zaterdag 24 december 2011
vrijdag 23 december 2011
Kerst
Zo, nog een kleine dag en ik ga met kerstreces. Al weken staat de boom beneden, en van studeer tot logeerkamer , eigenlijk alleen niet in de natte ruimtes staat een boompje. Galmt Bing Crosby afwisselend met Corelli s kerstconcert hier op repeat door het huis. Buiten ook smaakvol kleine lampjes, kransen met rode appeltjes. Rode kaarsen ipv groen. Ik zwelg erin. Ben gek op de kerst en alles wat daarbij hoort. En natuurlijk Kerst-mis in t kapelletje midden in het bos met alleen kaarsverlichting . Heerlijk eindeloos wandelen en borrelen en eten met vrienden . En volledig in de "sweet mom and wife modus". Geen enkele foute gedachte dwaalt door mijn hoofd. Een vleesgeworden engel ben ik...
Tot dat het oud en nieuw in geweest, dan duvel ik het liefst op nieuwjaarsdag nog alle kerstbende de deur uit en vervang al het rood voor fris groen en narcisjes en dan is het een kraakhelder witgesteven nieuw jaar, een nieuw schrift vol mooie voornemens.....
Tot dat het oud en nieuw in geweest, dan duvel ik het liefst op nieuwjaarsdag nog alle kerstbende de deur uit en vervang al het rood voor fris groen en narcisjes en dan is het een kraakhelder witgesteven nieuw jaar, een nieuw schrift vol mooie voornemens.....
zondag 11 december 2011
Cursus
Voor mijn nieuwe functie moest ik een scholing volgen, een van de vele ben ik bang. Een hele tijd achter elkaar zitten is niet mijn sterkste kant namelijk. Maar in eerste instantie vond ik het erg boeiend dit maal. Na ongeveer een uur verslapte mijn aandacht, mijn schrijfblok was vol met aantekeningen en een soort Klimt-achtig bloemenpatroon, best mooi. Ik had alle kledingcombinaties van mijn mede cursisten goed bekeken en het ongelooflijk bijzondere kapsel van een van de dames heel goed in mijn hoofd geprent om voor mijn dochters galaavond te kopieren inclusief het glimmende haarknipje met sterren. Verder viel het mij ook op welk een enorm kunstzinnige dans de stofjes maakten, die voor de straal van de beamer dwarrelden en dansten, een spreeuwenwolk was er niets bij. Prachtig! Maar het mooiste was wel, en dat leidde mij constant af, buiten naast het gebouw kwam in de verte een enorme zwartblauwpaarse hagelregenlucht aan. In een grote donkergroene denneboom naast ons raam zat een klein spierwit tortelduifje op een wild heen en weer waaiende tak. Bijna surrealistisch! Dat spierwitte duifje in die zwartblauwe lucht.
Enfin, toen de cursus klaar was had ik geen vragen....
Enfin, toen de cursus klaar was had ik geen vragen....
dinsdag 22 november 2011
Moeder
Vanochtend kwam mijn moeder even langs op mijn werk. We waren net enorm druk met de kerstspullen in de winkel te plooien en de oude spullen in de voorraad, een hele wisseltruc altijd. Leuk, maar veel werk.
En daar was m'n moeder, met zelfgebreide donkerblauwe muts op en Bo de hond. Ze kwam even een tasje met de Libelle , 3 mandarijnen, een leuk kranteknipsel over bruine beren voor Pjotr en een banketstaafje afgeven voor ons. Lief, dat is ze! En de schrik kan me zo maar verschrikkelijk om het hart slaan bij de gedachte dat er ooit een dag komt dat ze niet meer langs kan komen. God, ik heb best vaak wat (onterecht) gemopperd op haar, maar liever en stoerder en trouwer dan mijn moeder , die is er niet!
En daar was m'n moeder, met zelfgebreide donkerblauwe muts op en Bo de hond. Ze kwam even een tasje met de Libelle , 3 mandarijnen, een leuk kranteknipsel over bruine beren voor Pjotr en een banketstaafje afgeven voor ons. Lief, dat is ze! En de schrik kan me zo maar verschrikkelijk om het hart slaan bij de gedachte dat er ooit een dag komt dat ze niet meer langs kan komen. God, ik heb best vaak wat (onterecht) gemopperd op haar, maar liever en stoerder en trouwer dan mijn moeder , die is er niet!
Ollie
Als er nu één "bringer of joy" is in ons huis, is het wel Ollie. Verbazingwekkend dat ik over hem nog niets heb geschreven! Eigenlijk wilden we 2 Ierse setters ooit, maar toen Bor's broer eens kwam logeren, waren we al snel van dat idee af . Te groot, te veel en te wild. Nee, één hond was prima.
Tot we familiedag hadden in Kasteel Groeneveld. Mijn oudste nicht Vonne had haar ruwharige teckel bij zich, Olivier! Wat een grappig beest.... "Goh" zei Peter, "DIE is leuk, voor erbij". We waren nog niet thuis of ik zat al op marktplaats. Na wat ongemakkelijk gedoe bij broodfokkers stuitte ik op een heel dramatisch droef fotootje van een heel sneu teckeltje. Moest met spoed weg wegens allergie van haar bazin. Bellen en even kijken. We waren allemaal op slag verliefd, een kleine splinterachtige hond, met ogen als kooltjes en heel erg zoet en grappig. Meteen mee dus. En zo hadden we er een dwergteckel bij. Met Bor samen gaat heel prima, de kippen eet hij op als hij de kans krijgt en op de poezen is hij stapelgek!
Gulzig
Ik ben een gulzig mens. Met name dan met boeken en jurkjes! Ik heb zeker 11 halfgelezen boeken op nachtkastje en naast luie stoel beneden liggen en zelfs in de auto voor t geval van wachten of file s. Ik ben gek op boeken, nieuwe , maar ook oude...Het liefst sluip ik wekelijks door oude muffe boekenwinkeltjes om daar pareltjes te vinden, soms alleen maar om hun mooie fluwelen kaft of om de bijzondere woorden die er in staan geschreven voorin , met pen. En nieuwe, ach, was ik nog huilend bezig in "Tonio" diende zich de volgende tranentrekker al weer aan, "Logboek van een onbarmhartig jaar". Beiden puur en schreinend maar zo de moeite waard. "Tonio" dus even op t nachtkastje gelegd en Connie al bijna uit, al moet ik het afentoe even aan de kant leggen en iets luchtigs pakken, zoals de Linda, Seasons of VTwonen, niets vrouwelijks is mij vreemd !
En dan jurkjes, ik kan er niet aan voorbij lopen, zwarte, groene, bloemetjes, paisley... hebben mijn voorkeur en daar zijn er veel van! Ik heb altijd een reden om een nieuwe te kopen, maar bewaar ze ook lang, een hele volle kast dus. Ooit kocht ik een groene lange jurk met hele kleine pareltjes en pailletjes, te mooi en bijzonder om te dragen en schreeuwend duur. Een keer per week draalde ik langs de winkel waar hij hing te pronken. Uiteindelijk erg gelukkig in de uitverkoop gekocht, alleen maar om aan de kast te hangen . De verkoopster bleef er zowat in...
En dan jurkjes, ik kan er niet aan voorbij lopen, zwarte, groene, bloemetjes, paisley... hebben mijn voorkeur en daar zijn er veel van! Ik heb altijd een reden om een nieuwe te kopen, maar bewaar ze ook lang, een hele volle kast dus. Ooit kocht ik een groene lange jurk met hele kleine pareltjes en pailletjes, te mooi en bijzonder om te dragen en schreeuwend duur. Een keer per week draalde ik langs de winkel waar hij hing te pronken. Uiteindelijk erg gelukkig in de uitverkoop gekocht, alleen maar om aan de kast te hangen . De verkoopster bleef er zowat in...
zaterdag 29 oktober 2011
27 oktober 1995
Na tien jaar en tien dagen gingen we ein-de-lijk trouwen! Wat had ik lang gewacht, maar Peter wilde eerst afgestudeerd zijn en zijn vrouw goed kunnen onderhouden (zucht) en dat duurde even... Het was een prachtige dag, de jurk, het model, had ik al lang geleden uitgeknipt uit een Laura Ashleyfolder, strak met een mooi halsje, en dat hij groen moest worden..tja...In een klein atelier maakte ze hem "op mijn lijf" en voor Lisanne, het bruidsmeisje een kleine, iets weelderiger. De mannen waren sneller klaar. Een oude mosgroene Snoek werd gehuurd, Rob, de nachtwacht van mijn werk chauffeurde met Franse baret, mijn collega Petra nam de ongedwongen foto s, en Edwin, een vriend filmde. Het kon ook niet anders dan dat het feestje en diner in het Roode Koper was en de inzegening in t Capelletje in Hoog Soeren, een piepklein kerkje met alleen kaarsverlichting, midden in het bos! De dienst was oecomenisch, een pastoor voor Peter en een dominee voor mij. Het strijkorkestje vonden we op de oude gracht in Utrecht, die speelden concert in D groot voor 2 violen van Bach, toen we de kerk binnenschreden/struikelden en op de receptie allerlei vrolijker deuntjes! Ach het was zo n mooie dag, stomtoevallig was er een valkenier aan t werk bij het Roode Koper tijdens de receptie, wat zich weer goed leende voor stoere foto's , de herfstkleuren en geuren, de mooie lieve cadoos, een opgezette vliegende kerkuil van mijn collega's, 2 Antwerpse baardkrieltjes van Petra (Isolde en Friso, naar Peters 1e kipje vernoemd) , een weekje Parijs van mijn oom Jan. Het was een mooie dag en een mooi huwelijk, met een kleine storm zo af en toe, zoals dat hoort als je in de herfst trouwt!
vrijdag 28 oktober 2011
dinsdag 4 oktober 2011
Dierendag
Het liefst zou ik over elk lief dier een blog schrijven, maar dan haken jullie af...Maar mijn liefde voor dieren is groot, hoe vaak ik niet heb gehoord, had dat beest toch meteen laten inslapen. Maar dat is mijn makke, alles moet gered worden worden. En ik zie het ook altijd! Zag ik het maar niet! Van sneue mestkevers in het bos tot schapen in de wei (beiden kunnen als ze op hun rug liggen niet meer omkeren en gaan dan dood) . Toen ik 14 was ging ik na schooltijd, in vakanties en vrije dagen als vrijwilligster werken bij dierenasiel De Ark, bij de hei. Wat heb ik wat afgejankt als de dieren die te oud waren of kennelvrees hadden moesten worden afgemaakt. Eigenlijk niets voor mij, maar er waren ook leuke dingen, zoals een ransuil aan wie elke dag een blikje kattenvoer moest worden gevoerd, lepeltje voor lepeltje. Een zieke aangereden ree langzaam aan zien opknappen, een vos met een conserveblikje om zijn bek gegroeid weer aan zien sterken, een eend met een sixpackhouder om zijn lijf weer op zien knappen. Ja, dat waren tijden. Toen we nog in de stad woonden hielden we het braaf bij 2 cavia's Otje en Hugo, en de 2 poezen. Maar hier in de buitenwijk zijn we pas echt compleet, weer 2 poezen Gros-Minet en Taupy , Bor de Ierse Setter, Ollie de dwergteckel en dan niet te vergeten de 2 kipjes, Bella en Rosa, ook al het een en ander mee beleefd. Ja, ik zoek eigenlijk een lief klein boerderijtje aan de rand van het bos, je snapt wel waarom...
maandag 3 oktober 2011
Gros-Minet
Toen we vorig jaar op vakantie waren in Normandie wisten we al dat beide kinderen een poesje mochten uitzoeken als we terug kwamen. De dochter van de hoteleigenaar die had een klein poesje en die heette Gros-Minet, de franse Sylvester van Tweety, in frankrijk een hele normale poezenaam. We braken onze tong erover, maar toch ging zijn poesje zo heten besliste Pjotr. We waren amper thuis of er was al een nest gevonden in Doornspijk, een boerderij, ze moesten met spoed weg want diezelfde dag was er al 1 onder de tractor gekomen. We gingen voor een mooie rooie en kwamen thuis met een sprieterige schurfterige vlooierige zwart/witte. Wel in een streep door naar de dierenarts die hem hoofdschuddend voor 87 euro alle spuiten en bestrijdingsmiddelen toediende die nodig waren. Maar hij was zo lief en aanhankelijk. EN maakte er en gewoonte van om middenin de grote sier-aspergeplant voor het raam te zonnen, ach schattig...Op een dag, na een week of 3, hoorde ik een enorme klap. Ik liep naar beneden en vond Gros-Minet in een enorme plas bloed, was met pot en al uit de vensterbank gestort. Dood dacht ik, zoveel bloed uit zo'n klein beest. Maar opeens zag ik zn staartje nog trillen, toen schrok ik nog harder. In blinde paniek vriendin Luus gebeld en al huilend het beestje in een handdoek gerold en naar de dierenarts gescheurd. Wat een paniek. Aldaar vloog iedereen aan de kant, en mochten we meteen door. De diernarts gaf hem weinig kans, zwaar hersentrauma, maar ze zouden het proberen. Drie dagen lag hij in de couveuse, het was een wrakje, elke middag mochten we op bezoek, maar t was triest. Op dag 4 ging het ineens beter en de zesde dag mocht hij mee naar huis, in een bench en dan steeds een grotere ruimte proberen. We zijn er weken druk mee geweest, heel bar. Maar nu is eigenlijk alles weer goed, je merkt dat hij niet helemaal in orde is, zwak is hij en breekbaar als een oud mannetje, maar hij is zo enorm lief en heel speciaal geworden door alles wat er is gebeurd.....
zondag 2 oktober 2011
zaterdag 1 oktober 2011
Goud
Vanochtend reed ik met mijn moeder naar Elburg, we zouden "iets leuks'" gaan doen, ik mocht haar verrassen. Ik had voor mijn werk toevallig voor veel geld cd's aan moeten schaffen, een beetje rustige stemmige muziek. Op een van de cd's ,een verzamel-cd van Franse wat oudere liedjes stond stomtoevallig "Cent Mille Chansons" gezongen door Frida Boccara. Mijn moeder draaide die plaat vroeger ein-de-loos vaak, ze vond hem schitterend! En dat was ie ook en nu nog steeds. En toen we reden tussen de boerderijen en dampige weilanden en de zon maakte koperen kringen op de weg en Frida zong haar lied... Toen was het zo'n moment, zo 'n moment met een gouden randje...
donderdag 29 september 2011
Boeien
Goh, zei een vriendin van me , die mijn blog had gelezen....weet je wat ik nu mis? Dat verhaal over die rijkspolitie wat je al jaren lang op elke verjaardag vertelt! Nou ja, je man dan !
Vooruit dan maar....
Jaren terug had ik de kinderen naar opa en oma in Zeist gebracht om te logeren. Na het avondeten zoefde ik weer naar huis, heerlijk relaxed, muziekje aan..wie deed me wat...Even na Amersfoort werd ik ineens ingehaald door een politiewagen, die voor mij ging rijden met levensgroot en helverlicht STOP op zijn achterruit. Me van geen kwaad bewust maar zwaar onder de indruk volgde ik hem gedwee naar de eerste beste parkeerplaats. Toen ik mijn gordel af wilde doen bemerkte ik dat ik die niet omhad, oei. Ik stapte uit en moest mijn rijbewijs laten zien, die had ik! . Hij zag er er onaardig uit en zo deed hij ook. "Mevrouw, ik rij al een tijdje achter u en constateer het volgende, u reed bijna consequent 30 km per uur te hard , u droeg geen gordels en u haalde 2 keer rechts in...! (Ik zag het even heel somber in...) "Maar, omdat ik een enorm zwak heb voor mooie roodharige dames laat ik het bij een stevige waarschuwing". "U mag rijden "!. Ik wist niet hoe rap ik in mijn auto moet kruipen. Dat hij tot Ermelo strak achter mij bleef rijden vond ik wel behoorlijk intimiderend, maar "who cares", gered door mijn rode haar!
Vooruit dan maar....
Jaren terug had ik de kinderen naar opa en oma in Zeist gebracht om te logeren. Na het avondeten zoefde ik weer naar huis, heerlijk relaxed, muziekje aan..wie deed me wat...Even na Amersfoort werd ik ineens ingehaald door een politiewagen, die voor mij ging rijden met levensgroot en helverlicht STOP op zijn achterruit. Me van geen kwaad bewust maar zwaar onder de indruk volgde ik hem gedwee naar de eerste beste parkeerplaats. Toen ik mijn gordel af wilde doen bemerkte ik dat ik die niet omhad, oei. Ik stapte uit en moest mijn rijbewijs laten zien, die had ik! . Hij zag er er onaardig uit en zo deed hij ook. "Mevrouw, ik rij al een tijdje achter u en constateer het volgende, u reed bijna consequent 30 km per uur te hard , u droeg geen gordels en u haalde 2 keer rechts in...! (Ik zag het even heel somber in...) "Maar, omdat ik een enorm zwak heb voor mooie roodharige dames laat ik het bij een stevige waarschuwing". "U mag rijden "!. Ik wist niet hoe rap ik in mijn auto moet kruipen. Dat hij tot Ermelo strak achter mij bleef rijden vond ik wel behoorlijk intimiderend, maar "who cares", gered door mijn rode haar!
woensdag 28 september 2011
Zakdoek
En na boos en blij moet ik ook wel eens huilen....zelfs dat! Of volschieten zoals dat zo mooi heet. Met heel soms een ouderwetse snikkende huilbui als gevolg. Gevoeligheden zijn, zieke dieren, vooral als het lang duurt, oude mensen die er eenzaam en verward uitzien, prachtige zons op en ondergangen, van onmacht om wereldleed, dat dampige zonlicht wat door de bomen in het bos valt, "Hello Goodbye" op TV (dan kun je me wegdragen), die Merci-reclame rond vaderdag, uberhaupt vaderdochterdingen soms ook zomaar op straat, liggen gevoelig. Mooie dramatische klasssieke muziek, Het Requiem van Faure of Mozart of de dreigende celloconcerten van Bruch, of een mooi lief gedicht van Rilke of Lorca of zelfgeschreven briefjes van de kinderen, of die ene collega die het zo beremoeilijk heeft en het toch zo dapper draagt, of mijn moeder die zo oprecht kan genieten van een uitje naar de kwekerij, en zomaar een ree of edelhert tegenkomen in een stil bos en dan die prachtige sprookjesachtige blik van dat beest. Kippenvel.....
dinsdag 27 september 2011
Sail away with me Honey..
Het hele zeilgebeuren verdient eigenlijk best een apart blog! Mijn angst voor zeilen begon al vroeg, mijn hele familie zeilt fanatiek en groot. En dan moest ik mee! Ik heb zelfs een wereldberoemde neef die naar Kaap Hoorn is gezeild. En mijn stiefvader had een oude Tjalk, die mijn moeder steevast de rietkraag instuurde als zij even "moest". Nee, ik ben bang, voor de schuinte vooral en voor het aan en afmeren en voor motorboten, die kunnen remmen, maar dat vaak te laat doen en voor rondvaartboten, ach alleen voor een paartje zwanen heb ik geen vrees. Ik vind het gewoon niet leuk. Ooit begonnen we met een "Flying Moth", een razendsnel oranje/geel wedstrijdzeilbootje, waar ik gelukkig niet bijpaste met mijn picknickmand. Samen met vriend W. nog opgeschilderd in het park tegenover ons huisje. Wat weer vlak aan het water lag. Daarna kwam " Missing Link" (hoezo?) een Schakel, ruim genoeg helaas. En niet zo heel lang daarna konden we van de buurman ons eerste jacht overkopen, in termijnen dat wel. "Jupiter 1" The bringer of Joy (sloeg ook nergens op) . Althans voor mij. Het was een mooi schip, een zeeschouw met houten onderdelen Maar er moest wel wat aan geklust worden. Ik zie ons nog zo zitten in ons kleine huis met in de kamer die gigantische zwaarden die 8! keer in de jachtlak moesten. Afijn , toen de boot helemaal klaar was, na 4 jaar klussen puntgaaf, diende zich de volgende aan . Historische woorden (hysterisch) "Hier hoeft echt niets aan te gebeuren"!. Een klassieke Trintella, een prachtig , vooral van uit de verte, zeiljacht met teakdek, dit is een blijver, precies goed. Leuke kajuit, 4 slaapplaatsen, snoezig keukentje/toiletje. Alles mooi. Jammer dat er een zeil op zit! Want dat hebben we intussen nu wel afgesproken, als we 60 worden kopen we een mooie oude tufboot, zonder zeil, grote kajuit , een die niet om kan vallen!
maandag 26 september 2011
zaterdag 24 september 2011
Splinter
Al jaren wilde meneer Groen een dier dat Splinter zou heten! Maar bij de laatste keren dat we een dier namen lukte het maar niet. Al vond ik bij een ruwharige prairieteckel die naam perfect passen, maar de meeste stemmen golden en t werd WEER geen splinter.
Vanmiddag waren we in de buurt van Lemele, iets ophalen voor mijn dochters studie. Na een beetje rondtoeren zag ik langs de weg een tafel vol prachtige grote pompoenen! Vol op de rem, en er 3 ingeladen voor vriendin, moeder en onszelf. Man stapte net weer in de auto, toen er een werkelijk heel erg mooi klein lief poesje onder de heg doorkroop. Beigebruin met rood, bijna houtkleurig, een hele leuke, en tam! Die moest geknuffeld en geaaid en onmiddelijk geadopteerd naar een veiliger oord dan deze boerderij met razende weg ernaast. Al kwelend gingen we op zoek naar de eventuele eigenaar. Die troffen we om de hoek, een lijkbleke maar erg lieve boer van 83, die vertelde dat het poesje was aan komen lopen bij zijn zoon, die naast hem woonde, en dat die hem wellicht wel wilde verkopen! Maar hij was op de markt. Dolblij struikelden we weer naar de auto. Onderweg siste dochter "hij heet Splinter". Dat was het eerste dat ik zei tegen mijn man, ook toevallig.."hij heet Splinter"!. Stomverbaasd antwoordde hij " DAN, moeten we hem nemen, dit kan geen toeval zijn"! Bijna joelend renden we terug naar de oude boer en bedachten dat we de zoon wel konden bellen. Dat was een mooi plan, met trillende handen zocht de boer het nummer van zoon Alfons op. Maar helaas helaas, ze waren erg gehecht geraakt aan het katje, en wilden hem eigenlijk niet kwijt. Diep teleurgesteld dropen we af....weer een splinterkans gemist!
Vanmiddag waren we in de buurt van Lemele, iets ophalen voor mijn dochters studie. Na een beetje rondtoeren zag ik langs de weg een tafel vol prachtige grote pompoenen! Vol op de rem, en er 3 ingeladen voor vriendin, moeder en onszelf. Man stapte net weer in de auto, toen er een werkelijk heel erg mooi klein lief poesje onder de heg doorkroop. Beigebruin met rood, bijna houtkleurig, een hele leuke, en tam! Die moest geknuffeld en geaaid en onmiddelijk geadopteerd naar een veiliger oord dan deze boerderij met razende weg ernaast. Al kwelend gingen we op zoek naar de eventuele eigenaar. Die troffen we om de hoek, een lijkbleke maar erg lieve boer van 83, die vertelde dat het poesje was aan komen lopen bij zijn zoon, die naast hem woonde, en dat die hem wellicht wel wilde verkopen! Maar hij was op de markt. Dolblij struikelden we weer naar de auto. Onderweg siste dochter "hij heet Splinter". Dat was het eerste dat ik zei tegen mijn man, ook toevallig.."hij heet Splinter"!. Stomverbaasd antwoordde hij " DAN, moeten we hem nemen, dit kan geen toeval zijn"! Bijna joelend renden we terug naar de oude boer en bedachten dat we de zoon wel konden bellen. Dat was een mooi plan, met trillende handen zocht de boer het nummer van zoon Alfons op. Maar helaas helaas, ze waren erg gehecht geraakt aan het katje, en wilden hem eigenlijk niet kwijt. Diep teleurgesteld dropen we af....weer een splinterkans gemist!
vrijdag 23 september 2011
Nachtmarkt
Heel soms gaat slapen mij slecht af. Inslapen gaat altijd goed, het liefst zo rond een uur of elf. Dan heb ik daarvoor nog een tijdje gelezen, en daar-voor mijn mail gecheckt. Dus om elf uur kan ik mijn ogen gerust sluiten... Naast mijn bed staat mijn notebook echter zacht te ronken. Als ik dan wakker wordt s nachts én echt niet meer kan slapen ga ik toch weer even digitaal. Het nieuws, mijn mail, Facebook, Twitter...soms schrijf ik een blogje, maar bijna altijd ga ik op marktplaats bladeren! De ultieme nachtelijke ontspanning! Bewust typ ik een aantal vaste zoekacties; Sneue dwergteckels, mooie kelim fauteuils/kussens/hockers, groene schoenen/jurkjes/rokken/vestjes en laarzen, Vintage Roodkapje spullen, Bloemige bloemenjurkjes van King Louie, bijzondere kippensoorten, grappige antieke bloemenschilderijen (fruit mag ook) , opgezette dieren (bij voorkeur uilen, maar fazanten en evt. een kleine vos, ook mooi), speciale engelse Shakespeare uitgave's (gister nog 2 gevonden), Pools Bunzlau servies met kersen (al jaren uit de handel, maar je weet het niet he), en dat ene Takkie (van Jip en Janneke) hondendrinkbakje van de Hema , mooie oude speciale mosgroene Volvostationwagons zonder roest en aparte blikken (handig voor alles) en oja en dat ene mosgroene Tupperware brooddoosje vierkant uit 1964! Zelden koop ik iets, en langer dan een half uur duurt het niet , maar het blijft leuk vertier, zo midden in de nacht.
Blij
Maar blij ben ik ook vaak . Van dahlias in alle kleuren, zon na regen, als de kippen naar vliegjes springen, van een man in een bloesje, van zwemmen in de nacht, verse sparood, dromen overdag, uit het raam kijken, van zitten op een baal stro in een koeienstal, van de zee en schelpen zoeken, van dochter als ze weer een roos voor me koopt, van slapen als regen op je tent tikt, melkchocola, jarig zijn, hartenstenen zoeken, de geur van zelfgebakken brood , van hondje Ollie als ie op zn rug ligt te slapen, kadootjes, tangodansen, lekker eten, mijn robijnrode notebook, een opgeruimd huis, winkelen met veel geld, Kouros, van zoon als hij bidt bij het eten, in het gras liggen en naar de vogels luisteren, van er was eens.. verhalen, van met zn allen meezingen in de auto met een liedje, wilde haren, paardrijden in een herfstig bos, van de geur van kamperfoelie, van "vast zitten" in een boek zo mooi.., van vallende sterren , van een volle maan, van vers gemaaid gras en van als er iets mooi lukt bij t edelsmeden , van hond Bor als hij door het bos rent en van brandende kaarsen , van op de boot zitten met koude Prosecco (terwijl hij stil ligt) en van de merel die zingt op de punt van het dak.....
Gelukkig is dit lijstje langer!
Gelukkig is dit lijstje langer!
Angsthaas
Laatst viel het me op hoe vaak ik bang was voor dingen! bah, dat verafschuw ik eigenlijk.
Een soort ongemakkelijke nog wel redelijke te relativeren angst heb ik voor slakken (heel erg glibberig en ranzig) , achtbanen, 5 baans snelwegen (wat mij betreft hetzelfde), (dat de hond verdwaald in het bos (te vaak gebeurd), dat mijn kip (weer) ziek wordt, dat mijn "soep voor woeste dagen" mislukt op belangrijke verjaardagen, zo ook mijn taart, (want op zondag kun je niets nieuws meer kopen/halen/koken), het woord nemen bij vergaderingen, halfdode dieren vinden langs de weg (en ze dan toch willen en moeten redden) , " in en uitparkeren" van ons zeiljacht en aanleggen bij vol eiland waar iedereen met een roseetje aan de kant zit te wachten tot het fout gaat (ikzelf ook een half uur later) en zo kan ik nog wel even doorgaan...
Echt serieuze grote angst heb ik voor de niet te vermijden dood van mijn moeder ooit, hopenlijk nog heel lang weg. Daar wil ik niet eens aan denken en dat er iets ernstigs met mijn kinderen gebeurd, maar dat is nog redelijk te vermijden en voor brand en ongelukken, ook dat is hopelijk nog redelijk te omzeilen...
Ik probeer me er niet door te laten leiden, die angsten, maar ze liggen stiekem heel soms op de loer....
Een soort ongemakkelijke nog wel redelijke te relativeren angst heb ik voor slakken (heel erg glibberig en ranzig) , achtbanen, 5 baans snelwegen (wat mij betreft hetzelfde), (dat de hond verdwaald in het bos (te vaak gebeurd), dat mijn kip (weer) ziek wordt, dat mijn "soep voor woeste dagen" mislukt op belangrijke verjaardagen, zo ook mijn taart, (want op zondag kun je niets nieuws meer kopen/halen/koken), het woord nemen bij vergaderingen, halfdode dieren vinden langs de weg (en ze dan toch willen en moeten redden) , " in en uitparkeren" van ons zeiljacht en aanleggen bij vol eiland waar iedereen met een roseetje aan de kant zit te wachten tot het fout gaat (ikzelf ook een half uur later) en zo kan ik nog wel even doorgaan...
Echt serieuze grote angst heb ik voor de niet te vermijden dood van mijn moeder ooit, hopenlijk nog heel lang weg. Daar wil ik niet eens aan denken en dat er iets ernstigs met mijn kinderen gebeurd, maar dat is nog redelijk te vermijden en voor brand en ongelukken, ook dat is hopelijk nog redelijk te omzeilen...
Ik probeer me er niet door te laten leiden, die angsten, maar ze liggen stiekem heel soms op de loer....
vrijdag 16 september 2011
Woest
Mannen....Toen ik 17 was en voor het eerst mannen, nou ja jongens "zag", daarvoor reed ik paard, waren het een soort boswachtertypes. Ik verslond de boeken van "Het kleine huis of de prairie", van James Ingalls. En het liefst wilde ik zo n huis midden in het bos, met berenvellen, knapperend haardvuur, pannekoeken met ahornsiroop, huilende wolven om de deur en dan die man stoer, altijd hout aan het hakken en op jacht en boeken aan het lezen bij het haardvuur. Zo n man met een ruiten flanellen bloes en een baard van drie dagen. Ik zag die mannen nooit op straat, maar bij de plaatselijke doehetzelfzaak, werkte er een! Tjonge , ik liep de deur plat, schroefjes, verf, hout op maat laten zagen, dat was een goeie truuk, want dat was ik even een op een ...Niet dat ik iets durfde te doen of zeggen, kijken was genoeg. Hij rook naar Brut en zo zag hij er ook uit. Nooit wat geworden. Die boswachtersmaak bleef toch een poos, mijn eigen man is een halve boswachter, thuis boswachter , maar strak in het pak naar het werk...dat is een prachtige combinatie :-)
dinsdag 13 september 2011
Hulp
Een poosje, ongeveer anderhalf jaar, ging ik naar een spiritueel therapeut H. in Utrecht. Een keer per 6 weken. Het "vadergedoe" speelde me parten, en ik wilde er klaar mee zijn. Was moe van het verdriet en de woede.... Gaandeweg kwamen er natuurlijk ook andere speerpunten aan bod, alles kwam aan bod, of ik wilde of niet. Dat liep gewoon zo. H. was een grote krachtige interessante man, met een mooi warm kantoor in een prachtig organisch pand in de oude binnenstad. Met een heerlijke wiebelstoel, nee geen sofa... en een pot vol kruidenthee. Het was fijn om zo afentoe mijn hart te kunnen luchten en dan tips en huiswerk mee te krijgen. En het hielp ook, hij leerde me niet weg te lopen voor mijn gevoelens en ze te "leven". En dat ik zelf de regie had, voor een groot deel...beviel me iets niet dan kon ik er voor kiezen het te laten gebeuren, of er tegen vechten. Allemaal logisch natuurlijk, maar soms heb je een meester nodig, ook in het echte leven. Dit voorjaar dacht ik dat ik "klaar" was. Het afscheid viel me toch zwaar, ik had veel gedeeld met hem en mis het ook wel. Maar ik voel dat het goed is zo.....
vrijdag 9 september 2011
Moeder
Mijn moeder is een stoere doch gevoelige vrouw. Ik ben enorm trots op haar. En zij op mij, dat is het lieve. We zijn altijd samen geweest, zij en ik. Dat mijn vader een weglopende kersenbonbonetende Harley Davidsonrijdende Charlatan was maakte eigenlijk niet zoveel uit. We redden het goed samen. Zij heeft veel meegemaakt. Haar vader en 2 jongste broers zijn 1 dag voor de bevrijding geexcuteerd, omdat ze een marconist in huis hadden. Mijn moeder en oma werden door de duitsers in de gevangenis gehouden. Traumatisch. Nu is ze als enige over, bijna 78 jaar, nog op zichzelf wonend in een veel te groot huis met een veel te dikke hond en een huishoudelijke hulp en tuinman. Maar toch redt ze zich redelijk goed. Ze overloopt ons niet, want ze voelt zich al gauw teveel. Toen de kinderen klein waren paste ze een keer per week op ze, en feestje want ze werden door en door verwend. En nog steeds zijn ze gek op elkaar. Leuk is dat. Toen ik 4 werd zijn we naar Harderwijk verhuisd, haar baan als hoofd van een kleuterschool werd haar teveel in combinatie met mijn verzorging. In haar eentje, in die tijd erg moeilijk. Ze werd huishoudster bij de directeur van Dolfinarium. We kregen een mooie etage in zijn huis aan een lommerrijke laan aan de rand van het bos. Het was een mooie tijd. We werden verwend, waren net een "gezin", vooral in mijn fantasie. Toen hij overleed was ik een jaar of 12 en zijn we verhuisd. Naar het Slingerbos, waar zij nu nog steeds woont en nog steeds de liefste moeder en oma is!
Ooh Deer
Gister wandelde ik met mijn zoon van 10 door het bos met de honden. Hij mocht bij gratie Gods alvast met zijn verjaardagscado, een 3ehands joekel van een spiegelreflexcamera, mee. De kans om prachtige bosfoto s te maken...We liepen ons vaste rondje, via het "sprookjespaadje" want aan het einde daarvan had ik eerder deze week 3 prachtige vuurrode vliegenzwammen gesignaleerd. Mooi voor een foto! Ze stonden er nog, wel was er wat aan geknaagt, maar al snel lag zoon plat op zijn buik voor een foto...Dat duurde en dat duurde....., ik ging op een boomstronk zitten.....En opeens hoor ik "krak" en springt er een grote vrouwtjesree zo uit de struiken OVER zoon heen met een hele sierlijke elegante sprong! Zoon zag en hoorde niks en ik zat verbijsterd op mijn stronk. Wat een fantastische foto zou dat zijn geweest!
vrijdag 2 september 2011
Feest!
Er ligt een klein heet mannetje in het grote bed , na een nacht ijlend en zweterig tegen zijn moeder en vader aanhangen....geen oog dichtgedaan.
En dat terwijl er een feestweekend aankomt en ik nog moet spinneraggen, onkruidwieden, verandadak soppen, kippenhok verschonen, veel te lange gras maaien, bokkenpotentaart en appel/perziktaart (uit eigen tuin)bakken, en woeste soep moet koken en ladingen boodschappen doen en nog een kekke feestjurk aanschaffen, nog lijsten voor Emma's Justin Bieber poster kopen, maar vooral het hele huis nog "aan kant" maken! help! Feest is leuk , maar t is altijd wel even gedoe! :-)
maandag 29 augustus 2011
Emma
Bijna is mijn lieve woeste gevoelige slimme mooie Emma jarig. Dertien jaar geleden zaten we in spanning , de knapperige herfstluchten ook al voelbaar, de vlinderstruik op zn mooist bloeiend, en ik eigenlijk ook. Haar kamertje voor was al lang klaar, zachtoranje met maantjes en sterren. Alles handgemaakt op mijn werkatelier. Het bedje en de commode fris in de bijenwas gezet . De kleertjes frisgewassen op stapeltjes en rozenkwarts lag klaar voor de positieve energie.
Een klein zachtoranje sprookje was het. Al weken voor de bevalling zat ik op het bankje onder de schuine wand in haar kamer me voor te stellen hoe het zou zijn als ze er was. De bevalling was eigenlijk alleen maar bijzonder en makkelijk. Ik voelde me een koningin met een klein prinsesje. En zo voel ik me vaak nog! Ondanks wat wilde meningsverschillen zo nu en dan voel ik me oneindig trots en blij met haar. Ze is meer dan dat ik me ooit gewenst had...
Een klein zachtoranje sprookje was het. Al weken voor de bevalling zat ik op het bankje onder de schuine wand in haar kamer me voor te stellen hoe het zou zijn als ze er was. De bevalling was eigenlijk alleen maar bijzonder en makkelijk. Ik voelde me een koningin met een klein prinsesje. En zo voel ik me vaak nog! Ondanks wat wilde meningsverschillen zo nu en dan voel ik me oneindig trots en blij met haar. Ze is meer dan dat ik me ooit gewenst had...
zondag 28 augustus 2011
Green
De naam Juffrouw Groen is niet zomaar gekozen. Ik hou van groen! Van het groen in de bossen, mijn ogen zijn groen, mijn fiets is groen, mijn tuin is heel erg groen, ik draag graag groen en ik trouwde zelfs in een strakke smaragdgroene jurk! Die tuin is te groen, daar moet flink gesnoeid, al toen we nog in de stad woonden was die tuin te groen. Snoeien vind ik nooit leuk, stel er zit net een nestje lieveheersbeestjes of een bloemknop... Ook nu in de nieuwbouwwijk durf ik met mijn hand op mijn hart te zweren dat er daar geen groenere tuin is dan de onze. Waar de hele straat hun 2 auto s parkeren en dus volledig hebben bestraat, hebben wij bv met moeite plek voor 1 auto. En verder, een appelboom, perzikboom, een nectarine, een pruimeboom, een tamme braam, 3 bessenstruiken en schommelbank en een kippenhok voor Bella en Rosa. Je bent toch niet wijs als je geen groen hebt, maar een strakke parkeerplek! (denk ik dan he...)
Niet zelden krijgen we dan ook complimenten van bv collectelopers. Een echte tuin zeggen ze dan,en dan glim ik van oor tot oor :-)
Niet zelden krijgen we dan ook complimenten van bv collectelopers. Een echte tuin zeggen ze dan,en dan glim ik van oor tot oor :-)
zaterdag 27 augustus 2011
Lontloos
Ik ben niet echt vaak heel kwaad, maar soms wel. Vooral om onrecht, basaal onrecht, honger in Afrika terwijl wij ons hier vol stoppen en ziektes die mensen treffen die ze niet verdienen en kindermishandeling, dierenmishandeling. Dat soort dingen. En om gewone dagelijkse dingen, die mislukken, klierende kinderen, zeurende man...Vandaag was mijn zoon boos, hij pakte zijn tas en ging in de stromende regen met paraplu voor het eerst er van door, weglopen.... Ik werd onrustig en boos, man las verder in zijn Waterkampioen. Ik werd nog ongeruster en kreeg allerlei doemvisioenen. Had uit het zolderraam gekeken welke kant hij opliep, dat was een gevaarlijke kant, spoor/station. Net toen ik ijsberend bedacht wat ik moest doen. Hoorde ik de achterdeur weer klepperen. Drijfnat bood hij zijn excuses aan en ging zijn strafklus afmaken. Alle paniek voor niets. Vroeger maakte ik ook minstens 1 keer per maand dikke ruzie met mijn man, toen verloofde. Dramatisch woedend pakte ik dan mijn tas en vertrok om nooit meer terug te komen. Op de fiets langs het Zeepad, naar mijn moeder was dan het plan, maar ja, wat zou ze schrikken als ik half 12 s'nachts aan zou komen...dus sloop ik door het park terug en gluurde van uit daar naar binnen over hoe ongerust mijn vriend wel niet zou zijn...dat viel altijd reuze tegen...
Zijn wegloopkuren en korte lontje heeft mijn zoon duidelijk van mij, evenals liefde voor de natuur, muziek , creativiteit en grappen! Laten we DAT dan maar benadrukken!
Zijn wegloopkuren en korte lontje heeft mijn zoon duidelijk van mij, evenals liefde voor de natuur, muziek , creativiteit en grappen! Laten we DAT dan maar benadrukken!
donderdag 25 augustus 2011
Dranque
Drank en ik zijn geen echte vrienden, althans, wij moeten elkaar niet te vaak en te lang zien. Ik heb vrienden die elke dag bij het avondeten samen een fles wijn leegdrinken. Zij vinden dat normaal, ik denk stiekem dat het alcoholisten zijn. Vroeger, dronk ik overigens samen met mijn stapvriendin, toen ik net op kamers was, ook beiden een halve fles goedkope witte wijn leeg. Gewoon mond aan de fles, neus dicht en naar binnen gieten. Dat was omdat we anders geen stap in de disco durfden te zetten van verlegenheid, laat staan te dansen en al helemaal niet antwoorden op evt vragen van leuke jongens. Daarna kwam de tijd van bessenjenever met ijs, daar kon je zo cool mee schudden met blokjes en het stond ook interessant. De hele avond teerde ik op een drankje. Anders kwam ik de disco niet eens uit, dacht ik zelf. Tegenwoordig ben ik iets getrainder, bij feestelijkheden drink ik maximaal 2 glaasjes wijn en dan moet ik afhankelijk van het gezelschap of heel hard lachen om alle grappen, vooral die van mezelf . Ik krijg ook subiet van die snoezige drankblossen en wordt erg loslippig. Niets cools aan dus. Mijn vriendinnen weten dat ik na 2 moet stoppen , want van het 2e glas naar het 3e glas verander ik ik een enorm zeurend stuk chagrijn. Nee, het is spijtig. Dat gevoel dat je krijgt na 1 wijntje, die zacht oprukkende warmte in je lijf is prettig, maar daarna houdt het rap op met de pret, voor mij althans.....
dinsdag 23 augustus 2011
Piep
Vandaag ging mijn dochter voor het eerst naar haar middelbare school. Het stemde me weemoedig, ik weet nog als de dag van gister dat ik haar naar de basisschool bracht in de stad nog..haar haar in 2 strakke vlechtjes, langs de warme bakker en de zwaluwnesten in de stad, rood rugtasje, hand in hand...
NU....haar tas (een best grote "Carry-all-bag" van Oilily..) was te vol zo constateerde ze wild boos huilend. Wel 2 stuks gymschoenen , voor binnen en voor buiten, gymkledij , deo, veeel deo, flesje spa, flesje vers sap, de nieuwe agenda vooral die nieuwe agenda vol Justin Bieber plaatjes en teksten, zakdoeken, desinfecterende gel voor haar handen, een opvouwbare plu (nee, ik ga zeker geen regenpak aandoen) , twee pakjes ontbijtkoek, want zo moet nu ver fietsen heen en weer, mobieltje.. wel uit maar voor t geval dat, en 2 broodjes gezond met ham/kaas en komkommer, nee geen aardappelsalade want stel je voor dat die ertussen uitviel in de kantine...
Het leven is zwaar voor de liefste mooiste brugpieper....7 minuten nadat ze wegreed, belde ze weer aan...boeken vergeten!
NU....haar tas (een best grote "Carry-all-bag" van Oilily..) was te vol zo constateerde ze wild boos huilend. Wel 2 stuks gymschoenen , voor binnen en voor buiten, gymkledij , deo, veeel deo, flesje spa, flesje vers sap, de nieuwe agenda vooral die nieuwe agenda vol Justin Bieber plaatjes en teksten, zakdoeken, desinfecterende gel voor haar handen, een opvouwbare plu (nee, ik ga zeker geen regenpak aandoen) , twee pakjes ontbijtkoek, want zo moet nu ver fietsen heen en weer, mobieltje.. wel uit maar voor t geval dat, en 2 broodjes gezond met ham/kaas en komkommer, nee geen aardappelsalade want stel je voor dat die ertussen uitviel in de kantine...
Het leven is zwaar voor de liefste mooiste brugpieper....7 minuten nadat ze wegreed, belde ze weer aan...boeken vergeten!
maandag 22 augustus 2011
Goudgeel
Zo half augustus begint het, dan RUIK ik het, ik voel en zie het, de eerste herfstverschijnselen zijn gesignaleerd! De wat fris knisperende ochtendluchten, de vroeger invallende schemer ook voorzien van wat lichte mist en klamheid. De spinnenwebben, de inmiddels grooote spinnen en de hardnekkige die-hard muggen. Die speciale zoninval in het bos, tussen het nog groen maar tegen het bruinrood aanhangend bladerdak. De kinderen gaan weer naar school, de boot gaat bijna aan de wal, de echte lekkere mandarijnen liggen bij de groenteboer en mijn eigen fruitbomen hangen barstens vol overrijp fruit, wat er om schreeuwt om tot taart en jam te worden getransformeerd. Taarten, koekjes, pepernoten, stoofpotjes en Bordeaux Primeur, niet te drinken, maar het voelt wel herfstig! Parijs in de herfstvakantie boeken...need I say more. Ik hou van de herfst!
zondag 21 augustus 2011
Ombra mai Fu
Als ik dood ga, wil ik worden begraven op een mooie lommerrijke natuurbegraafplaats, hier vlakbij. Onder een grote dikke boom, met minstens 3 nestkastjes en of voederhuisjes eraan getimmerd. Bovenin zit elke nacht een bosuil zijn lied te zingen, vooraf gegaan aan een nachtegaal...Ik lig dan in mijn mooiste bloemenjurkje met decollete in een gerecyclede kist met mosgroene wildzijden bekleding. Op mijn begrafenis moet muziek te horen zijn, als eerste het mooiste der mooiste "Ombra mai Fu" van Handel, bij voorkeur gezongen door de lyrische tenor Fritz Wunderlich
"Ombra mai fu
di vegetabile,
cara ed amabile,
soave più"
"A shade there never was,
of any plant,
dearer and more lovely,
or more sweet"
Een prachtige lofzang op mijn favoriete boom, de plataan!
Geen boeketten , maar veel losse rode rozen dramatisch op mijn kist te werpen en alleen maar lieve praatjes over me. En daarna thee met warme appeltaart. Zo moet het zijn! Maar voorlopig liever nog niet, daar is het leven te fijn voor...
"Ombra mai fu
di vegetabile,
cara ed amabile,
soave più"
"A shade there never was,
of any plant,
dearer and more lovely,
or more sweet"
Een prachtige lofzang op mijn favoriete boom, de plataan!
Geen boeketten , maar veel losse rode rozen dramatisch op mijn kist te werpen en alleen maar lieve praatjes over me. En daarna thee met warme appeltaart. Zo moet het zijn! Maar voorlopig liever nog niet, daar is het leven te fijn voor...
Abonneren op:
Posts (Atom)