Lieve lieve ma

Ja, het voelt echt alsof het nooit meer lente wordt.

Na de eerste paniek en heftig rauw verdriet eergister ging het gister over in kalmte, berusting en bijna een soort rare blijdschap en opluchting.

Het is en was afschuwelijk haar te vinden, maar uiteindelijk mooi en fijn dat ze midden in haar nog gelukkige leven is weggerukt. 

Ze zette net koffie, stroopwafeltje lang al klaar op de verwarming, poes op de bank...

En toen gevallen en later overleden in het ziekenhuis.

Geen lang ziekbed, geen bejaardenwoning zonder tuin en lieve buurtjes.

Nu ligt ze weer thuis. Ze is het niet meer. Maar ik herken haar wel.

In haar warme gezellige kamer met kaarsjes en bloemen en Tijger op de bank.

Achter haar, de door haar zo geliefde wilde tuin met de altijd te volle tafel met bloemen en de voederplank vol met lekkers.

Het is goed zo. Zeg ik heel vaak tegen mezelf en de visite.

Ik voel me gedragen door alle liefdevolle telefoontjes berichtjes, bloemen, kaartjes, woorden en bezoeken. Echt waar.

Ik scharrel wat door haar huis.

De sint-surprise voor Pjotr stond al klaar.

Gister zouden we dat vieren.

Dozen met foto's, kaarten en lieve dingen. Verder erg sober en geordend.

Mijn gevoel is zo raar nu. Alle soorten pijn komen langs. Alle soorten gevoelens.

Eigenlijk mag niemand lachen en die kerstspullen zijn ook belachelijk.

Hoe durven ze dat allemaal door te laten gaan.

Al  90 hele lieve blije foto's zijn verzameld. Want ze was veel blij.
Gilbert o'Sullivan zingt mee in de kerkdienst. De kaart is mooi.

Uiteindelijk is het goed zo.

Maar wat zal ik haar vreselijk missen.