Deze week loop ik collecte. Eerder deed ik dat voor Amnesty en de dierenbescherming, dit maal voor het Diabetesfonds. Ik vind het verschrikkelijk, maar liet me weer ompraten door collega. Bovendien heb ik een vriend, een halfzusje , een oude client en de dochter van een andere collega die diabeet zijn. Met die gedachte sleurde ik mijzelf in de stromende barre herfstregen de straat op ;-). De straat achter de onze. Al moest ik me bij elke deur weer vermannen, ik weet zeker dat ik de leukste collectante ooit was, "wat een prachtige tuinbank!, gemaakt van katrollen, wát origineel" en "wat een gezelligheid met die kaarsen voor de ramen" en "ooh, wat een prachtige poes is dit"....
Ik vond het op een bepaalde manier wel leuk ook, er schuilt klaarblijkelijk toch een echte voyeur in mij. Want bij iedereen heb je een mooi inkijkje in keuken, gang , wat hebben ze aan..enz enz..
Ik kwam heel wat leuks tegen. Stellen die gezellig wijndrinkend samen ( ja, Peter) het eten klaarmaakten, de een dopte de slabonen, de ander marineerde het vlees. En dat bij gezellig kaarslicht. Ik zag heel veel zoete versgebadderde pyamakindjes, die heul langzaam centjes in de collectebus mochten doen ( kleine schouderblessure aan over gehouden). Ik zag een heel heel leuk hondje met een hartvormige vlek op zijn schouder, die niet direct de straat op rende maar gewoon bleef knuffelen, genaamd "Vlootje". Ik zag de mysterieuze man die ik jaren lang tegenkwam toen ik nog aan de Plantage woonde, hij op de fiets , ik lopend terug van het de kinderen naar school brengen, wel kwam ik er achter, toen ik bij de buren stond te wachten op geld, dat hij heel merkwaardig afwaste. Elk stuk met een klein drupje afwasmiddel borstelend onder de hete kraan...merkwaardig. Ik zag huizen behangen met harten en dan toch weigeren geld te geven aan het diabetesfonds! Hang dan ook niet een hart op! Maar ik zag vooral dat de meesten gul gaven en daar ging het uiteindelijk om!
