Al jaren wilde meneer Groen een dier dat Splinter zou heten! Maar bij de laatste keren dat we een dier namen lukte het maar niet. Al vond ik bij een ruwharige prairieteckel die naam perfect passen, maar de meeste stemmen golden en t werd WEER geen splinter.
Vanmiddag waren we in de buurt van Lemele, iets ophalen voor mijn dochters studie. Na een beetje rondtoeren zag ik langs de weg een tafel vol prachtige grote pompoenen! Vol op de rem, en er 3 ingeladen voor vriendin, moeder en onszelf. Man stapte net weer in de auto, toen er een werkelijk heel erg mooi klein lief poesje onder de heg doorkroop. Beigebruin met rood, bijna houtkleurig, een hele leuke, en tam! Die moest geknuffeld en geaaid en onmiddelijk geadopteerd naar een veiliger oord dan deze boerderij met razende weg ernaast. Al kwelend gingen we op zoek naar de eventuele eigenaar. Die troffen we om de hoek, een lijkbleke maar erg lieve boer van 83, die vertelde dat het poesje was aan komen lopen bij zijn zoon, die naast hem woonde, en dat die hem wellicht wel wilde verkopen! Maar hij was op de markt. Dolblij struikelden we weer naar de auto. Onderweg siste dochter "hij heet Splinter". Dat was het eerste dat ik zei tegen mijn man, ook toevallig.."hij heet Splinter"!. Stomverbaasd antwoordde hij " DAN, moeten we hem nemen, dit kan geen toeval zijn"! Bijna joelend renden we terug naar de oude boer en bedachten dat we de zoon wel konden bellen. Dat was een mooi plan, met trillende handen zocht de boer het nummer van zoon Alfons op. Maar helaas helaas, ze waren erg gehecht geraakt aan het katje, en wilden hem eigenlijk niet kwijt. Diep teleurgesteld dropen we af....weer een splinterkans gemist!
