schrok ik nog harder. In blinde paniek vriendin Luus gebeld en al huilend het beestje in een handdoek gerold en naar de dierenarts gescheurd. Wat een paniek. Aldaar vloog iedereen aan de kant, en mochten we meteen door. De dierenarts gaf hem weinig kans, zwaar hersentrauma, maar ze zouden het proberen. Drie dagen lag hij in de couveuse, het was een wrakje, elke middag mochten we op bezoek, maar 't was triest.

Op dag 4 ging het ineens iets beter, hij liep, maar in kleine rondjes achter zijn staart aan. De zesde dag mocht hij mee naar huis. Eerst in een bench en dan steeds een grotere ruimte proberen. Want hij was letterlijk en figuurlijk de weg kwijt. We zijn er maanden druk mee geweest. Maar daarna is eigenlijk alles langzamerhand redelijk goed gekomen. We merkten dat hij niet helemaal in orde was. Was wat zwak en breekbaar als een oud mannetje. Als een pakje melk op vier pootjes liep hij dagelijks rond het huis. Sliep wat in 't zonnetje. Was enorm lief. En heel speciaal,  juist door al het gedoe.

Net nadat Ollie en Bor waren overleden werd hij ineens ziek. Hij bleek o.a. acuut nierfalen te hebben. 

En was al niet heel sterk. 

Ik kon er niet eens meer wat over schrijven. Zo ellendig. 

Maar hij was toch een heel groot deel van ons gezinsleven bij ons.

Vandaar pas nu. Als een soort vertraagd I.M.

Dag lieve Grosje.

Vue Mer

Het enige dat ontbrak was een oud pick-upje waarop we eindeloos krakerige lp's van Charles Trénet of Edith Piaf konden draaien.

We hadden ons voor 't eerst gewaagd aan een hip Air-b-en-b-appartementje aan het marktplein in Audresselles.

Piepklein en authentiek.  Thonetstoeltjes om een ronde eettafel, echte klodderige olieverfkunst aan de muren van Copin, vier oestermessen bij het bestek en geen theepot.

Wel één flinke tegenvaller,  plastic om het matras en de hoofdkussens! Warm en krakerig. Niet te doen!

Enfin, het uitzicht was fantastisch. De zee! En het dorpsplein, vol oude vissershuisjes wit met blauw geschilderd. En altijd een scheepje voor het meestal afgebladderde raam.

De hele dag bedrijvigheid op het plein voor onze neus. De ochtend begon standaard met het geluid  van alle krakende rolluiken die geopend werden. Als eerste die van de infermière ( een soort privé huisartsenpraktijkje met enkel een zuster die alle dorpskwalen genas), vaak stond er al een man of twee, drie te wachten. 

Daarna kwam het ijzig nare piepende karretje van de schoonmaakjongen die een hand miste en ook een bus siliconenspray voor 't piepende wiel aldus Peter. En die piepte rustig drie uur lang over het plein. Louie intussen ook.

Dus we waren lekker bijtijds op. Maar dan is het brood het knapperigst. 

Het was een heerlijke week. Met fijne markten, aan alle strandjes zitten en mooie ronde stenen zoeken, panaché drinken, eindeloos toeren, kerkjes bezoeken en hypermarchees. Een flinke voorraad Earl Grey in alle soorten gekocht. Plus twee bussen vloeibare Marseillezeep, vloeibare cake, kamperfoeliezeep en chocoladebeertjes.

De avonden genoten we van de zonsondergang vanuit ons raam en van ons boek. 

Het appartement was boven het fameuze visrestaurant 'Le Loup de Mer'. Dus dat was een geluidencombi van de rollende zee, wijnglazenenbestekgerammel en Frans geklets (soms gelal). Best vaak eigenlijk ;-).

Wij houden van de Opaalkust. Nergens glooien de goudgele heuvels zo sierlijk en is de zee zo mooi in verschillende tinten blauw.

Ik liet mij vertellen dat o.a. Claude Monet zich liet inspireren door de bijzondere blauwe tinten zee.

Ik snap hem!

Sterre

Ze lijkt heel veel op mij.

Uiterlijk zeker.
Maar ook dat hele bijdehante, felle, gevatte, ongeduldige en bijna drammerige had ik heel vroeger ook.
Ik zag vriendinnen schuddend met hun hoofd lachen maar ook meelij hebbend met de persoon die de klos was.
Ik was fel over Shell, Palestijnen en bio-industrie.
Zij over het eten en het gebruiken van dieren.
De liefde voor dieren zit er bij allebei diep in. Bij haar nog meer dan bij mij.
Dat ze perse Daisy, een hond met een rugzak groter bijna dan de hond zelf, kocht maakte me heel erg trots. 

Ze heeft alles al jong voor elkaar. Woont mooi, heeft een stoere verantwoordelijke baan, rijdt en heeft bijna haar eigen paard, maakt de Veluwse B-wegen onveilig met haar mini, was enorm trouw met haar bezoekjes aan ma, staat altijd klaar als we hulp nodig hebben. En is erg lief voor haar broer ( meestal ;-) ).

Toch botsen we af en toe.
Wellicht juist omdat we zo lijken.

Maantje

'Is thuiskomen het moment dat je je moeder een knuffel geeft, maar je merkt dat haar armen niet langer groot genoeg zijn om je te beschermen'

Hij stuurt gelukkig om de dag een of wat foto's.
Ook een van zichzelf.
Bruinverbrand met een hoedje op.
Hij ziet er gelukkig uit.
Verder lijkt het een prachtig bloedheet rommelig zelfvoorzienend hippie-happy paradijs. Met jonge mensen.
Ergens middenin de heuvels in Portugal.
Zelf betaalt hij de reis. Godzijdank een retour. En verder is het kost en inwoning.
Wel zijn er taken. Bouwen, schoffelen, sjouwen etc.
Hij gaat koken voor iedereen. Ja, we vielen van onze stoel toen hij t vertelde. Koken.
Ze hoefden nog niet heel hard te werken, schreef hij, omdat het te heet is.
Hij heeft meer reislust in zich dan Peter en ik samen. Is in die kleine twee jaar dat hij uit huis is al vaker en verder en goedkoper weggeweest dan wij in ons hele leven.
Ja, loslaten maar weer. Hij is volwassen. Het gaat goed met zijn studie. Hij heeft leuke vrienden.
Maar ik zie ravijnen, slangen en paddestoelen.
En vooral een combinatie van drie.
Enfin. Nog drie weken dan is hij weer thuis.

Duurt best lang.

Dag Borrie

Een strakblauwe hemel had niet geklopt vandaag. 

Bor was onze eerste familiehond. En omdat ik vroeger thuis een Ierse setter had heb ik net zo lang gedramd dat het een Setter moest worden. 

Mooi, lief, nobel, sierlijk, aimabel & wild. Ook dat verhaaltje uit de hondenencyclopedie klopte. 

Wegloperig vergaten ze te melden. Ik heb wat woest lopen huilen in het bos omdat hij weer de hort op was. Ook thuis kon je geen deur op een kier laten staan en hij was de wijde wereld in. Hij had hij een enorme drang naar voedsel. Dus de oudbrooddoos op het woonwagenkamp om de hoek, de paaseierafdeling van de drogist alhier, barbecues van de buurt, verzin het maar. Thuis hadden we kindersloten op de keukenkastjes, deurklinken omhoog, en als je knipperde met je ogen was je broodje of taartje weg. Zelfs de vriezer, de prullenbakken en de oven opende hij.

Toch bleef hij slank. De sierlijkheid en kracht waarmee hij door het bos joeg verbaasde mij nog steeds. 

Ollie werd zijn 'partner in crime' na een jaar. Bor gapte en samen aten ze het op. Ze hadden het heel goed samen. Mini en maxi. 

Ruim anderhalf jaar terug ging Emma uit huis en nam 'haar' hond Bor mee. Dat had ze verdiend. Zij hield het meest van hem. En hij het meest van haar. Alle cursussen had zij gedaan met hem. Dikke tienen voor de Ierse etter zoals de hondenmeester hem gekscherend noemde. Zelfs hij was verbaasd over Bor kunsten.

Hij had het heerlijk bij Emma. Elke dag naar de hei. Soms twee keer. Enorm verwend en als klap op de vuurpijl een jonge wilde vriendin erbij. Daisy. 

Maar nu was hij op. 

Het was dat Ollie er onverwachts tussenuit piepte. Anders was hij al eerder gaan hemelen. 

Het is goed zo. Maar het is oorverdovend stil.

 Dag lieve Borrie.

Ollie

Als er  één "bringer of joy" was in ons huis, dan was het wel Ollie.

Eigenlijk wilden we 2 Ierse setters, maar toen Bor's broer eens kwam logeren, waren we al snel van dat idee af. Te groot, te veel en te wild. Nee, één hond was prima.

Tot we familiedag hadden in Kasteel Groeneveld. Mijn oudste nicht Vonne had haar ruwharige teckel bij zich, Olivier! Wat een grappig beest.... "Goh" zei Peter, "DIE is leuk". 

We waren nog niet thuis of ik zat al te zoeken. Na wat ongemakkelijk gedoe bij broodfokkers stuitte ik op een heel droef fotootje van een wel heel sneu jong teckeltje. Moest met spoed weg wegens allergie van zijn bazin. Bellen en even kijken. We waren allemaal op slag verliefd, een kleine splinterachtige hond, met ogen als kolen en wel heel erg grappig.

Meteen mee naar huis dus. En zo hadden we er een dwergteckel bij.  

Klein, geestig, pienter, moedig, aanhankelijk en schrander stond er in de hondenencyclopedie. 

Maar ongehoorzaam, eigenwijs en een enorm ego. 

Geen woord van gelogen.

Met Bor samen ging het heel prima.

Konijnen at hij subiet op als hij de kans zou krijgen,  de kippen liet hij redelijk met rust en op de poezen was hij stapelgek!

Op één jaar na ging hij mee op alle vakanties en weekendjes weg. Zelfs zeilen vond hij heerlijk. Zelfs bij flinke reuring stond hij nog ( gezekerd) met flapperende oren te genieten in de wind.

In de auto echter was hij een drama. Dat duurde hem allemaal veel te lang.

Op eten was hij niet persee erg gek. Dus bleef hij supersplinterig.

Toen Bor een kleine twee jaar geleden met Emma mee  verhuisde vroegen we ons af of dat wel zou gaan. Na zoveel jaren samen, nu uit elkaar. 

Maar hij liet het zich heerlijk welgevallen. Verwend tot op het bot. 

En als Bor eens  kwam logeren was het altijd weer ouderwets leuk.

En zo bleven wij uiteindelijk achter met enkel Ollie.

Dat schepte een enorme band. 

Al-tijd zocht hij ons gezelschap.

Zes weken terug werd hij ineens ziek.

Alvleesklierontsteking. Moeilijk te genezen. Maar we hielden moed. En alles is geprobeerd. Maar uiteindelijk heeft hij het niet gered.

In zijn eigen fluwelen kapotgegeten groene dekentje is hij begraven in de tuin onder de magnolia.

Dat het afscheid van zo'n klein hondje zo'n groot gat in je leven kan slaan. 

Dag lieve Ol.