Petit-four

Net voor de kerst liep ik langs Zuidam, de banketbakker.
Mijn moeder kocht standaard altijd 2 doosjes kerstpetit-fourtjes.
Veel te veel.
Ik wilde ze kopen. Om de traditie in ere te houden.
Maar moest zo huilen dat ik dacht dat ik in elkaar zou zakken tussen de kersttulbanden en krakelingen. Ik kon het niet.
En later was ik ook nog boos op Peter, omdat hij ze niet had gekocht. Dat hij dat niet snapte …
Veel is onredelijk.

Haar huis is gisteren opgeleverd. In 3 weken tijd ontmantelt.  Met heel veel lieve hulp.
Voor de laatste keer door de kamers gelopen, het kaarsje voor het raam uitgeblazen, nog weer wat bolletjes uit haar tuin gespit en die mooie ronde stenen uit de opaalkust snel bij me gepakt voor op haar graf.
Ik snap het niet. Iedereen verliest zijn moeder.
Maar dat het zo'n pijn doet en zo'n kou om mijn hart geeft.

Op tweede kerstdag bij haar graf, in 'haar' boom een nestkastje opgehangen. De bloemen waren nog mooi.
En voor het eerst met z'n vieren gegeten. Het ging best.

Emma had een mooi idee. Om ons logeerbed om te ruilen voor haar antieke grenen twijfelaar en ma's eettafel als bureautje.
De hele zolder op zijn kop gezet.
Maar mooi en warm dat het is geworden.
En haar kristalletje hangt voor het zolderraam te glimmen.

Ik wil blij-ven opruimen.
Stilzitten is niet te doen. Het liefst begin ik nu aan onze schuur.
Al ben ik nog nooit zo moe geweest in mijn leven.

Maar het is goed zo. Ik heb haar meer dan vaak gezegd dat ik van haar hield en dat ze de liefstebeste moeder was. En vader tegelijk.
We hebben fijne dingen gedaan samen.
Het is mooi geweest.

Ik wil en weet zeker dat ze ergens is waar het fijn en bloemerig is.
De woorden zijn op.
De tranen nog niet.
Het is goed.

Pavlova

Het huis is leeg.

Een nacht duurt dagenlang. En de dagen zijn steeds vermoeiender. 

Terwijl ik een mooie hartvormige grafsteen uitzoek met zachte vormen maak ik tussendoor voor het eerst Pavlova.
Natuurlijk gaat dat enorm fout.
Het leek ook fijn weer naar Tangoles te gaan. Even wat afleiding. Het ging goed.
Maar de hele terugweg, niet meer te stoppen, hartverscheurend gehuild.
Omdat iemand iets zei dat me zo raakte. Op een mooie manier hoor.
Ooh, ik vind mezelf erg sterk. Hoef haast niet meer te huilen.
Maar die nare kou rond mijn hart gaat haast niet weg.

Ma is overal en tegelijkertijd nergens meer.
Nooit meer.
Definitief.
Haar huis is ontmanteld.
Al staan tot op het laatst nog hyacinten te bloeien en kaarsjes te branden.
Maandag gaan de laatste meubels weg en resten er slechts nog herinneringen.
Ik zoek en tuur nog naar sneeuwklokjes in haar tuin om die over te zetten in de mijne.
Haar amarylis bloeit voor mijn raam.
In haar schuur vind ik talloze bewaarbolletjes in oud krantenpapier. Ze schieten al wat uit.
Van haar graf ga ik een kleine bloemenzee maken.

Er gebeuren ook bijzondere dingen. Toeval?
De klokkenmaker belde en zei dat hij voelde dat ik mijn klok weer terug moest hebben.
We zien op weg naar schilderles een wild zwijn, een edelhert en een bosuil over de weg scheren.
Dat er toevallig zo'n mooie passende plek vrij is op de oude begraafplaats.
Dat ik bij haar langs ging, die middag en haar vond. En Goddank niet Emma op haar vaste woensdagavond.
Dat het fotobehang op de intensive care iets met knalgele bloemen was. Als ze ergens een hekel aan had waren het knalgele bloemen....

Licht

Nu moet het maar eens klaar zijn.
Al dat geschrijf  over mijn moeder.
Maar het is zo helend.

Het zijn vreemde dagen.
Omdat ik er zo snel mogelijk klaar mee wil zijn heb ik besloten per 1 januari de huur op te zeggen. Dus 'moet' ik haar huis uitpluizen en uitruimen. Van de zolder naar de woonkamer. Die moet het langst in tact blijven. Zodat ik daar nog mijn kopje thee kan drinken, kaarsjes aan, Tijger naast me, de vogels fladderend voor het raam bij de voederhaak en Thijs van Leer op repeat.
Iets anders kan ik niet aan. Het is warm.
Het ruimen leidt me af.
Het schept orde in de chaos in mijn hart en in mijn hoofd.
Heel afentoe huil ik. Op de vreemdste momenten.
Maar ook voel ik zoete rust.
Er kan niets ergs meer gebeuren, want het ergste is al gebeurd.

Goddank heb ik Lucie die heel realistisch en 'down to earth' is. Helaas door ervaring.
Verder is er veel hulp van lieve collega, buren, cadozusje en vriendinnen.
En met name buurman Harry, de lieve redder in nood voor het echte zware werk.
Eten hadden we voor ruim een week.
En de tafel komt steeds voller te staan met kaarten.
Er is veel liefde. Overspoeld worden we.

Niks doen is naar. Dan slaat het toe.
Ik zie overal verbanden, tekens en herinneringen. De cirkel is rond.
Haar dierbaarste spulletjes verhuizen naar ons. Haar grote oude bolflessen staan voor de voordeur. Haar rode kerstster hangt in de keuken. Het dierenlapjeskleed hangt op Emma s kamer. Pjotr wil haar amarylissen. Haar robijnen ring zit om mijn ringvinger.
Iedereen die haar lief was mag iets.

Op kousenvoeten sluipen haar tastbare herinneringen ons huis binnen.
Dat is fijn.
Lucie zei iets moois.
Je kunt er vrede mee hebben, 'als de som van haar leven liefde is'.
Niets is minder waar.

In kwadraat zelfs.

Het kleine paradijs.

Er komt gevoel langs dat ik nog nooit heb gehad.
Ik kan oprecht zeggen dat ik de zwartste dagen in mijn leven had.

Pure rauwe paniekangst.
En ergens ver weg zoete opluchting, geen zorgen meer om haar.
En warmte, veel warmte om hoe ze lag in haar eigen lieve huis.
Liefde, die als in bakken over me/ons heen wordt gegoten.
En diep, diep verdriet, omdat ik nooit meer iets met haar kan delen.

Van iedereen hield zij het meest van mij. Ik kon niks fout doen.

Ineens wil ik geloven in een hemel. Waar ze met haar ouders en broers verenigd wordt in een zonnige wilde bloementuin met taartjes en alle honden en katten die ze had.
Wat een troost zou dat geven. Dat ik haar ooit weer ga zien.
Maar ik weet het niet

Nu is er pijn en veel tranen.
Ze is constant in mijn hoofd. Vol herinneringen. Dat ze tot op het laatst scherp was. Overal naar vroeg en alles heus wel wist. Hoe blij ze altijd was als ze de zee weer zag in Burgh Haamstede. Hoe ze het antwoordapparaat volpraatte "dag Inge met je lieve moeder" en dan een heel lang verhaal. Dat ze mijn jas altijd op de verwarming hing ( lekker warm). Hoe bespottelijk vaak ze zei dat het een heerlijke dag was en dat haar leven zo fijn was. Hoe blij ze was in het tuincentrum en/of kwekerij met nieuwe aanwinsten die eigenlijk niet in haar tuin pasten. Hoe ze genoot van een lekker taartje en een toastje met boursin. Hoe hard ze altijd moest lachen om onze anekdotes. Hoe empathisch ze was. 
Hoe vrolijk ze kon worden van een knop in een vergeten roos, een mooi bonbonpapiertje, de nieuwe rode waterkoker en het eerste piepkleine eitje van onze kippen.

De dienst was mooi en warm. Zoals ze was. In haar eigen kerkje met iedereen die haar en ons lief was.
In haar kist stopte ik nog haar lievelingstuinboek van Elisabeth de Lestrieux "Het kleine Paradijs" en wat schelpjes uit Burgh Haamstede. En het grootste hart wat ik had.

Nu is ze begraven op een mooie plek op Oostergaarde. De oude begraafplaats hier in Harderwijk.
Een prachtplekje. Rechts van haar een hele oude taxus en daaronder ruimte voor een fijn bankje. Vlak naast het oorlogsmonument. Elke dodenherdenking staat daar een fanfare zacht te spelen. Dat zou ze mooi hebben gevonden. Haar graf ga volplanten met roze en paarse wilde bloemen en daar tussenin een groot hart met inscriptie. En in een hoekje een klein amandelboompje.
Dat van Gogh-schilderijtje hing altijd in haar moeders kamer, later bij haarzelf thuis en de laatste jaren bij mij.
Het bloeit in de lente rond haar verjaardag.
Het is goed. De cirkel is rond.

Bovenal voel ik vrede, liefde en berusting.

Lieve lieve ma

Ja, het voelt echt alsof het nooit meer lente wordt.

Na de eerste paniek en heftig rauw verdriet eergister ging het gister over in kalmte, berusting en bijna een soort rare blijdschap en opluchting.

Het is en was afschuwelijk haar te vinden, maar uiteindelijk mooi en fijn dat ze midden in haar nog gelukkige leven is weggerukt. 

Ze zette net koffie, stroopwafeltje lang al klaar op de verwarming, poes op de bank...

En toen gevallen en later overleden in het ziekenhuis.

Geen lang ziekbed, geen bejaardenwoning zonder tuin en lieve buurtjes.

Nu ligt ze weer thuis. Ze is het niet meer. Maar ik herken haar wel.

In haar warme gezellige kamer met kaarsjes en bloemen en Tijger op de bank.

Achter haar, de door haar zo geliefde wilde tuin met de altijd te volle tafel met bloemen en de voederplank vol met lekkers.

Het is goed zo. Zeg ik heel vaak tegen mezelf en de visite.

Ik voel me gedragen door alle liefdevolle telefoontjes berichtjes, bloemen, kaartjes, woorden en bezoeken. Echt waar.

Ik scharrel wat door haar huis.

De sint-surprise voor Pjotr stond al klaar.

Gister zouden we dat vieren.

Dozen met foto's, kaarten en lieve dingen. Verder erg sober en geordend.

Mijn gevoel is zo raar nu. Alle soorten pijn komen langs. Alle soorten gevoelens.

Eigenlijk mag niemand lachen en die kerstspullen zijn ook belachelijk.

Hoe durven ze dat allemaal door te laten gaan.

Al  90 hele lieve blije foto's zijn verzameld. Want ze was veel blij.
Gilbert o'Sullivan zingt mee in de kerkdienst. De kaart is mooi.

Uiteindelijk is het goed zo.

Maar wat zal ik haar vreselijk missen.

Souvenirs souvenirs

Terwijl ik net de badkamer dweil met het rode dweilkarretje uit de Opaalkust, want 'ooh zo handig'  en alleen daar te verkrijgen. Plus drie flessen Marseillezeep erbij, standaard elk jaar als we naar Frankrijk gaan. Hutje mutje op de terugweg naar Pays-Bas.
Denk ik na over alle andere souvenirs.
Dat ik geen gat in mijn hand heb maar dat mijn hand gewoon is verdwenen door mijn kooplust is een ieder wel bekend.
Maar ook dingen/objecten in natura vind ik mooi.
Foute paddenstoelen uit Polen in een glazen potje van mama Emilia, toen met Jola,  over de grens gesmokkeld met het hart in mijn keel.
Zelfgehakt Pyriet uit Winterswijk. Prachtig.
Het prachtige emaille gele bordje met een uiltje dat waakt, over het Biebrzamoeras  hoog uit de boom gerukt door Peter. Ik heb er nog een foto van als bewijs, maar waar.
De bevertanden langs de weg gevonden naar Litouwen. ( waanzinnig ).
Het gedroogde zeepaardje op het strand vaneen eilandje bij Chios heel lang gelee, op onze eerste vakantie zonder kinderen. Ook ten strengste verboden natuurlijk maar driedubbel verstopt in mijn tas.
Het ringetje van de roerdomp die we in onze prille verkeringstijd bij strooptochten door de polder van een dode roerdomp schoven. Plus allerlei skeletjes, eitjes etc.
Niet te vergeten het hertenpootje (nu niet meer goed) wat ik vond tijdens de zoveelste verdwaalwandeling met de Pooltjes bij La Boucoule.
En over hertenpootjes gesproken, die mooie etagère  met in het midden als handvat een echt pootje dat ik voor weinig op de kop tikte tijdens de zoveelste brocante in Frankrijk,
Wat een gruwel voor de inmiddels vegetarische en deels veganistische kinderen. Om naast dat geval weer terug naar huis te moeten rijden.
En dan heb ik het nog niet over alle stekken, bijzondere planten/bloemen , boomstronken en hartestenen.

Wat een rijkdom en het koste bijna niets!

Mooyefeynedag

Vandaag had ik vrij.
Geruild met de woensdag ivm jaarlijkse samenwerkingsdag.
Om half 7 was ik wakker en klaarwakker. Mijn 8 uur slaap zat er op. Uitslapen is voor de dommen.  Dus ik zat al vroeg te onbijten. Pluk de dag, jeweetwel. Eerst wandelen, daarna een wasje vouwen, en om tien uur de stad in voor chocomelk met Jola. Dat was ouderwets gezellig. En omdat ik toch in de stad was, ik kom daar nooit meer sinds we in het ' buitengebied' wonen, deed ik alle boodschapjes in de winkelstraat. Naar de juwelier voor een nieuw horlogebatterijtje, naar de kringloop niks gekocht, naar de Hema voor een grootletterig bloemerig adresboek voor ma, niet te koop. Toen naar van Laar, waar de tijd al 27 jaar stilstaat, voor een donker suikerbeest voor schoonma en een marsepeinen Bambi voor mij zelf. Enkel om naar te kijken. Daarna mijn lievelingsbroodje bij Bakker Bart gehaald en op de terugweg 2 blauwe hyacinten gekocht. Geheel tegen mijn principes. In november al ja.
Ook een voor ma. De vrouw van de bloemenwinkel vertelde dat haar man die altijd alles uitstelde tot na zijn pensioen een half jaar voor die tijd overleed. 'Doe het nu' zei ze.
En dat deed ik. Toen naar huis  middagdutje, wandeling, thee met Peter, bad en zometeen schilderles!

Een dag om te zoenen!

Fok te Loevert!

Ruim 20 jaar geleden kochten we onze eerste Jupiter van Meneer v d Vegt bij ons op de Plantage.
Een mooi mosgroene zeeschouw met eiken zwaarden en koperen bel. Heel solide, traag en weinig diepgang.
Tien jaar later was het tijd voor iets snellers, een Trintella. Een prachtig klassiek jacht. Scherp en een lastige langkieler.
Het zeilen vond ik nimmer leuk, ik was gewoon bang. Te onvoorspelbaar.
Die wind verandert constant. Je kunt er geen peil op trekken. Hoe vaak ik niet hoorde "Ja, het is vandaag wel "vlagerig" als we bijna om gingen.Bij het in en uitvaren van de box zat ik regelmatig te wenen in de kajuit, zo ook als we heel schuin zeilden, of er plots een catamaran of rondvaartboot of surfer aankwam. Je kunt niet remmen. Bang voor botsingen. En stel dat Peter over boord slaat. Hoe kom ik thuis.

Enfin, na jaren lijkt het iets beter te worden. Vooral als er mensen meegaan vind ik het best "leuk". Dan ben ik namelijk niet alleen als we botsen of verdrinken. En ben ik ook niet alleen verantwoordelijk voor klusjes met moeilijke termen.
Sluizen en bruggen zijn angstaanjagend. Overstag en steeds kruizen is ook erg overdreven. Liever gebruik ik de motor als we de wind niet mee hebben.

Op een eilandje zitten met iets lekkers kan ik wel erg goed.

Toch heb ik best wat geleerd in die kleine 20 jaar.
Als een schipper een rode broek draagt is hij op en neer naar Engeland gevaren.
Stootwillen nooit buiten laten hangen als je vaart, dat is echt stom.
Hoezen heten huiken , touwen heten lijnen of vallen, stuurrrboord is rechts
Zeilers hebben voorrang op motorjachten..
Zeilers zwaaien niet naar motorjachten want dat zijn sukkels, en andersom ook niet want zeilers zijn uitslovers ( mee eens ).

Zie, als je maar doorzet en als beloning op Tangoles gaat, dan komt het allemaal redelijk goed.

Ciao Bella

Dit jaar gingen we naar Umbrië, Magione. Een groot koel huis gehuurd bovenaan de berg. (De kinderen mochten kiezen dit jaar omdat het waarschijnlijk de laatste keer met z'n vieren is).
Een angstaanjagend pad ernaartoe met kuilen en kiezels.
Mooi authentiek ingericht. Met o.a. prachtige abstracte olieverfschilderijen van de moeder van de eigenaar Andrea. Met werkelijk mooi uitzicht op dal en Lago Trasimeno. Omringd door olijfboomgaarden, zacht neerploffende vijgen, rumoerige cycades , haastige hagedissen, vallende sterren, af en toe een roepend steenuiltje, een zwevende zwarte wouw, een verlegen ree of vos.
Doodstil, enorm afgelegen en bloed-heet.

Niks bronskleur, enkel 1000 sproeten. Want het was te heet om in de zon te zitten. Enkel onder de oude eikenboom, 's avonds of 's ochtends vroeg.
Verder geluierd, gekookt, getoerd, uit eten geweest, stekken gepikt en bijna betrapt ( tip: ren nooit van een berg met een olijfboompje ), spelletjes gedaan, gelezen (De dochter van Jessica Durlacher en verder geworsteld in Liefde van Karl Ove Knausgard ). En obsessief op zoek geweest naar kerkjes waar ik per-se een kaarsje wilde branden voor Onno & Michel.
Uiteindelijk gevonden. In de Kathedraal van Assisi. En dan enkel electrieken kaarsjes. Met grandeur dus.

En wat een geluk. Net thuis en subiet begint de herfst!

Vakantie

Eigenlijk vind ik vakantie dit jaar lastig.

Mijn moeder is te oud en mijn kippen zijn te jong.

Gelukkig zorgen 3 lieve buurvrouwen uit mijn moeders laan een beetje mee. De een brengt soms iets te eten, en wilde zelfs af en toe een 'selfie' van mijn moeder sturen (zo lief). De ander let op de gordijnen. En de andere is nummer twee op de alarmknop.
Wat een geluk heeft ze met zo'n fijn buurtje. En ik dus ook.

De kippen zijn te jong om achter te laten. Een marter ligt op de loer.
Dus moet het nachthok afgesloten 's nachts.
Gelukkig hebben ook wij lieve buren die ze gaan verzorgen.
Ze "moeten" dan graan, dan kuikenmeel, dan zachte sla.
En op schoot moeten ze gedroogde insecten. Een hele taak.

Maar ik laat het los. Mijn kippen en mijn moeder.
We gaan maar een week.
Het wordt vast enorm leuk.

Zin in ;-)

Tok

Nadat ik iedereen om mij heen tot vervelens toe al lastig heb gevallen met mijn gedweep over de nieuwe kippen, piepkuikens nog, moet ik er ook nog even over bloggen.
Dan voelt het compleet.
Twee nieuwe kippen dus. Wyandottes.
Nadat Bella 3 weken terug was gaan hemelen na 9 jaar was ik wel een paar dagen van slag.
Maar de ren was toch ook wel erg donker en somber.
In Hierden was een fokker die wel 2 'afgekeurde' hennetjes kon missen.
Na dagen namen turven ( Splinter, Poppy, Olijf, Besje etc.... ) konden we ze halen.
Een goudkleurige die Rosa ging heten en een patrijsgezoomde die Soof heet.
Wat een super-grappig stel!
De eerste dagen weken ze niet van elkaars zijde. Als een tweespan brave paarden liepen ze door de ren. Al is Rosa wel duidelijk hennetje de voorste. Al vanaf dag 1 springen ze op schoot voor een gedroogd wormpje en sinds 2 dagen ploffen ze 'savonds zo neer op je schoot. Oogjes dicht, voor een klein dutje op je warme polsen.
Na enkel getwijfel gaan ze tegen t schemer op stok. En zie je ze door 't hartje op het nachthokdeurtje nog even naar buiten kijken. En dan is het rustig.

H e e l  erg blij mee!

Volle maan

Als enige in het huis hoorde ik Bor zacht brommen en loeien. Ik kon toch al niet slapen ivm de warmte en was de volgende dag vrij, dus sloop ik naar beneden om hem mee te nemen naar lang sappig gras. Want hij had last van zijn maag. Wellicht iets verkeerds gegeten. Het was geen straf. Buiten was het heerlijk fris en dampig zwoel. Nie-mand op straat behalve een haastige egel, een sloom padje en hordes jonge slakken. Na eindeloos bij het sappige gras te hebben gewacht keek ik omhoog.
Een prachtige ronde volle maan!
Op de terugweg waarbij ik van verrukking  extra treuzel vind ik een glimmend gouden bankpasje op de stoep. Van ene G. Grim.

Gelukje!

Ma

Dat ze de liefste moeder ooit is klopt nog.

Maar wat niet klopt is dat ze goochelt met haar pillen. Ze haar eigen waarheid heeft. Dat ze niet meer ziet dat de bossen bloemen al lang verwelkt zijn. Dat ze de namen niet meer weet van bloemen. Dat de tuin een grote puinhoop is maar zij het niet ziet. En dat ze binnen en buitenbloemen door elkaar haalt. Dat ze veel te lang op het knopje van het gasfornuis drukt. En dat ze haar haar aan de achterkant niet meer kamt. Dat ze de centrale verwarming op 27 graden zet.

Maar ze geniet enorm van de tuin. En van de sneue buurkat. En van het samen bakken van een cake. En van luisteren naar Gilbert o' Sullivan en Bach. En van met zijn tweeën naar een kwekerij of tuincentrum en daat te veel planten kopen en dan een lekker saucijzenbroodje eten. Van haar kleinkinderen. En van haar kerkbezoek. De vogels in haar tuin. En van het dagelijkse boodschapje doen.

Ik vind het ontluisterend en zo verdrietig.
Maar ik hou me vast aan de goede dingen. Dat moet.

Weg

De sjeu is er af.
De glans is weg.
Het zal heus ooit terugkomen maar zo voelt het nu niet.
Koolmezen zingen en vliegen met dotten mos naar een nieuw nest, narcissen komen eindelijk boven, mensen lachen en fietsen vrolijk op straat en de eerste hommel vliegt rond.  Blij met de Lente.
Maar het deugt niet.
Er knaagt constant iets. Een missen van.
Alles is anders. Het is rauw.
Voor de 2 gezinnen die achterblijven is het veel erger. Maar ook wij zijn aangedaan.
In anderhalve week twee vrienden. Niet te bevatten.
Het leven moet je vieren en dankbaar zijn voor alles dat er nog wel is.
Maar het wil niet lukken.

Koorts

Griep is voor watjes, vond ik altijd.
Gewoon doorbuffelen met een paracetamolletje of 2 en flink wat sinaasappels uitpersen.
Vorige week donderdag op mijn werk voelde ik het al, een soort raar zwaar pijnlijk masker om mijn hoofd. Maar vrijdags moest ik met moeder de grote boodschappen doen, en hee, enig kind. Dus zwalkte ik vrolijk door de Jumbo met haar om bij thuiskomst zo weer in bed te storten.
Sinds mijn 1e bevalling ben ik geloof ik niet zo beroerd en koortsig geweest al nu. Ik lag toen vanwege een borstontsteking met grote groene koolbladeren om mijn boeza. Dat zou helpen zei een antroposofische vriendin. Ik mocht immers geen antibiotica.
Wat een koorts. Ijlen, rillen en zweten tegelijk. Bijna eng. En spierpijn, overal.
Geen zin in eten ( dat is pas echt eng). Gewoon dagen met mijn ogen dicht liggen omdat ik te belabberd was om ze open te houden. En maar niet slapen. Maar kuchen, hoesten  en zuchten.
Maar het ergste is nu voorbij. Ik at net 2 ijskoude heerlijke rolmopsen en kijk voor t eerst van mijn leven op bed naar de "Gilmore girls" en George the Mombat. De trap aflopen is nog erg zwaar in mijn hoofd en op de borst ( ik piep gewoon). Maar ik voel het. Alles komt goed.
Vandaag nog niet maar morgen zeker!

Vriend

Ze kwamen naast ons wonen toen ik nog net thuis bij mijn moeder woonde. Michel, Lucie en Vincent. En later Lizzy.

Enorm leuke lieve hippe wilde buren. Behulpzaam en attent. Ook toen ik op kamers ging en Peter leerde kennen bleven we vrienden. We kregen kinderen en deelden lief en leed. Het ging allemaal niet over rozen, maar dat maakte niet uit.

We deelden recepten, de "octopus", dahlia's, weekendjes naar het Bjelkehus, wafels, etentjes, picknicks, muziek  en Scandinavische series.

Later kwamen zij ons achterna naar Drielanden.

Michel is  altijd een superlieve stabiele betrouwbare vriend gebleven. Altijd optimistisch, rustig en beschouwend en tegelijkertijd hartstikke mal. De meest morbide grappen konden we uitwisselen. Het bleef altijd een feestje. 

Nu is  hij al jaren ziek. Maar steeds kwam het goddank weer goed. John Martyn hoefde nog niet gedraaid. :-)

Tot deze week. Hij is mijn oudste liefste vriend en wat er nu gebeurd dat moest niet mogen.

Foutigheid

Je hebt collega's en collega's. Nu heb ik het eigenlijk altijd bar getroffen.
Maar mijn liefste en leukste collega is toch wel Janneke. Heel heel lang samengewerkt bij P.
En al was ze ruim tien jaar jonger waren dat toch goede tijden. Zij is wat ouwelijk en ik erg jeugdig. Dus dat kon net.
Wat hebben we gelachen, gekonkelt, gesnoept, gesnotterd, geroddeld en gegrapt.
Samen naar Londen, Robbie Williams, De bloesemtocht lopen, Kane, de Noordermarkt en dan direct maar door naar de Albert Cuyp voor lelijke orchideeën, truffels, bloemetjesjurkjes, misgroene baretten en veel eterij.
Eindeloos samen etalages gemaakt, geordend, geprijst, gezorgd, vermaakt, getroost en ....
En eindeloos ( te veel ) inkopen gedaan. Met de bus naar Aalsmeer, verdwaald. Naar de beurs, hetzelfde verhaal. Spullen gekocht die we van armoe zelf dan uiteindelijk maar kochten want te duur en apart voor P.
Nu samen op schilderles tussen de wilde zwijnen. Ook erg leuk. Buikdansen stond ook nog op 't program. Maar daar hoor ik haar nooit meer over. Jammer....

Maar ze blijft mijn leukste collega ooit!

Quelle heure est-il

Ik heb een zwak voor klokken.
Ik vind het ge-tiktak heerlijk vertrouwd en het slaan zo mooi en handig.
Als ik mijn leven over zou doen zou ik klokkenmaakster worden.
Mijn oog viel er het eerst op bij de buren Michel & Lucie vroeger toen ik nog thuis woonde.
Zij hadden een mooie grote zware comtoise. Beeldschoon.
Jaren later kocht ik er een van haar vader. Een kleine maar wel echte antieke.
En een grote koekoeksklok voor Emma met jagertjes en zwijnen die elke uur achter elkaar joegen terwijl de klok een kinderliedje pingelde.
Voor Pjotr een normale grote koekoeksklok met een koekkoekje.
Dat was het begin van het einde.
Via Marktplaats een hele grote zware comtoise ergens uit een boshuisje gekocht. Daar liep hij. Eenmaal thuis doodstil.
En een minikoekoeksklokje dat sneller dan de tijd loopt.
En een uit de kringloop die alleen maar 'koek 'zegt elk uur. Wij begrijpen elkaar ;-).
En op een Brocante een hele grote bonte met hazen, jagers en een specht i.p.v. een Koekkoek.
De laatste was een kleine mooie ovalen comtoise die het nimmer deed, maar wel mooi hangt te hangen.
Voor een klein fortuin de echt antieke comtoise net laten restaureren door een klokkenmaker.
Ooit in zijn atelier viel ik bijna flauw van begeerte.

Als er ooit brand komt ruk ik die antieke van de muur.

Stil

Ik pleng er heimelijk heel wat tranen om.
Mijn moeder. Nu bijna 84 jaar.
Haar leven wordt allengs kleiner en brozer.
Als een geest dwaalt ze soms door de kamer. Zo licht als een veertje. Van de rode stoel naar het handvat van de deur. De rollator is immers alleen voor buiten.
Bijna altijd vrolijk, lief en dankbaar. Als ik iets heb geleerd van haar is het wel dankbaarheid. Het mooie en goede benadrukken.
Op de verjaardag van haar oudste vriendin Wil vanochtend zei ze weinig. De gesprekken volgt ze niet meer. Een op een gaat het beste.
Eenmaal thuis bakken we een cake. Ze heeft een nieuw gasfornuis. Dat is al een klein drama. Het is lastig al die nieuwe en andere knoppen. Nu oefenen we de oven. Zij mixt het beslag en ik zoek de gebruiksaanwijzing in het oude kastje van haar overgrootoma. Die vind ik niet daar.
Wel talloze zakjes met vergeten pillen. Terwijl ik erover mopper zegt ze dat ze het vanaf nu weer goed gaat doen. Anders moet de thuiszorg ze komen geven en dat is haar eer te na.
De mixer krijgt ze niet aan. Terwijl ze die al 40 jaar heeft. Uit is ook lastig.
Na een uur belt ze ons. De oven is uit, alle knoppen op nul. ( heel goed) en de cake ziet er heerlijk uit.

Ik moet me inhouden om er niet naar toe te rijden en te controleren.

2017

En waar ik blij van werd in 2017!
-Dat mijn 2 kinderen examen deden en beiden slaagden en inmiddels zijn begonnen met een verse studie die ook nog goed bevalt en geheel per ongeluk ook mijn interesse hebben.
-Dat ik begonnen ben met kunstschilderles bij de heer Bulder in the middle of the prairie. Ik weet niet wat fijner is. Het ontdekken van wat ik nog kan leren met olieverf of de locatie of het warme gezelschap.
-Dat mijn moeder erg ziek is geweest maar er Goddank weer aardig bovenop is gekomen. Wel met een jasje uit. Maar ze is er nog!
-Dat ik voor mijn dappere opa postuum een erepenning in ontvangst mocht nemen in Assen met om de hoek de laan die naar hem vernoemd is, was toch wel heel erg mooi en indrukwekkend.
-Dat mijn oudste, liefste maar tevens ziekste vriend Michel nog steeds onder ons is, is een fijn wonder.
-En dat ik een warm huis, een woeste tuin en een wild gezin heb. En dat ik zelfs de charmes van varen begin in te zien. En dat we maandelijks nog tango-en en dat ik elke dag moet lachen om Ollie!

Op naar een vers knisperend 2018 met nog veel moois!