Daarom kan ik me ernstig zorgen maken over mijn begrafenis.
Dat zal ik uit handen moeten geven.
Het draaiboek ligt al vanaf mijn 18e klaar en wordt zo nu en dan bijgewerkt door mij.
Toch geen klimop maar allerlei bloemen in vuurkleuren, kriskras op mijn rieten mand gegooid of met zo'n kunstige rand met vakjes gedrapeerd rondom.
Zeker geen traditioneel graf met zware marmeren plaat maar een vrolijke 'hemeltuin' vol klimop met wilde bloemen.
Net zoals bij ma. En ook met zo'n hart. En onder een boom en met een bankje.
Ik zou zeggen thee met warme appeltaart en slagroom na de dienst.
En leuke anekdotes, Peter mag dan nog 1 keer dat verhaal van die politieagent die een zwak had voor vrouwen met rood haar vertellen, en Janneke dat verhaal van heel erg aangeschoten in een Londens hotel en Luus over die ene keer in 't bos met de hoogbronst en de boze boswachter, en Jola over die vreselijke kanotocht op 't diepste meer van Polen etcetera etcetera....
En dan ben ik er ook klaar mee.
Afgewisseld met tragische muziek.
Ik zou de PowerPointpresentatie eigenlijk best al klaar kunnen maken.
Vooral de muziek houdt me enorm bezig.
Want stel dat ik overmorgen ga dat kan ik de nog redelijk jonge gasten nog wel opschepen met mijn favoriete funeralsong ooit.
'Push the sky away' van Nick Cave. En dan de live uitvoering met het Melbourne symphony Orchestra.
Aan het het einde roept hij 'Thank you for coming'.
Zo enorm toepasselijk.
Maar eerst het treurige Sanctus van Fauré.
En tussendoor leuke foto 's.
Dan Jacques Brel met Ne me quitte pas ( in mijn pietenpak, zong Pjotr altijd)
En iets van Bach natuurlijk.
Maar ineens, de laatste tijd, denk ik aan cremeren.
Mijn kinderen houden niet van tuinieren, dan wordt dat graf een wilde bende.
Nee, beter in een mooie mosgroene gemberpotachtige urn.
Met een roestbruine strik.
Dat is wel handiger.
Minder gedoe.
Maar stukken minder idyllisch.
Nu twijfel ik dus.
