Boeien

Goh, zei een vriendin van me , die mijn blog had gelezen....weet je wat ik nu mis? Dat verhaal over die rijkspolitie wat je al jaren lang op elke verjaardag vertelt!  Nou ja, je man dan !
Vooruit dan maar....
Jaren terug had ik de kinderen naar opa en oma in Zeist gebracht om te logeren. Na het avondeten zoefde ik weer naar huis, heerlijk relaxed, muziekje aan..wie deed me wat...Even na Amersfoort werd ik ineens ingehaald door een politiewagen,  die voor mij ging rijden met levensgroot en helverlicht STOP op zijn achterruit. Me van geen kwaad bewust maar zwaar onder de indruk volgde ik hem gedwee naar de eerste beste parkeerplaats. Toen ik mijn gordel af wilde doen bemerkte ik dat ik die niet omhad, oei. Ik stapte uit en moest mijn rijbewijs laten  zien, die had ik! . Hij zag er er onaardig uit en zo deed hij ook. "Mevrouw, ik rij al  een tijdje  achter u en constateer het volgende, u reed bijna consequent 30 km per uur te hard , u droeg geen gordels en u haalde 2 keer rechts in...! (Ik zag het even heel somber in...) "Maar,  omdat ik een enorm zwak heb voor mooie roodharige dames laat ik het bij een stevige waarschuwing". "U mag rijden "!. Ik wist niet hoe rap ik in mijn auto moet kruipen. Dat hij tot Ermelo strak achter mij bleef rijden vond ik wel behoorlijk intimiderend, maar "who cares", gered door mijn rode haar!

Zakdoek

En na boos en blij moet ik ook wel eens huilen....zelfs dat! Of volschieten zoals dat zo mooi heet. Met heel soms een ouderwetse snikkende huilbui als gevolg. Gevoeligheden zijn, zieke dieren, vooral als het lang duurt, oude mensen die er eenzaam en verward uitzien, prachtige zons op en ondergangen,  van onmacht om wereldleed, dat dampige zonlicht wat door de bomen in het bos valt, "Hello Goodbye" op TV (dan kun je me wegdragen), die Merci-reclame rond vaderdag, uberhaupt vaderdochterdingen soms ook zomaar op straat, liggen gevoelig. Mooie dramatische klasssieke muziek, Het Requiem van Faure of Mozart of de dreigende celloconcerten van Bruch, of een mooi lief gedicht van Rilke of Lorca of zelfgeschreven briefjes van de kinderen, of die ene collega die het zo beremoeilijk heeft en het toch zo dapper draagt, of mijn moeder die zo oprecht kan genieten van een uitje naar de kwekerij, en zomaar een ree of edelhert tegenkomen in een stil bos en dan die prachtige sprookjesachtige blik van dat beest. Kippenvel.....

Sail away with me Honey..

Het hele zeilgebeuren verdient eigenlijk best een apart blog! Mijn angst voor zeilen begon al vroeg, mijn hele familie zeilt fanatiek en groot. En dan moest ik mee! Ik heb zelfs een wereldberoemde neef die naar Kaap Hoorn is gezeild.  En mijn stiefvader had een oude Tjalk, die mijn moeder steevast de rietkraag instuurde als zij even "moest". Nee, ik ben bang, voor de schuinte vooral en voor het aan en afmeren en voor motorboten, die kunnen remmen, maar dat vaak te laat doen en voor rondvaartboten, ach alleen voor een paartje zwanen heb ik geen vrees. Ik vind het gewoon niet leuk. Ooit begonnen we met een "Flying Moth", een razendsnel oranje/geel wedstrijdzeilbootje, waar ik gelukkig niet bijpaste met mijn picknickmand. Samen met vriend W. nog opgeschilderd in het park tegenover ons huisje. Wat weer vlak aan het water lag. Daarna kwam " Missing Link" (hoezo?) een Schakel, ruim genoeg helaas. En niet zo heel lang daarna konden we van de buurman ons eerste jacht overkopen, in termijnen dat wel. "Jupiter 1"  The bringer of Joy (sloeg ook nergens op) . Althans voor mij. Het was een mooi schip, een zeeschouw met houten onderdelen Maar er moest wel wat aan geklust worden. Ik zie ons nog zo zitten in ons kleine huis met in de kamer die gigantische zwaarden die 8! keer in de jachtlak moesten. Afijn , toen de boot helemaal klaar was, na 4 jaar klussen puntgaaf, diende zich de volgende aan . Historische woorden (hysterisch) "Hier hoeft echt niets aan te gebeuren"!. Een klassieke Trintella, een prachtig , vooral van uit de verte, zeiljacht met teakdek, dit is een blijver, precies goed. Leuke kajuit, 4 slaapplaatsen, snoezig keukentje/toiletje. Alles mooi. Jammer dat er een zeil op zit! Want dat hebben we intussen nu wel afgesproken, als we 60 worden kopen we een mooie oude tufboot, zonder zeil, grote kajuit , een die niet om kan vallen!

Liefste herfstkabouter ooit...

Splinter

Al jaren wilde meneer Groen een dier dat Splinter zou heten!  Maar bij de laatste keren dat we een dier namen lukte het maar niet. Al vond ik bij een ruwharige prairieteckel die naam perfect passen, maar de meeste stemmen golden en t werd WEER geen splinter.
Vanmiddag waren we in de buurt van Lemele, iets ophalen voor mijn dochters studie. Na een beetje rondtoeren zag ik langs de weg een tafel vol prachtige grote pompoenen! Vol op de rem, en er 3 ingeladen voor vriendin, moeder en onszelf. Man stapte net weer in de auto, toen er een werkelijk heel erg mooi klein lief poesje onder de heg doorkroop. Beigebruin met rood, bijna houtkleurig, een hele leuke, en tam!  Die moest geknuffeld en geaaid en onmiddelijk geadopteerd naar een veiliger oord dan deze boerderij met razende weg ernaast. Al kwelend gingen we op zoek naar de eventuele eigenaar.  Die troffen we om de hoek, een lijkbleke maar erg lieve boer van 83, die vertelde dat het poesje was aan komen lopen bij zijn zoon, die naast hem woonde, en dat die hem wellicht wel wilde verkopen! Maar hij was op de markt. Dolblij struikelden we weer naar de auto. Onderweg siste dochter "hij heet Splinter". Dat was het eerste dat ik zei tegen mijn man, ook toevallig.."hij heet Splinter"!. Stomverbaasd antwoordde hij " DAN, moeten we hem nemen, dit kan geen toeval zijn"! Bijna joelend renden we terug naar de oude boer en bedachten dat we de zoon wel konden bellen. Dat was een mooi plan, met trillende handen zocht de boer het nummer van zoon Alfons op. Maar helaas helaas, ze waren erg gehecht geraakt aan het katje, en wilden hem eigenlijk niet kwijt. Diep teleurgesteld dropen we af....weer een splinterkans gemist!

Nachtmarkt

Heel soms gaat slapen mij slecht af. Inslapen gaat altijd goed, het liefst zo rond een uur of elf. Dan heb ik daarvoor nog een tijdje gelezen, en daar-voor mijn mail gecheckt. Dus om elf uur kan ik mijn ogen gerust sluiten... Naast mijn bed staat mijn notebook echter zacht te ronken. Als ik dan wakker wordt s nachts én echt niet meer kan slapen ga ik toch weer even digitaal. Het nieuws, mijn mail, Facebook, Twitter...soms schrijf ik een blogje, maar bijna altijd ga ik op marktplaats bladeren!  De ultieme nachtelijke ontspanning!   Bewust typ ik een aantal vaste zoekacties; Sneue dwergteckels, mooie kelim fauteuils/kussens/hockers, groene schoenen/jurkjes/rokken/vestjes  en laarzen, Vintage Roodkapje spullen, Bloemige bloemenjurkjes van King Louie,  bijzondere kippensoorten, grappige antieke bloemenschilderijen  (fruit mag ook) , opgezette dieren (bij voorkeur uilen, maar fazanten en evt. een kleine vos, ook mooi), speciale engelse Shakespeare uitgave's (gister nog 2 gevonden), Pools Bunzlau servies met kersen (al jaren uit de handel, maar je weet het niet he), en dat ene Takkie (van Jip en Janneke)  hondendrinkbakje van de Hema , mooie oude speciale mosgroene Volvostationwagons zonder roest en aparte blikken (handig voor alles) en oja en dat ene mosgroene Tupperware brooddoosje vierkant uit 1964!  Zelden koop ik iets, en langer dan een half uur duurt het niet , maar het blijft leuk vertier, zo midden in de nacht.

Blij

Maar blij ben ik ook vaak . Van dahlias in alle kleuren, zon na regen, als de kippen naar vliegjes springen, van een man in een bloesje, van zwemmen in de nacht, verse sparood, dromen overdag, uit het raam kijken, van zitten op een baal stro in een koeienstal, van de zee en schelpen zoeken, van dochter als ze weer een roos voor me koopt, van slapen als regen op je tent tikt, melkchocola, jarig zijn, hartenstenen zoeken, de geur van zelfgebakken brood , van hondje Ollie als ie op zn rug ligt te slapen, kadootjes, tangodansen, lekker eten, mijn robijnrode notebook, een opgeruimd huis, winkelen met veel geld, Kouros, van zoon als hij bidt bij het eten, in het gras liggen en naar de vogels luisteren, van er was eens.. verhalen, van met zn allen meezingen in de auto met een liedje, wilde haren, paardrijden in een herfstig bos, van de geur van kamperfoelie, van "vast zitten" in een boek zo mooi.., van vallende sterren , van een volle maan, van vers gemaaid gras en van als er iets mooi lukt bij t edelsmeden , van hond Bor als hij door het bos rent en van brandende kaarsen , van op de boot zitten met koude Prosecco (terwijl hij stil ligt) en van de merel die zingt op de punt van het dak.....

Gelukkig is dit lijstje langer!

Angsthaas

Laatst viel het me op hoe vaak ik bang was voor dingen! bah, dat verafschuw ik eigenlijk.
Een soort ongemakkelijke nog wel redelijke te relativeren angst heb ik voor slakken (heel erg glibberig en ranzig) , achtbanen, 5 baans snelwegen (wat mij betreft hetzelfde), (dat de hond verdwaald in het bos (te vaak gebeurd), dat mijn kip (weer) ziek wordt, dat mijn "soep voor woeste dagen" mislukt op belangrijke verjaardagen, zo ook mijn taart, (want op zondag kun je niets nieuws meer kopen/halen/koken), het woord nemen bij vergaderingen, halfdode dieren vinden langs de weg (en ze dan toch willen en moeten redden) , " in en uitparkeren" van ons zeiljacht en aanleggen bij vol eiland waar iedereen met een roseetje aan de kant zit te wachten tot het fout gaat (ikzelf ook een half uur later) en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Echt serieuze grote angst heb ik voor de niet te vermijden dood van mijn moeder ooit, hopenlijk nog heel lang weg. Daar wil ik niet eens aan denken en dat er iets ernstigs met mijn kinderen gebeurd, maar dat is nog redelijk te vermijden en voor brand en ongelukken, ook dat is hopelijk nog redelijk te omzeilen...

Ik probeer me er niet door te laten leiden, die angsten, maar ze liggen stiekem heel soms op de loer....

Woest

Mannen....Toen ik 17 was en voor het eerst mannen, nou ja jongens "zag", daarvoor reed ik paard, waren het een soort boswachtertypes. Ik verslond de boeken van "Het kleine huis of de prairie", van James Ingalls. En het liefst wilde ik zo n huis midden in het bos, met berenvellen, knapperend haardvuur, pannekoeken met ahornsiroop, huilende wolven om de deur en dan die man stoer, altijd hout aan het hakken en op jacht en boeken aan het lezen bij het haardvuur. Zo n man met een ruiten flanellen bloes en een baard van drie dagen. Ik zag die mannen nooit op straat, maar bij de plaatselijke doehetzelfzaak, werkte er een! Tjonge , ik liep de deur plat, schroefjes, verf, hout op maat laten zagen, dat was een goeie truuk, want dat was ik even een op een ...Niet dat ik iets durfde te doen of zeggen, kijken was genoeg. Hij rook naar Brut en zo zag hij er ook uit. Nooit wat geworden. Die boswachtersmaak bleef toch een poos, mijn eigen man is een halve boswachter, thuis boswachter , maar strak in het pak naar het werk...dat is een prachtige combinatie :-)

Hulp

Een poosje, ongeveer anderhalf jaar, ging ik naar een spiritueel therapeut H. in Utrecht. Een keer per 6 weken. Het "vadergedoe" speelde me parten, en ik wilde er klaar mee zijn. Was moe van het verdriet en de woede.... Gaandeweg kwamen er natuurlijk ook andere speerpunten aan bod, alles kwam aan bod, of ik wilde of niet. Dat liep gewoon zo. H. was een grote krachtige interessante man, met een mooi warm kantoor in een prachtig organisch pand in de oude binnenstad. Met een heerlijke wiebelstoel, nee geen sofa... en een pot vol kruidenthee. Het was fijn om zo afentoe mijn hart te kunnen luchten en dan tips en huiswerk mee te krijgen. En het  hielp ook, hij leerde me niet weg te lopen voor mijn gevoelens en ze te "leven". En dat ik zelf de regie had, voor een groot deel...beviel me iets niet dan kon ik er voor kiezen het te laten gebeuren, of er tegen vechten. Allemaal logisch natuurlijk, maar soms heb je een meester nodig, ook in het echte leven. Dit voorjaar dacht ik dat ik "klaar" was. Het afscheid viel me toch zwaar, ik had veel gedeeld met hem en mis het ook wel. Maar ik voel dat het goed is zo.....

Moeder

Mijn moeder is een stoere doch gevoelige vrouw. Ik ben enorm trots op haar. En zij op mij, dat is het lieve. We zijn altijd samen geweest, zij en ik. Dat mijn vader een weglopende kersenbonbonetende Harley Davidsonrijdende Charlatan was maakte eigenlijk niet zoveel uit. We redden het goed samen. Zij heeft veel meegemaakt. Haar vader en 2 jongste broers zijn 1 dag voor de bevrijding geexcuteerd, omdat ze een marconist in huis hadden. Mijn moeder en oma werden door de duitsers in de gevangenis gehouden. Traumatisch. Nu is ze als enige over, bijna 78 jaar, nog op zichzelf wonend in een veel te groot huis met een veel te dikke hond en een huishoudelijke hulp en tuinman. Maar toch redt ze zich redelijk goed. Ze overloopt ons niet, want ze voelt zich al gauw teveel. Toen de kinderen klein waren paste ze een keer per week op ze, en feestje want ze werden door en door verwend. En nog steeds zijn ze gek op elkaar. Leuk is dat. Toen ik 4 werd zijn we naar Harderwijk verhuisd, haar baan als hoofd van een kleuterschool werd haar teveel in combinatie met mijn verzorging. In haar eentje, in die tijd erg moeilijk. Ze werd huishoudster bij de directeur van Dolfinarium. We kregen een mooie etage in  zijn huis aan een lommerrijke laan aan de rand van het bos. Het was een mooie tijd. We werden verwend, waren net een "gezin", vooral in mijn fantasie. Toen hij overleed  was ik een jaar of 12 en zijn we verhuisd. Naar het Slingerbos, waar zij nu nog steeds woont en nog steeds de liefste moeder  en oma is!

Ooh Deer

Gister wandelde ik met mijn zoon van 10 door het bos met de honden. Hij mocht bij gratie Gods alvast met zijn verjaardagscado, een 3ehands joekel van een spiegelreflexcamera, mee. De kans om prachtige bosfoto s te maken...We liepen ons vaste rondje, via het "sprookjespaadje" want aan het einde daarvan had ik eerder deze week 3 prachtige vuurrode vliegenzwammen gesignaleerd. Mooi voor een foto! Ze stonden er nog, wel was er wat aan geknaagt, maar al snel lag zoon plat op zijn buik voor een foto...Dat duurde en dat duurde....., ik ging op een boomstronk zitten.....En opeens hoor ik "krak" en springt er een grote vrouwtjesree zo uit de struiken OVER zoon heen met een hele sierlijke elegante sprong!  Zoon zag en hoorde niks en ik zat verbijsterd op mijn stronk. Wat een fantastische foto zou dat zijn geweest!

Oma en kleindochter

Feest!

Er ligt een klein heet mannetje in het grote bed , na een nacht ijlend en zweterig tegen zijn moeder en vader aanhangen....geen oog dichtgedaan.

En dat terwijl er een feestweekend aankomt en ik nog moet spinneraggen, onkruidwieden, verandadak soppen, kippenhok verschonen, veel te lange gras maaien, bokkenpotentaart en appel/perziktaart (uit eigen tuin)bakken, en woeste soep moet koken en ladingen boodschappen doen en nog een kekke feestjurk aanschaffen, nog lijsten voor  Emma's Justin Bieber poster kopen, maar vooral het hele huis nog "aan kant" maken! help! Feest is leuk , maar t is altijd wel even gedoe! :-)