Petit-fourtjes

Dat ik tot twee keer toe de mooie lekkere Zuidam petit-fourtjes laat vallen, zodat de chocolade kerstmannetjes en dennenboompjes door het doosje rollen en de torentjes uit model raken.

Zo voel ik me ;-)

Ik 'moet' ze persee kopen met kerst omdat ma ze altijd kocht. 

Maar het kost me moeite. 

Gelukkig begon de banketvrouw over de mannetjessperwer in haar tuin en kon ik ze zonder huilen afrekenen. 

Raar hoe blij en verdrietig elkaar afwisselen deze dagen.

Komt het door de geur van blauwe hyacinten, of door het kerstconcert van Corelli op de radio,  of door haar hanepoten op een briefje dat om de kerstversiering zat, of door de ogen van mijn zoon die op de hare lijken, of door de uitdrukkingen in mijn dochters gezicht die ik herken van haar?

Ik ben oké hoor. Het is aardig klaar.

Maar sommige dagen zijn lastig.

Omdat ze er nog is in zoveel dingen.

En dat is mooi.

Zoef

Sommige mensen zijn gek op autorijden.

Ik niet. 

Ik vind het een knipoog naar de dood.

Haarspeldbochten, overstekende ganzen, gladheid door vorst sneeuw of regen, keilers, padden en spitsmuizen, bumperklevers, linksrijders, snelheidsduivels etc.

Daarbij is verdwalen 'my middlename' .

Al kom je dan vaak op de mooiste plekken.( Kletskoek )

Vakantierijden vind ik ook niks. 

Bij strand Horst ben ik het al zat en heb mijn gesmeerde broodjes ook op.

Zelf ben wel ik ook altijd als eerste weg bij het stoplicht. 

Waag het niet te denken dat je sneller optrekt dan ik.

Zeker niet als je een jochie in een gassende BMW of Audi bent.

Of een grijzende grijnzende vent in een Volvo X90.

Het liefst zou ik rijden in een mosgroene oude sierlijke Snoek, of een hele oude mosgroene volvo stationwagon of in een mosgroene defender jeep. 

Hij moet vooral groen, oud maar wel volledig gereviseerd zijn ;-)

Ooit reden Peter en ik ( geen cent te makken toen) in een oude Citroën visa van Bart en Tiny die eigenlijk naar de sloop moest naar Litouwen. 

Hij kon alleen vooruit.

Niet achteruit. 

Dat lijkt eenvoudig maar viel in de praktijk best tegen.

Alhoewel ieder daar rondreed in een gare bak.

We leerden toen ook niet voorzichtig over gaten in de weg te rijden, maar gewoon er hard overheen te jagen.

Maar we hebben het gered.

Bij thuiskomst reden we hem naar de sloop en sloeg hij bij de Plantagevijver af en startte nooit meer.

Wel moet ik zeggen dat in ons campertje rijden erg leuk is.

Subiet heb ik een vakantiegevoel.

Je zit lekker hoog en dat is enorm overzichtelijk.

En iedereen lacht je toe en laat je voor.

Beter kan het niet.

M. & de wolf

Eens per week rijd ik samen met Margreeth naar schilderles.

Toen zij op les kwam, dacht ik het nog geheim te houden, waar ik woonde (bij haar om de hoek), want ik genoot zo van die prachtige feeërieke tochtjes naar en van de lessen midden in het bos van Elspeet.

Met name het Oude Zwolsewegje. 

Af en toe een aarzelende ree, een majestueus edelhert of een rennend zwijn. 

En zelfs een overstekende das.

Maar na een paar weken kon ik er niet onderuit.

Achter elkaar rijden en dan appen wat we zagen sloeg nergens op.

Margreeth bleek een hele lieve rustige bedachtzame bijrijder. 

Er zijn heel wat tranen gepleegd, 'therapy voor free' ,met name door mij, over mijn moeder, kinderen, man en hond. 

Maar ook enorm gelachen over hetzelfde. 

En roddels, maar met mate.

Maar bovenal heeft Margreeth he-le goede ogen!

Vooral als ik rij. 

Er is werkelijk niets dat wij niet gezien hebben aan wild.

Herten, vossen, uilen, zwijnen, bosmuizen & wolven!

Elke dinsdagavond raak.

Al was het de laatste jaren rustig. Het wild zit dieper in het bos in grotere groepen. 

Uit angst voor.....

Maar gisteren was weer een voorlopig hoogtepunt. 

Op de terugweg, in die hele stille auto, zag Margreeth het het eerst.

Een prachtige weelderige grijzige grote wolf. 

Hij wilde net oversteken maar keerde rap om. Erg schuw.

Ik zag alleen zijn grote staart, nou ja, een puntje.

Maar de stemming zat er goed in.

Voordat er weer een wolvendiscussie losbarst, hier zijn de cijfers:

1,7 miljoen dieren per dag (!) worden er geslacht in Nederland. 

Waarvan 735.000 schapen per jaar. Door de mens.

Duizenden schapen worden door honden gedood per jaar. 

150.000 mensen worden door honden gebeten per jaar.

Dit jaar zijn er 3 mensen gedood door wilde ( Hoogland) koeien.

De wolf heeft dit jaar 267 schapen, 2 kleine hondjes en een paar pony’s gedood.

39 jaar

Die man van mij

'Wat doet hij nu precies dat je het zolang met hem volhoudt?' vroeg S. een lieve vriendin.

Nou, geen bloemen gelukkig, want ik hou niet van nette gifbossen.

Wel van wilde pluktuinboeketten, of blauwe hyacinten en narcisbolletjes. 

Maar die krijg ik ook nooit.

Wel ontbijtjes op bed! 

Met thee, een roggebroodje met kaas, een eitje , een bloem uit de tuin en een gevaarlijk kaarsje.

Verder klust en snoeit hij enorm. 

Is een superpaardenfluisteraar, een kleinewildeteckeltrainer en roodharigevrouwenknuffelaar.

Het is een supervader (vind ik).

Hij snoept enorm, loopt hard op de hei, hij troost en temt mij.

Hij wil heel soms naar musea en 1 keer per jaar naar de Noordermarkt met mij als ik hem omkoop met een verse warme appelpunt.

Hij houdt ook van uilen, paddenstoelen, mooie mosjes,  picknicken, rare woordgrappen en wild camperen.

Hij lacht om al mijn grappen.

Is ook gek van totaal niet culinair hoogstaand eten bij de Griek, 

van flanellen dekbedhoezen, van zeearenden spotten met een vuilniszak om je benen, panacheetjes drinken bij de pizzaoven en samen op de nieuwe groene hoekbank documentaires kijken ( geintje).

We passen gewoon.

38 nietjes

Klaagverhaal over knie.

Al geruime tijd heb ik last van mijn linkerknie. 

Toen ik 60 werd leek het ineens twee keer zo erg.

Dokter, fysio, afvallen, podoloog, dokter, orthopeed, andere fysio, en wéér de orthopeed.

Als een kras op mijn favoriete lp.

Ik moest zo snel mogelijk geopereerd. Een halve nieuwe knie.

Ze schrok namelijk van de nieuwe röntgenfoto's.

Maar ik wilde graag de spuit proberen, want ik, op mijn beurt, schrok van het woord operatie. ( Witte jassen, spuiten, revalidatie....)

Met flinke tegenzin zette ze de spuit. 

En een strenge brief aan mijn huisarts dat mevrouw ( ik) tegen haar (de chirurg) advies toch een spuit wilde. 

Dat op de hoogte was van het feit dat ik dan pas na een half jaar geopereerd kon worden. 

Eerlijk gezegd was het pure angst voor een operatie die mij dat overhaast deed beslissen.

Maar intussen had ik mij neergelegd bij de operatie in de lente. 

Een prachtig jaargetijde voor nieuw leven na die ingreep. 

Als een jonge hinde zou ik weer door het leven huppelen.

Ware het niet dat ik om mij heen enorm verwarrende, verontrustende, angstige (wist je dat ze tegenwoordig niet hechten maar je wonden dicht  n i e t e n ) maar ook wat opbeurende tips en reacties kreeg.

Echter twee weken na de spuit loop ik best wat beter. En heb ik minder pijn.

Vervolgens kwam ik weer terug bij mijn controversiële charmante fysiotherapeut B. Die al eerder opperde dat pijn vooral in je brein zit en mij behalve peptalk de meest merkwaardige oefeningen laat doen.

Huiswerk van vanavond ; kijk naar the ministry of silly walks van Monty phyton. 

En oefen overal silly walks. 

En zet je favoriete dansplaat op, volume op 10 en dans ( sorry buren) tot je erbij neervalt. 

Huppel en marcheer over straat met de hond. 

Fiets over hei en bos alsof de wolf bij-na aan je broekspijp hangt.

En denk niet aan je knie!

( maar stop als het pijn doet)

Wordt vervolgd.

Schoonpa

Ze kenden elkaar 74 jaar.

Hij stopte haar in de ballenbak van de gymzaal waar ze volleybalden toen ze 17 was. 

En zij gaf hem op de hoek van de straat een lp van Smetana, de Moldau.

En toen was het ‘aan’

Ze schonken mij een superlieve zoon, Peter.

Als ik aan pa denk, denk ik aan hoe ik vele zondagmiddagen naast hem op de bank moest luisteren naar nieuwe meesterwerken, net weer een andere uitvoering. 

En dan het bombastische zwaardere werk Prokofiev, Wagner & Mahler. 

En dan een rondje tuin Hij kweekte fuchsia’s, maar ook geraniums en aparte kamerplanten. Vooral veel zebraplantjes.

En een grote moestuin. 

Daarna nog even bij zijn duiven kijken of er nog jonge ‘ piepertjes’ waren. 

Zelden ging ik zonder een stek of struik andijvie naar huis. 

En een bosje chrysanten in nat keukenpapier met aluminiumfolie. 

Met een lolly of toffee mee voor onderweg.

Hij was aannemer maar ook thuis erg druk in zijn werkschuurtje. 

Kerststerren, kerststallen, windvangers, pindakaashuisjes en kleine ladekastjes. Allemaal even perfect.

Zijn grootste trots was zijn restauratie van kasteel Hindersteyn in Langbroek. 

Dat was ‘zijn’ meesterwerk. 

Op zijn kleinkinderen was hij stapelgek. Nie-mand zal zijn fameuze dropvetertruc vergeten.

Op eerste kerstdag zou hij 93 worden.

Dag lieve pa.

Niet vergeten

Ze is er wel maar ze is er niet.

Van bijna 7 jaar terug bijna elke dag naar 1 keer in de week, naar om de week, naar maandelijks of als ik het voel te willen.

Voor het eerst in al die jaren is er fiks gesnoeid. 

Ook het weelderige amandelboompje is wat horkerig kort.

Dat misstaat mijns inziens.  

Het past ook niet bij haar. 

Met haar wilde bloemerige,  altijd te laat met snoeien, tuin.

Maar alle hartjesstenen die ik meenam overal vandaan zijn onwennig om haar hartgrafsteen gelegd. 

Iemand heeft daar wel heel erg zijn best voor gedaan. 

Dat ontroert me dan weer.

Uiteindelijk voelt het wel goed.

Van de week kreeg ik een brief van de organisatie die mijn opa postuum een onderscheiding toekende.

Ma was toen al ziek en ik heb hem in haar naam ontvangen.

Een gevoelige toestand. Ik ben hier overduidelijk niet geschikt voor. Te emotioneel.

Maar nu het volgend jaar 80 jaar geleden is dat de oorlog stopte maken ze een documentaire waarin ze ook het afschuwelijke verhaal van onze de Ruiter familie willen belichten.

Als enige overgeblevene van mijn moeders kant willen ze mij daarvoor spreken/ filmen.

Toen ma overleed dacht ik nog het hele oorloggedoe te vergeten.

Want het was in ons leven samen immer  op de achtergrond. 

Begrijpelijk.  

Maar nu was het wel klaar voor mij.

Maar dat is nu juist het punt.

Het moet niet vergeten worden....

Veel Poeha

Al jaren wilde Peter er naartoe.

Rügen. 

En omdat ik niet altijd mijn zin hoef te hebben gingen wij. 

Het was wel lastig als iemand vroeg waar naar toe? 

Dan mompelden we wat geheimzinnig en vooral lichtelijk beschaamd; 'Rügen, een eiland aan de Baltische zee'.

Want Duitsland vonden we eigenlijk niet kunnen. Te formeel, te netjes en te saai. 

Dachten we.

Maar het overtrof al mijn verwachtingen. 

Qua vogels, kraanvogels, rode wouwen en zwaluwen in alle soorten. 

Wilde zee, woeste kusten, krijtrotsen, geweldige luchten, enorme donderwolken, stokrozen, heerlijke broodjes en bloedstollende fietspaden.

Want voor het eerst hadden wij fietsen mee. Dat was sowieso een groot succes. We hebben e-norm gefietst.

Louie achterop in een prachtige rieten mand. Niet altijd enthousiast.

Want wat ze ook hebben, het is natuurlijk voormalig Oost-Duitsland , keitjes.Heel veel. 

Dat was een klein minpuntje. Vooral voor Louie.

Wij vertrokken op ons gemak via Lauenbrück, een klein campingkje aan een stromend riviertje , heel eenvoudig, maar erg groen. En een warm zwembad. 

Daarna via een mooi campspace-adresje naar Rügen, Polchow.

Heico' s Oase heette het. Wederom klein en groen maar de buren hadden een loopse dobermann en dat werkte Louie, die geen idee heeft van zijn kleine postuur, behoorlijk op zijn hormonen. Hij gluurde en tuurde de hele dag onder 't campertje door naar de buren.

Gelukkig was er veel te fietsen èn liep Peter naar de beroemde zwanenrots ( veel poeha om niks las ik in de recensies) en ging ik via een binnenwegje om hem op een terrasje op te wachten met een locaal duindoornspritztje.

Na een paar dagen verder naar de uiterste noordelijke punt Nonnevitz. Van een ietwat norse Norbert met groenezeepsanitair naar een wat glijerige on-Oost-Duitse Luigi met grasgroen ritualssanitair. Maar wel een prachtplek tussen hoge dennen en een pizzeriaatje naast de camping.

En het mooiste strand dat ik ooit zag. Zo-veel kleuren  blauw en wittig zand met pastelkleurige schelpen.

Echter Peters grootste nachtmerrie werd bewaarheid toen er een gigantische spierwitte huur-'tandarts'-camper met 'Litouwski banditskis' naast ons kwam staan met drie corpulente mannen en een vrouw. 

Het viel mee, het bleek een moeder met drie grote zoons te zijn. Die werkelijk van 's ochtends tot 's avonds aan het barbecueen waren. 

Hele varkens gingen er doorheen. Voor mijn gevoel ;-).

Na een paar dagen naar het Zuiden. Alt Reddevitz.

Weer een prachtplek! Met in het dorpje heerlijke 7-laags versgebakken taart en mooie zonsondergangen.

En een Flohmarkt, nou floh-hal.

En toen waren de twee weken om.

Weer via 1 nacht Lauenbrück terug waar zelfs een kleine ree langs het campertje liep.

Kortom, het was mooi!

'Maar' zei Peter;  'het was geen Frankrijk'.

Gras

Drie jaar terug deden wij voor het eerst mee.

Aan de 'Maai mei niet'-maand.

Zelfs Harderwijk doet er aan mee. Prachtige wilde bloemenbermen.

Oorspronkelijk uit Engeland overgewaaid. ''Not mow May'.

Al lang daarvoor stak ik madeliefjes uit het gemeenteperk en pootte ze tussen ons gras samen met een enkele wilde crocus.

Toen las ik hoe je bijen kon helpen, tijd kon besparen, je grond kon verbeteren, water bespaarde doordat je niet meer hoeft te sproeien. 

En zo ook nog meer biodiversiteit kan creëren. Hard nodig in deze tijd van natuurverschraling.

Ik gooide er ook nog een zakje fransevlagzaden ( korenbloem, klaproos en iets wits), Lavaterazaden van Lucie en nog iets akkerbloemenachtigs van de Cruydthoek bij. 

Niks doet het nog!

Enkel de madelieven zijn ronduit hysterisch. Bijna meer madelief dan gras. 

Teveel Gele avens, en veel hoog bloeiend gras!

Niet heel fijn met mijn hooikoorts.

Maar het staat bijzonder landelijk.

Een klein kronkelpaadje hield ik open naar het vijvertje. 

Grappig te zien hoe Louie en Taupy ook enkel dat paadje gebruiken.

Een maand niet maaien is waarschijnlijk te kort. 

Dus ga ik Peter maar erg lief aankijken. 

Want verlengen betekent meer kans op meer bloemen, meer bijen en al dat eerder genoemde goeds!

Terwijl de bevrijding gloorde...

Toen mijn moeder overleed dacht ik, 'nooit meer die tweede wereldoorlog-droevigheid'.

Vanzelfsprekend speelde de gebeurtenissen in mijn moeders jeugd een grote rol in haar leven. 

Een waar trauma.

Tijdens de tweede wereldoorlog besloten haar vader en moeder een Engelse marconist te laten onderduiken die belangrijke informatie doorspeelde aan het verzet. 

Een riskante onderneming. 

Ook met het oog op de kwetsbaarheid van het gezin, dat bestond uit mijn moeder Aafje, de jongste,  en haar 4 broers.

Kort voor de bevrijding ontdekten de Duitsers de marconist. Ze waren op hun allerfelst omdat het einde van de oorlog in zicht was.

Tijdens een vuurgevecht werd de marconist al rond het huis gedood.

Twee  broers waren niet thuis en mijn moeders vader en twee, wel aanwezige, nog vrij jonge broers werden meegenomen. 

Mijn moeder en haar moeder werden in de gevangenis gezet. 

Met haar 11e verjaardag mochten zij twee weer naar huis. 

Een paar dagen later stond mijn moeder in de tuin en zag een Duitse truck met daarop haar vader en broers langsrijden.

Ze zwaaiden nog naar haar met geboeide handen. 

Ze waren op weg naar de hei waar ze alledrie gefusilleerd zijn die avond. 

Elke 11 april herdacht mijn moeder de dood van haar vader en broers.

Tot 4 mei was het een zware tijd voor haar.

Er is een straat in Assen vernoemd naar haar vader. 

Er zijn struikelstenen gelegd voor hun ouderlijk huis.

Koningin Wilhelmina kwam op herdenking.

Er zijn oorkondes uitgedeeld. 

En er zijn monumenten onthuld. 

Alles om het te eren en niet doen te vergeten.

En dat wordt het niet.

Geen moordkuil

Himmelhoch jauchzend zu tode betrübt. Deel zoveel.

Nee, ik ben zeker niet altijd vrolijk en poezelig. Dat denken mensen soms. Met mijn vrolijke bloesemplaatjes.

Gaza. Ruim 40 jaar geleden zat ik al in een politiebusje. Opgepakt omdat ik vreedzaam protesteerde bij de Israëlische ambassade.  

En nu, ruim 40 jaar verder. Het is erger dan ooit!

Dat we nu een kabinet hebben met Wilders en v.d. Plas. 

Dat Poetin nog steeds zijn gang gaat en we het er amper over hebben. 

Dat Nederland alsnog tegen de Europese natuurherstelwet gaat stemmen. 

Dat men zanikt over de ongeveer elfhonderd schapen die de wolf per jaar doodt, maar men het normaal vindt dat we in Nederland 1,7 miljoen dieren per dag slachten voor consumptie. Ja, voor onze bal gehakt.

Net nog. Reed ik achter een vrachtwagen met zeker honderden op elkaar gepropte kippen in kooien op weg naar hun gruwelijke dood na al een armetierig triest leven. 

Dan word ik overvallen door een gro-te zwa-re zwarte golf van somberheid en verdriet.

Dat Mick Jagger op zijn 80e tien keer leniger is dan ik op mijn 60e. En ik een zere knie heb. Ook triest.

Kortom, ik ben niet altijd blij.

Gelukkig kussen Jupiter en Venus elkaar nog steeds, is er nog steeds vers prachtig groen mos, zingen de merels en bloeien de madelieven. 

Nachtegaal

Er is eigenlijk maar 1 persoon die "Im Abendrot" mooier kan zingen dan ik!

En dat is Jessye Norman.

Daar is alles mee gezegd.

Al mijn halve leven wil ik zingen in een groot Oratoriumkoor.

Ik kan noten lezen en ik zing zuiver.

Het lijkt me echt geweldig om met zijn allen in ruisende kleding zoiets moois en zwaars en tragisch te kunnen zingen. 

Maar, geen tijd, niet grijs genoeg, de vaste oefenavond schikte niet  etc.

Zeker na een Pasen vol Johannes & Mattheus-passion.

Maar ook alle Requiems van Faure en  Mozart. Zo mooi.

Zelfs in het campertje klonk het fijn.

En waarom wachten tot mijn pensioen?

Dus gisteren geschreven.

Ik kreeg meteen bericht terug.

Natuurlijk zaten ze te wachten op zo een jonge rossige nachtgaal als ik!

A.s. maandag ben ik van harte welkom om de sfeer te proeven.

En als die sfeer me aanstaat kan ik een keer komen voorzingen.

Voorzingen.

En dat D U R F ik niet.

Weg zangcarriere.

Klef

Waarschijnlijk ben ik de enige dwaas die nog valentijn viert. 

Maar als er iets te vieren is moet je dat zeker doen vind ik.

Nu heb ik toevallig een hele fijne valentijn aan de haak geslagen. 

Bijna 40 jaar geleden alweer. 

Hij is de beste hagensnoeier, teckelfluisteraar, tangoleider, ontbijtopbedbrenger, grappenmaker, pizzabakker, paardenknuffelaar, stukkenuitdekrantvoorlezer, vogelspotter, tranentrooster & trapstofzuiger.

Hij heeft eindeloos geduld, is slim, lief, rustig en knap. 

En een enorm goede vader.

Dat hij zelden kookt, niet elk weekend met mij naar 't museum wil, al het visitesnoep op eet en heel lang een zeilboot had zie ik door de vingers.

En de rapen zijn gaar als hij valentijnsdag (of ieder ander feestelijk feit) vergeet.

Maar ik hoop dat wij nog heel lang samen op 't zoldertje van de camper slapen! 

Heden niet jarig

Vorig jaar kreeg ik op mijn verjaardag een doorgeefboekje van iemand. 'Heden niet jarig' van Toon Tellegen. 

Een supergrappig boekje dat ik gisteren pas las. Het gaat over de mogelijkheden en onmogelijkheden van jarig zijn. 

En hoe dat wel of niet te vieren.

Zo herkenbaar.

Ik vond altijd dat een ieder zijn verjaardag moest vieren. Uit pure dankbaarheid. Omdat dat jaar je maar weer was gegeven. 

Dus ik deed dat. 

Met een dood paard om mijn nek vierde ik het ;-)

Welkehapjesstress, welketaartenstress, als die maar niet naast die gaat zittenstress, veganstress, zouden ze niet diep in de nacht pas weg gaanstress, wel of niet een tijdslotstress,  soepkommen genoegstress, zilveren lepeltjes&vorkjes weer niet gepoetststress........

Een goed gesprek met iedereen lukt nooit, want er bakt net wat aan of er is een boze blik van wie dan ook. 

Peter amuseert zich e-norm en ik loop te rennen. 

Het lijkt heus gezellig met kaarsjes en genoeg van alles en de visite is, los van elkaar, zeker heel fijn. 

Maar het is mij teveel.

Nu worden we zestig. 

De leeftijd waarop ik toch wijs en verstandig zou moeten zijn geworden. 

Gewoon relaxed een leuk feestje geven.

NEE!

Ik ga het niet doen. 

Dit jaar even niet.

We hebben een fijn huis gehuurd op een klif aan de franse kust en gaan met het gezin en twee wilde honden maar met grote omheinde tuin , een bad en een open haard!

En daar onze samen 120 jaar vieren.

Met verse croissantjes,  lekker wandelen, fossielen zoeken , spelletjes doen, door die grote supermarkten dwalen en genieten van het gezelschap.

Wat kan mij het schelen.

'Ne gooie roetsj'!

Zegt mijn vriendin Luus altijd een keer per jaar. Zij woonde in Zuid-Limburg.

Met andere woorden, dat je goed het nieuwe jaar in mag glijden. Roetsjen heeft dan ook de betekenis: je bewegen, meegaan in de stroom. 

Want of je het nu wilt of niet, de tijd stuwt je voort.

Mooi! 

Het voelde ook wel als een glijbaan dit jaar!

Zeker gistermiddag. Gardes kwijt, heel onhandig.  Appeflappendeeg bleek niet vegan en later bakten ze ook nog aan. Mijn mooie merenguehart zo plat als een dubbeltje en klonten in de ragout. 

Maar de roetsj was fijn!

Verder benoem ik graag het positieve. 

Want ik weet heus over Gaza, het te hoge waterpeil, de voortdurende bio-industrie,  Oekraïne, de jacht op de wolf en meer zorgelijkheden.

Na jaren dromen, sparen en mijn autootje en de boot verkopen kochten we het campertje! Eind maart kwam hij en al 27 keer zijn wij de hort op geweest. Het overtreft al mijn  verwachtingen! Nooit meer woeste baren! 

Weer of geen weer,  je kunt gewoon midden in het bos chocomelk drinken.  

En als het heel hard plenst kan ik er mee naar mijn werk!

En Meadow Maeve werd geboren. Midden in een magische nacht. Wat een prachtige ervaring. En wat een springerig opdringerig knuffelig knap veulen is het geworden!

Pjotr adopteerde weespoes Soep. Een grappige superskinny zwart/ witte 'jeweetwel'kater. Die nu slaapt in het fluwelen huisje van Gros- minet. Zijn eerste kat.

Met de kinderen gaat alles voorspoedig.

Ik bof zo met ze. Zulke mooie wijze lieve mensen zijn het geworden. 

En Peter blijft nog steeds de aller-leukste,  helemáál zonder schip! 

En Louie maakt el-ke dag extra vrolijk. Nooit een humeurtje. 

Eigenlijk heb ik niks te wensen.

Behalve nog meer tochtjes met de camper samen met Jacques Brel ( want in het nieuwe voorjaar zijn we beiden om de week de maandag vrij), nog meer gezellige eetclubavonden, langer doen over mijn schilderdoeken, meer fietsen, nog meer soorten mos ontdekken, vaker naar de Noordermarkt,  vaker ontbijt op bed krijgen ( h i n t ), meer Bach ontdekken, vaker Vegan eten, vaker naar musea, meer bakken & meer lezen.

Heb het mooi!

En ga niet te hard van die glijbaan af.