Thank you for coming

Wie mij een beetje kent weet dat ik een behoorlijke regelneef/ nicht ben.

Daarom kan ik me ernstig zorgen maken over mijn begrafenis. 

Dat zal ik uit handen moeten geven.

Het draaiboek ligt al vanaf mijn 18e klaar en wordt zo nu en dan bijgewerkt door mij.

Toch geen klimop maar allerlei bloemen in vuurkleuren, kriskras op mijn rieten mand gegooid of met zo'n kunstige rand met vakjes gedrapeerd rondom.

Zeker geen traditioneel graf met zware marmeren plaat maar een vrolijke 'hemeltuin' vol klimop met wilde bloemen. 

Net zoals bij ma. En ook met zo'n hart. En onder een boom en met een bankje. 

Ik zou zeggen thee met warme appeltaart en slagroom na de dienst.

En leuke anekdotes, Peter mag dan nog 1 keer dat verhaal van die politieagent die een zwak had voor vrouwen met rood haar vertellen, en Janneke dat verhaal van heel erg aangeschoten in een Londens hotel en Luus over die ene keer in 't bos met de hoogbronst en de boze boswachter, en Jola over die  vreselijke kanotocht op 't diepste meer van Polen etcetera etcetera....

En dan ben ik er ook klaar mee.

Afgewisseld met tragische muziek.

Ik zou de PowerPointpresentatie eigenlijk best al klaar kunnen maken.

Vooral de muziek houdt me enorm bezig. 

Want stel dat ik  overmorgen ga dat kan ik de nog redelijk jonge gasten nog wel opschepen met mijn favoriete funeralsong ooit.

'Push the sky away' van Nick Cave. En dan de live uitvoering met het Melbourne symphony Orchestra.  

Aan het het einde roept hij 'Thank you for coming'.

Zo enorm toepasselijk. 

Maar eerst het treurige Sanctus van Fauré.

En tussendoor leuke foto 's.

Dan Jacques Brel met Ne me quitte pas ( in mijn pietenpak, zong Pjotr altijd) 

En iets van Bach natuurlijk. 

Maar ineens, de laatste tijd, denk ik aan cremeren. 

Mijn kinderen houden niet van tuinieren, dan wordt dat graf een wilde bende.

Nee, beter in een mooie mosgroene gemberpotachtige urn.

Met een roestbruine strik.

Dat is wel handiger. 

Minder gedoe. 

Maar stukken minder idyllisch. 

Nu twijfel ik dus.

Jarig

Morgen is Pjotr jarig.

Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat we ze met blozende wangen en een nog warm 

pyamaatje luid zingend van de trap af droegen. Naar een woonkamer vol slingers.

Met kaarsjes en een groot cadeau van allemaal en een kleintje van broertje of zus.

Iets van een poppenhuis of een garage. Vaak nog iets zelfgemaakts van Opa Wim.

En van oma Aaf vaak iets verstandigs. Een Jip & Janneke-regenpak  en iets lekkers te snoepen. Altijd  verantwoord. 

Later Lego, Duplo of kleurpotloden etc..

Een grote ontplofte warme familieenvriendenverjaardag met zelfgebakken taart, gedoe en vertrapte chippies. 

En al het glaswerk en servies uit de kast verbruikt. 

Bij Emma zonnenbloemen (augustus) en bij Pjotr pompoenen (oktober)

Dat waren nog eens  verjaardagen.

Nu zijn ze bijna 23 en 25 jaar.

Uit 'meelij' willen ze rond hun verjaardag best met zijn vieren peperduur en natuurlijk vegan uit gaan eten. 

Maar niks zeggen tegen de bediening, want stel dat je vuurwerk op je toetje krijgt.

Ik snap dat je je oude pa en moe niet tussen je wilde  vrienden wilt. Tuurlijk. Ik was zelf niet anders.

Ik lachte mijn moeder wat weg die dan idioot vroeg op de dag zelf wat treurig belde om te feliciteren. 

Ik voel nu pas wat zij voelde....

Je doet er niet veel meer toe op een verjaardag.

Gelukkig weten ze ons de rest van het jaar goed te vinden. 

Voor klussen, oppas, de auto, spinnen verwijderen, geld en fungeren als taxi.

En één per maand eten we met zijn vieren.

Dat houden we er nog even in.

Hoop ik ;-)

Cijfer

Een 8 en een half gaf Peter zijn leven op dit moment. 

Dat voelde voor mij ook goed!

Ik ben een tobber en al is mijn leven meestal een 9. Het is soms ook een nare 3. 

Vanwege het somberen over alles wat ik anders en vooral beter had moeten doen.

Spijt van dit en spijt van dat.

Jantje huilt, Jantje lacht. 

Ofwel Himmelhoch jauchzend zu tode betrübt. 

Het is moeilijk om het allemaal goed te doen. 

Leven in het nu en elke dag maar weer vers plukken is goed maar ook moeilijk.

Mijn moeder ( ja, daar is ze weer) was eigenlijk net zo. 

En toch over 't algemeen een vrij blij en lief mens.

Genietend van al en goede het kleine en dat tot in den treure benoemen.

'Wat hebben we het goed' en 'kind, wat hou ik van je'. En 'wat hebben we een geluk met het weer'. 

Vorig jaar bedacht Peter iets leuks. 

Steeds als er een roodborstje in de tuin was zei hij, 'Hee, je moeder is er ook'. ( ja, heel klef)

Eerst moest ik huilen maar toen werd het leuk en luchtig. 'Jee, is ze er al weer'.

Tegenwoordig zeg ik in een melancholieke bui tegen elke wolk met zo'n gouden zonnestraal erachter ' Dag ma, hallo'. 

Er vanuitgaande dat ze daar in een grote wilde bloementuin met broer Jan een kopje Earl Grey drinkt met een petit fourtje.

Ja, laat me maar. Dat voelt goed.

Dus wat is het gemiddelde cijfer voor nu. 

Alles in beschouwing genomen is het dan een dikke 8. 

Moeder, gezin, cadeauzusje, vrienden, dieren, baan, thuis, tuin en 't campertje.  

En dan wordt het ook nog eens herfst!

All is well! 

Denemarken

Heel veel zin had ik niet. 

Want in mijn optiek was het nergens mooier en fijner dan in Frankrijk.  

Maar ik kan niet altijd mijn zin hebben dus dit maal werd het Denemarken.

Niks 'joi de vivre',  croissantjes, oude Citroëns in de bosjes naast een boerderij, heerlijke vide greniers, die prachtige taal, die zilte zeelucht, die fijne rommelige huizen... och.

Via Duitsland zouden we op ons gemak rond gaan trekken tot in het puntje van Sjaelland.  Via de idyllische Margrietroute.

En, voor 't eerst langer weg met ons nieuwe kampeerbusje.

Dat was sowieso geweldig leuk. Na 24 jaar een grote de Waard opzetten en afbreken plus gehele inrichting, luchtbeddopblazen en de hele mikmak ordenen, was dit toch een verademing! Geen zorgen om regen. Je bent zo gesettelt en ook zo weer weg. Het was warm, handig en snel. En alle spulletjes op een vaste plek.

Dat zou zelfs Denemarken leuk maken!

We bleven meteen al steken in Duitsland,  Loweninsel. Omdat we naast een prachtige stromende beek stonden met rondom een zee aan roze, rode en paarse  springbalsemienen en de uilen die 's nachts naast de camper leken te roepen. 

Tweede stop in Duitsland Tönning, nog mooier! Op één groot veld onder prachtige hoge ratelpopulieren en een fantastische zonsondergang met jagende steenuiltjes.

Na 4 dagen waren we eindelijk in Denemarken! De eerste rode huisje werden meteen gespot!

Op alweer een hele rustige camping aan de zee, met de liefste buurtjes, weilanden vol kleine schaapjes, de eerste 'Loppemarket' op eiland Romo, torenvalkjes die de halve dag vliegoefeningen deden voor de camper en het adembenemende 'Sort Sol' met gigantische spreeuwenzwermen. 

En bovenal R U S T. Zo rustig en stil dat ik afentoe twijfelde aan mijn gehoor. Een oorverdovende stilte.

Maar we moesten wat voortmaken. 

Naar Blommenlyst, vlakbij Odense. Aan een prachtige vijver vol waterlelies.  Overal trollen en kabouters en rozegeverfde toiletten. Bizar. 

Maar tevens aan een drukke weg met ziekenhuis en dus veel sirenes. 

De volgende dag met de stadsbus , want in de grote stad waren overal boefjes volgens de campingbeheerdster, naar mooi modern stijlvol Odense. 

Daarna naar de doodstille kust. Bovenin Fyn. Flyvesandet. (Vliegend zand)

Op weer een bijna lege camping. Met de rug aan de zee. Prachtig wijds en blauw. Veel gewandeld en gelezen.

Toen waren de boeken uit. 

En moesten we weer op de terugweg. Nog steeds via de Margrietroute. 

We kregen een tip om langs Diepholz te gaan. Daar begon voorzichtig de kraanvogeltrek. De camping daar was natuurlijk in the middle of nowhere , het terras zat vol met Rammsteinfans en de beheerder had dit jaar nog geen kraanvogel gehoord. Die w.s. ook niet boven de muziek was uitgekomen.

Toch een uur voor zonsondergang gaan posten met thee en marsepeintaart. 

En warempel , zacht getrompetter dat steeds harder werd!

Zeker tien vlogen er over. Prach-tig! 

Wat mij betreft is Frankrijk verleden tijd.

Wakker

Met twee kinderen die al 'woke' leken voor ze waren geboren ontkomen wij er niet aan. En dat willen we ook niet.

Regelmatig breken we onze tong als we uiterst krampachtig iets goed proberen te zeggen. 

Dat gaat van het goed benoemen van een bepaalde huidskleur tot gender. 

Fluide, hen of het, trans, queer, millenial, gay, of boomer?

Toen de kinderen klein waren mocht Emma al een houten garage met autootjes, dat wilde ze uiteindelijk niet, maar ze werd wel de grootste autofanaat van de familie. En kreeg Pjotr een genderneutrale zwarte pop, Seppie. We hadden alle kleuren barbies en ook 1 met maar 1 been en zelfs 1 met rood haar.

En daar is het vast al begonnen. 

In de Volkskrant lees ik net iets over een nieuwe column ' scènes uit het (on) interessante leven van queer millenials '.

Jammer dat alles een naam en een hokje moet hebben.

Ieder is een persoon met zijn eigen gevoel.  

Ik ga er van uit dat deze strijd nu een poosje nodig is en dat in de toekomst ieder mag zijn en er uitzien zoals die persoon wil. 

En dat dat normaal is dan.

Bij het terugkijken van de 20 jaar(! ) oude Amerikaanse serie 'Sex and the city' hoorde ik een van hoofdrolspeelster Samantha de anderen geduldig uitleggen hoe mooi het zou zijn als iedereen gewoon kan zijn wie hij/ zij/ hen wil zijn. En dat dat ooit gaat gebeuren. 

Een roepende in de woestijn leek ze. 

Toch is er veel gebeurd in de jaren daarna.

Uiteindelijk maakt het ook niets uit hoe je er uit ziet. 

Als je maar gelukkig en comfortabel bent met jezelf. 

Zeepad

Na een half uur paniekerig zoeken bedacht ik mij dat mijn portemonnee nog op mijn werk lag. 

En Inge op een (vrije) dag zonder geld uitgeven is een forse 'contradictio in terminus'  ;-). 

Na aandringen van mijn collega ging ik toch maar op de fiets . 

Ook een beetje omdat we een vreemde auto van de garage hadden met teveel modern gedoe. 

Eenmaal op de fiets, de zon scheen, bedacht ik me dat ik best de mooie, maar wel langere route kon fietsen. Langs het Wolderwijd. 

Eerst langs kwekerij van Straaten, maar geen geld. 

En toen het Zeepad op. Meteen die ziltzoete zeelucht in mijn neus.  

Eerst langs de tijdelijke shoarmaschaapjes die vredig aan 't groene gras knabbelden. Leven in het nu, heerlijk. 

Toen langs de strandjes, waar sloepjes en zeilbootjes dobberden. En vader en moeder zwaan met maar liefs 6 jongen vredig aan 't zwemmen waren. Halverwege langs het pad, zag ik in de eerste maanden dat ik daar fietste, tot twee keer toe een naakte man uit het water komen. 's Ochtends om half 8. Wat een begin van de dag! 

Daarna over de Plantage waar ik verliefd werd op Peter en we de kinderen kregen en een kleine 20 jaar heel gelukkig woonden.

En elke herfst de zingende wilde zwanen van 't Wolderwijd hoorden. Gelukkig woont er nu een andere lieve Inge met veel plezier. 

Ook nog steeds is daar bakkerij Wegerif, die op de dag dat Emma geboren werd al verse pepernoten bakte. 31 augustus. 

Het ontbrak er nog aan dat ik met een krentenbol en verse jus op de terugweg bij de zwanen op een bankje ging zitten. 

Maar 't scheelde weinig.

Pjotr

Al toen hij klein was duurde elke boswandeling met hem een eeuwigheid omdat hij alle omgevallen mestkevers  persee rechtop wilde helpen. 

En dan wachten of ze echt wel verder konden lopen.

Thuis sleepte hij eeuwig met doosjes aangevallen vogeltjes en muizen.

Zijn kat Gros-Minet  had veel zorg nodig door een val uit de vensterbank. ( Bloempot op zijn hoofd, hersentrauma ). Nou die kreeg hij. En dat was niet makkelijk. Want hij moest weken wennen aan het gewone leven. Eerst in een bench, toen in een kamer, langzamerhand de trap af, de woonkamer in. En na maanden naar buiten. Onder Pjotrs begeleiding. 

Bij zijn bijbaantje bij de bios in de stad  nam hij de, daar muisvriendelijk gevangen, muizen mee en liet ze midden in de nacht na zijn dienst in een weiland dichtbij huis weer los. 

Pas stuurde hij foto van een kletsnat gered muisje dat in een pan water was gevallen en daar paniekerig in rondzwom.

Hij woont in een studentenhuis in Utrecht. 

Waar hij zich ook nog bekommert om Jan, de waakkat van de vliegende tapijtenhandel onder zijn kamer

Need i say more.

Dat hij vegan is geworden was onoverkomelijk.  

Je vrienden eet je niet op.

Seniora

Volgend voorjaar word ik zestig. 

En hoewel ik mij honderd keer beter voel dan in mijn twintiger jaren, vind ik het toch wel een hele leeftijd. 

Bovenal ben ik blij dat ik hem (hopelijk) mag bereiken.  

En ik voel me rijker dan dat  ik ooit had gehoopt. Met mijn gezin, huis met de groenste tuin, lieve vrienden en buren,

Louie,  Daisy en het veulentje, de beste baan ooit, leuk vrijwilligerswerk erbij en 't campertje natuurlijk! 

Maar ik voel toch wel dat ik over 't hoogste punt heen ben. 

Alsof je na de laatste heuvel in de achtbaan naar beneden dendert.

De eerste prépensioenbespreking staat op de agenda, mijn knie kraakt, ik krijg rosérood haar, mijn hoofd duizelt soms en ons huis is heel erg groot. 

Niet dat ik het niet gezellig vol krijg, maar...

Dus zaten wij gisteren zomaar ineens het nieuwe,  nog te bouwen, seniorenwijkje rondom de molen in Harderwijk te bekijken. 

Alleen al om de naam wilde ik daar naar toe. 

Begijnhof. 

Wie wil daar nu niet oud worden!

Op rollatorafstand van het centrum en van het bankje bij de haven. Een tuintje voor en achter waar we onmiddellijk een grote berk en appelboom in zouden zetten. Autoluw. Een slaap en badkamer beneden. En een brede groenstrook voor het huis! En een eigen parkeerplaats achter het huis voor 't campertje!

Ik was onmiddellijk om.

Maar ja, Peter voelt zich nog een woeste vijftiger.

Hij is ook drie dagen jonger dan ik.

Dus ik denk dat het nog niet zover is.

Misschien over tien jaar.

Als we bijna 70 zijn.

Gelijkend

Ze maakt me onnoemelijk trots. Nog geen 25 jaar is ze.

Zo stoer als ze is. 

Onmogelijkheden lijken niet voor haar te bestaan. 

Ze doet het gewoon.

Van een pittige studie samen met een net zo pittige baan volbrengen.

Een mooi appartement.  Een eigen auto. Bewust een  hond met een rugzak nemen die nog zwaarder is dan de hond zelf. 

En nu een eigen veulen. Superleuk maar bepaald geen sinecure.  

Dat heeft ze allemaal niet van mij! Dat we regelmatig 'botsen' komt door de eigenschappen die ze van mij erfde.  Enorm bijdehand en fanatiek, altijd gelijk willen hebben en zeker weten dat dat dan ook zo is, hele valse grappen maken en daar zelf het hardst om kunnen lachen terwijl anderen verbijsterd toekijken.

Onze relatie is zeker stormachtig.  Gelukkig hou ik van de herfst.

Ze is zo jou in vele opzichten zegt Peter altijd. 

Maar ook de mooie  dingen. De grenzeloos goede zorgen voor mijn moeder, de attente cadeautjes bij feestelijkheden. De liefde voor jurkjes,  emotioneel bij het minste of geringste en de liefde voor dieren. 

Van Peter erfde ze ook wat ;-). Doorzettingsvermogen,  hardloopdrang, heel charmant kunnen zijn, goed met geld om kunnen gaan en autorijden als een duivel. 

Mooi, zo'n dochter met vele lagen. Een soort bonte mix van ons samen.

Oma Geertje

Ik ben naar haar vernoemd. Ingeborg Geertrude. Toen ik 10 was overleed ze. Mijn moeders moeder. 

Een statige trotse lieve oma. Zo een die een prachtige glanzende zilvergrijze knot had. Die ze elke dag doorkamde met Berken haarwater en met zware spelden vastzette. Een jurk met een riempje boven de buik in allerlei bloemetjesmotieven. Zware schoenen er onder.

Ze had een zwak maar ook een groot hart. Dat haar man en twee jongste zoons net voor de bevrijding gefusilleerd werden is ze nooit te boven gekomen. Er schuilde een groot stil verdriet in haar. 

Ik herinner me haar huis aan de Linthorsthomanstraat in Assen. Met een zwarte granieten wasbak, waar ik in mocht badderen, een groene strakke bank ( ze was enorm modern), bijzondere keramieken objecten, een ouderwetse transistorradio waar ze elk uur het nieuws  luisterde, hagelslag in een sierpotje met een lepeltje ( heel bijzonder vond ik dat), een constante lucht van boenwas en groene zeep, het amandelbloesemboompje van 'van Gogh' in haar woonkamer boven het buffet,  de ingelijste foto van koningin Wilhelmina, in het wit,  die op de herdenking van haar man en zoons kwam, en een groene groene tuin!

Eens in twee maanden reisden mijn moeder en ik naar Assen met de trein en logeerden we daar. En soms kwam ze bij ons aan de fazantlaan logeren. Hele dagen zat ze in de tuin onder de parasol te lezen en te genieten. Ze rommelde wat in de tuin en het kasje daar. En schreef. 

Ook ging ze mee op vakantie met mijn moeder en mij. 

Er waren geen opa's, vaders en echtgenoten in ons leven. We waren met ons drieën. Zo voelde het. 

Op een gegeven moment ging ze naar het bejaardenhuis. Dat vond ze gezellig. Het eten werd bezorgd in een metalen pannensetje met warme appelmoes en een verkleurde kers er in. Al haar vertrouwde spullen om haar heen. Daar woonde ze een poosje met veel genoegen. 

En schreef nog tot de laatste dag in haar dagboek. 

Met hele kleine kriebelige letters.

'Ineens' overleed ze. 'S nachts in haar slaap. Ik mocht niet mee naar de begrafenis.  Ik was te jong. 

Elk jaar op haar verjaardag bracht ik mijn moeder een boeketje. En hadden we het over haar.

En eens in het jaar reisden we naar de begraafplaats in Assen en poetsten we de graven. Daar ligt ze bij haar man en zoons. 

Uiteindelijk weer samen.

On y va!

Hoeveel voorpret kan een mens hebben! 

Het kan alleen nog maar gruwelijk tegenvallen.

In principe kan hij over 4 weken klaar zijn. Twee weken terug brachten hem naar de ombouwer (Campr-Van).  Die gaat hem van een lege kille witte Volkswagen Transporter omtoveren naar een mosgroene gezellige handige kampeerbus. De kleuren en materialen konden we zelf uitzoeken. Wat een feest. Customised dus.

We hebben al drie kratjes 'leuke' spullen klaarstaan. Erfenissen uit ons eerste caravannetje 26 jaar geleden van Lucie's zus, oranje kampeerservies van mepal en natuurlijk van alles uit de boot. Duurzaamheid ten top ;-) 

We kregen een leuk camperdagboekje van Bart &Tiny,  Fenna is kleine vlaggetjes aan het haken, van Janneke kregen we gouden! plastic wijnglazen. En van Jos en Marjan ipv bloemen,  ze kwamen eten, een klein toiletje! 

Zelf kocht ik een wiebelend uiltje voor op het dashboard en een peacesticker voor achterop. 

De kleur van de bus zelf gaan we volgende week kortsluiten. Zoveel kleuren groen. Keuzestress.

De naam is ook nog steeds niet gekozen. Na Draeck, Ollie, Igor, Boris, Weltevree, James, Wolf, Olijf & Bommel wordt het vooralsnog Splinter! 

Een naam die al ons hele leven samen al mijn favoriet was. Ik wilde de honden en kippen al zo noemen, maar het kon niemands goedkeuring wegdragen. 

Nou, eindelijk mag het.

Nog 4 weken maar. In ieder geval voor onze verjaardagen eind maart. Die zeggen we dan af want dan gaan we de hort op.

We hebben al een speciale app aangemaakt met mooie kleinschalige plaatsen & uitzichten. Bij de (biologische) boer, aan meren, kanalen , stille weides, grote bossen en sprookjesachtige vennen.

Al snel, begin mei, leent Emma hem om de bevalling van haar veulentje Meadow/ Mae van dichtbij mee te maken.

Ik ben wat bang voor modder en paardenmest op de camper. Maar hee, voor je kind doe je alles!

Peter had wel even wat 'Fishermann's friend' momentjes. 

Maar na bijna 25 jaar woelige baren blijven we heerlijk aan de wal!