Thank you for coming

Wie mij een beetje kent weet dat ik een behoorlijke regelneef/ nicht ben.

Daarom kan ik me ernstig zorgen maken over mijn begrafenis. 

Dat zal ik uit handen moeten geven.

Het draaiboek ligt al vanaf mijn 18e klaar en wordt zo nu en dan bijgewerkt door mij.

Toch geen klimop maar allerlei bloemen in vuurkleuren, kriskras op mijn rieten mand gegooid of met zo'n kunstige rand met vakjes gedrapeerd rondom.

Zeker geen traditioneel graf met zware marmeren plaat maar een vrolijke 'hemeltuin' vol klimop met wilde bloemen. 

Net zoals bij ma. En ook met zo'n hart. En onder een boom en met een bankje. 

Ik zou zeggen thee met warme appeltaart en slagroom na de dienst.

En leuke anekdotes, Peter mag dan nog 1 keer dat verhaal van die politieagent die een zwak had voor vrouwen met rood haar vertellen, en Janneke dat verhaal van heel erg aangeschoten in een Londens hotel en Luus over die ene keer in 't bos met de hoogbronst en de boze boswachter, en Jola over die  vreselijke kanotocht op 't diepste meer van Polen etcetera etcetera....

En dan ben ik er ook klaar mee.

Afgewisseld met tragische muziek.

Ik zou de PowerPointpresentatie eigenlijk best al klaar kunnen maken.

Vooral de muziek houdt me enorm bezig. 

Want stel dat ik  overmorgen ga dat kan ik de nog redelijk jonge gasten nog wel opschepen met mijn favoriete funeralsong ooit.

'Push the sky away' van Nick Cave. En dan de live uitvoering met het Melbourne symphony Orchestra.  

Aan het het einde roept hij 'Thank you for coming'.

Zo enorm toepasselijk. 

Maar eerst het treurige Sanctus van Fauré.

En tussendoor leuke foto 's.

Dan Jacques Brel met Ne me quitte pas ( in mijn pietenpak, zong Pjotr altijd) 

En iets van Bach natuurlijk. 

Maar ineens, de laatste tijd, denk ik aan cremeren. 

Mijn kinderen houden niet van tuinieren, dan wordt dat graf een wilde bende.

Nee, beter in een mooie mosgroene gemberpotachtige urn.

Met een roestbruine strik.

Dat is wel handiger. 

Minder gedoe. 

Maar stukken minder idyllisch. 

Nu twijfel ik dus.

Jarig

Morgen is Pjotr jarig.

Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat we ze met blozende wangen en een nog warm 

pyamaatje luid zingend van de trap af droegen. Naar een woonkamer vol slingers.

Met kaarsjes en een groot cadeau van allemaal en een kleintje van broertje of zus.

Iets van een poppenhuis of een garage. Vaak nog iets zelfgemaakts van Opa Wim.

En van oma Aaf vaak iets verstandigs. Een Jip & Janneke-regenpak  en iets lekkers te snoepen. Altijd  verantwoord. 

Later Lego, Duplo of kleurpotloden etc..

Een grote ontplofte warme familieenvriendenverjaardag met zelfgebakken taart, gedoe en vertrapte chippies. 

En al het glaswerk en servies uit de kast verbruikt. 

Bij Emma zonnenbloemen (augustus) en bij Pjotr pompoenen (oktober)

Dat waren nog eens  verjaardagen.

Nu zijn ze bijna 23 en 25 jaar.

Uit 'meelij' willen ze rond hun verjaardag best met zijn vieren peperduur en natuurlijk vegan uit gaan eten. 

Maar niks zeggen tegen de bediening, want stel dat je vuurwerk op je toetje krijgt.

Ik snap dat je je oude pa en moe niet tussen je wilde  vrienden wilt. Tuurlijk. Ik was zelf niet anders.

Ik lachte mijn moeder wat weg die dan idioot vroeg op de dag zelf wat treurig belde om te feliciteren. 

Ik voel nu pas wat zij voelde....

Je doet er niet veel meer toe op een verjaardag.

Gelukkig weten ze ons de rest van het jaar goed te vinden. 

Voor klussen, oppas, de auto, spinnen verwijderen, geld en fungeren als taxi.

En één per maand eten we met zijn vieren.

Dat houden we er nog even in.

Hoop ik ;-)

Cijfer

Een 8 en een half gaf Peter zijn leven op dit moment. 

Dat voelde voor mij ook goed!

Ik ben een tobber en al is mijn leven meestal een 9. Het is soms ook een nare 3. 

Vanwege het somberen over alles wat ik anders en vooral beter had moeten doen.

Spijt van dit en spijt van dat.

Jantje huilt, Jantje lacht. 

Ofwel Himmelhoch jauchzend zu tode betrübt. 

Het is moeilijk om het allemaal goed te doen. 

Leven in het nu en elke dag maar weer vers plukken is goed maar ook moeilijk.

Mijn moeder ( ja, daar is ze weer) was eigenlijk net zo. 

En toch over 't algemeen een vrij blij en lief mens.

Genietend van al en goede het kleine en dat tot in den treure benoemen.

'Wat hebben we het goed' en 'kind, wat hou ik van je'. En 'wat hebben we een geluk met het weer'. 

Vorig jaar bedacht Peter iets leuks. 

Steeds als er een roodborstje in de tuin was zei hij, 'Hee, je moeder is er ook'. ( ja, heel klef)

Eerst moest ik huilen maar toen werd het leuk en luchtig. 'Jee, is ze er al weer'.

Tegenwoordig zeg ik in een melancholieke bui tegen elke wolk met zo'n gouden zonnestraal erachter ' Dag ma, hallo'. 

Er vanuitgaande dat ze daar in een grote wilde bloementuin met broer Jan een kopje Earl Grey drinkt met een petit fourtje.

Ja, laat me maar. Dat voelt goed.

Dus wat is het gemiddelde cijfer voor nu. 

Alles in beschouwing genomen is het dan een dikke 8. 

Moeder, gezin, cadeauzusje, vrienden, dieren, baan, thuis, tuin en 't campertje.  

En dan wordt het ook nog eens herfst!

All is well!